De predikantstraktementen ten onzent

vindt de een te hoog, de ander te laag.

Dit komt daarvandaan, dat er zoo onderscheidenlijk gedacht wordt over den Dienst des Woords.

Is de Dienst des Woords niets hoogers dan dat iemand, die zekere vlotheid van taal bezit, een paar maal per week, een kleine twee uur volpraat; voorts een enkele catechisatie houdt; en een zieke bezoekt; dan natuurlijk moet men de traktementen wel te hoog vinden.

Maar verstaat men dat de Dienst des Woords vrucht en resultaat is 1". van tienjarige voorbereiding, die, op zijn zuinigst berekend, stellig zeven duizend gulden heeft gekost, zoodat dit alleen reeds aan rente en kapitaal ƒ 500 's jaars vertegenwoordigt; 2". van voortgezette studie en aanhoudende geestelijke inspanning, waarbij gestadige aanvulling van de bibliotheek onmisbaar is; 3*. dat men zich voorts aan dezen Dienst geheel, met al zijn kracht en toewijding, te geven heeft; en 40. dat men om in dezen Dienst genoegzaam ruimte van blik te behouden, buiten kwelling van tijdelijke zorgen moet kunnem leven; — dan zal elk deskundige wel met ons oordeelen, dat de traktementen eer te laag zijn.

Er zijn predikanten op onze dorpen, die nog minder verdienen, dan een knap smidsknecht in Amsterdam.

En daarbij komt dan nog, dat onze kerken tegen het coelibaat zijn, een ongehuwd predikant ongezeliig vinden, en zeifs niet gaarne kinderlooze pastorieën zien.

In Engeland en Amerika begrijpt men dit dan ook beter. Daar zijn de traktementen, hoe meer het beginsel der Vrije kerk doordrong, aldoor gestegen.

En geen twijfel dan ook, of ook ten onzent zal hetzelfde verschijnsel zich allengs gaan voordoen.

Men is kalm aan begonnen, maar de standaard rijst.

Vandaar dan ook, dat men in af w; chtiug hiervan, zekere toelage voor het traktement poogde te vinden in den vacatuurdienst.

De ééne kerk regelt dit zus, de andere zoo, en er zijn er, die als regel invoerden, dat de classis voor eiken vacatuurdienst/10 betaalt, en de reiskosten ten laste komen van de vacante gemeente.

Nu vraagt men ons, of het goed is, dat deze ƒ 10 aan den dienstdoenden predikant worden uitbetaald, of dat het beter ware ze aan de gemeente uit te keeren, die dezen predikant als eigen herder bezit; of wel dat het nog beter zou zijn, hetl de ƒ 10 in te trekken.

Natuurlijk laat zulk een vraag zich niet absohiut beantwoorden.

Een rijk predikant neemt zulk een muntje niet aan. Een gemeente die er goed bij kan, ook niet. Er zijn dus gevallen waarin heel deze uitbetaling veilig achterwege kan blijven.

Is daarentegen de predikant een welgesteld man, en de gemeente die hij dient, arm, welnu, dan zdl hij zelf wel zorgen, dat de ƒ10 in de kas der gemeente komen.

Of ook is hij arm, maar de gemeente welgesteld, dan zal de gemeente er niet aan denken, om deze /" 10 voor haar kas op te vragen.

Maar vraagt men, afgezien van deze bijzon dere gevallen, wat als regel raadzaamst is. dan spreekt het, dunkt ons, vanzelf, dat deze gelden als toelage of emolument bij het tiaktement komen.

Zeker ware het beter en waardiger, dat de traktementen derwijs stegen, dat zulke emolumenten konden uitblijven; maar zoolang dit niet zoo is, zijn kruimeltjes ook brood, en steekt er niets in, dat een predikant zulk een muntje aanneemt.

Al was het maar om er boeken voor te koopen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen