Nog is het officieel verslag

Nog is het officieel verslag wel niet verschenen van de Arbeids-conferentie, die de Duitsche keizer naar Berlijn saamriep, maar er lekte toch genoeg van uit, om te weten wat er over de Zondagsrust onderhandeld is.

Het resultaat was namelijk dat de Zondag e I er zegevierde, maar onder protest van Jules ' Simon en zijn Fransche medeafgevaardigden.

Welk standpunt nam men hierbij nu over en weder in?

IJverde men eenerzijds voor den Zondag, als den dag des Heeren, die vanzelf uit de Christelijke belijdenis der Europeesche natiën en uit haar Christelijk verleden voortvloeide.'

In het minst niet.

Alleen de Engelsche afgevaardigde nam min of meer dit standpunt in, door er op te wijzen, hoe de zoo vaak bespotte Engelsche Sabbatviering dan nu eindelijk toch op het vasteland van Europa zou zegevieren, en hoe in Engeland juist dank dezen Sabbat de sociale verhoudingen zooveel beter waren.

Maar de commissie die rapporteerde en wier rapport doorging, stelde zich op dit standpunt niet. TA] ging slechts uit van de gedachte, dat voor den arbeider een dag van rust noodig was, en de eenige meer preciese uitspraak waaraan ze zich waagde, was, dat tr één rustdag op elke week moest vallen.

Van een hooger motief viel dus geen sprake. Tot een hoogere opvatting van den mensch en onze menschelijke verhoudingen kwam men niet. Van goddelijke ordinanfie wierd met geen woord gerept.

Ware de arbeid minder hard, er zou geen rustdag noodig zijn.

Nu die arbeid voor velen zoo uitputtend was, moest die eisch wel gesteld. Doch ook alleen daarom.

En nu dit eenmaal zoo moest, nu ja, nu scheen dan ook de Zondag het verkieslijkst, daar men toch zeer goed begreep, dat er van een rustdag buiten den Zondag nooit iets zou komen.

Onbezield, zonder geestdrift en hoogere verheffing wierd dus vóór de viering van den Zondag geadviseerd, bijwijze van berekening; om de practische voordeelen; wijl het zich zoo het gemakkelijkst schikken zoude.

Maar in beginsel bleef het bij het menschelijk recht. Tot een hooger goddelijk recht klom men niet op.

De mensch decreteerde, dat er rust noodig was. De mensch verklaarde die ruste ééns telken weke raadzaam. En de mensch sprak uit, dat voor zulk een dag der ruste de Zondag het meest geschikt was.

In beginsel stond dus geheel de conferentie ten deze op het standpunt der Revolutie, en de Fransche afgevaardigden, die ? ^^^w de vaststelling vanden Zondag adviseerden, deden dit met precies hetzelfde recht, of liever onrecht, als waarmee de overige deputaten er voor adviseerden.

Toch blijft het opmerkelijk, hoe de oude geest der Fransche revolutie nog in Jules Simon naar Berlijn toog.

De andere afgevaardigden berustten althans nog stilzwijgend in het feit, dat de Zondag de aangewezen dag was, Hoe aangewezen, dat deed er niet toe.

Maar de mannen uit Parijs niet.

7A], die in 1789 en volgende jaren heel de weekindeeling met den Zondag incluis hadden afgeschaft, wilden ook nu niet voor den Zondag stemmen.

Een echt revolutionair werkt 's Zondags iever, om 's Maandags vrij te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen