Het bericht dat Dr. Hoedemaker de

benoeming als predikant bij den Amsterdamschen Synodalen tegenkerkeraad heelt aangenomen, zal velen opnieuw met weemoed vervuld hebben.

En toch.... op een hellend pad is geen stilstaan.

Eindelijk komt het noodlottig oogenblik, dat ook het kleed der schaamte ons van de leden glijdt.

De brief ligt er nog, waarin Dr. Hoedemaker feitelijk den kerkeraad der Ned.

Geref. kerk bij haar weeroptreden in December 1886 erkende.

Zijn vlugschriften, waarin de houding van de Synodalen te Amsterdam op het ontzettendst gebrandmerkt wierd, zijn in ieders hand.

En nu gaat Dr. Hoedemaker als collega zitten naast Ds. Betlage en Dr. Laurillard en Ds. Ternooy Apèl, en vriendelijke woorden wisselen met de mannen, van wie hij zelf getuigd heefc dat Kaïns-schuld aan hun hand kleeft. o, Het is zoo pijnlijk! Dr. Hoedemaker snijdt door deze daad, waar geen naam voor is, den laatsten draad door van den band, die hem aan zijn oude broederen en vrienden verbond.

Toch is er ook in dit droeve voor ons één lichtpunt.

In de kerk te Nijland kon Dr. Hoedemaker het kerkelijk leven geheel naar zijn hand zetten, en dus maken, dat de realiteit niet met zijn theorie in conflict kwam.

Doch dat gaat te Amsterdam niet.

In den Synodalen kerkeraad te Amsterdam vindt hij loochenaars van den Christus in het ambt, en tienduizenden die den Christus practisch en theoretisch loochenen onder de schare.

Hier komt hij dus tusschen twee vuren te staan. En hier moet van tweeën één gebeuren, óf dat de ontzettende realiteit hem zelfs op zijn standpunt in conflict brengt; óf wel dat hij zijn theorie allengs pasklaar maakt zelfs voor toestanden als hij te Amsterdam vindt.

Nu duchten we het laatste. Te meer nu Dr. Hoedemaker nog onlangs uitsprak, dat „ingaan in de Overheids-universiteit" voor hem niet langer bezwaar zou opleveren.

Ahoo een volstrekt en vierkant opgeven van de stelling, die hij tien-en twintigmaal met gloed en in den Naam des Heeren verdedigd had.

Toch kö7i het ook anders zijn.

Het kon ook wezen, dat het zijn te Amsterdam hem dwong het betere element in zijn eigen theorie te laten doorwerken.

Zijns is de doovekool theorie.

En de vraag is nu maar, of é^aschlaag van de kool allengs de laatste vonk zal smoren, of wel dat de vonk er in op zal gloeien, en de reeds zoo dichte aschlaag zal doen splijten en afvallen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen