De strijd, die in de Gereformeerde kerken

De strijd, die in de Gereformeerde kerken van Amerika over de Revisie wordt gestreden, neemt steeds breeder proportion aan.

Deze revisie der Confessie is kort en goed een poging, om de kerken van Gereformeerd Arminiaansch te maken.

Ons lot voor eeuwig m£^ niet langer van Gods wil afhangen, maar zal moeten afhangen van 's menschen wil.

’s Menschen wil wordt voor Gods wil als het beslissende middel in de plaats geschoven.

Gelukkig, dat ook de Gereformeerde kerk nog kloeke verdedigers vindt, en dat de Hope op energieke wijze voor de handhaving der oude Confessie in het krijt treedt.

Ds. Van Houten schreef er ditmaal in:

De door de verschillende Gereformeerde kerken geformuleerde Leer der Voorverordineering is al dan niet in de Schrift gegrond ; is al dan niet, wat de Ouden zeiden: »het hart der kerk"; staat al dan niet met het geheele »lichaam der leer" in noodzakelijk levensverband ; en vormt al dan niet een deel van »den ganschen raad Gods", welken de leeraars op alle mogelijke wijze hebben te verkondigen.

Indien zij al in de Schrift gegrond is; zoo zij al is het hart der kerk ; wanneer zij al in verband staat tot het geheele corpus doctrinae; bijaldien zij al een deel vormt van Gods ganschen raad, door de dienaars des Evangelies te verkondigen (en immers daaraan twijfelt geen enkel oprecht Gereformeerde) dan is de strijd tegen de Leer der Voorverordineering, als boven genoemd, op een voornaam i i punt, een strijd tegen de Schrift; dan is die 1 strijd, bewust of onbewust, het richten van den 1 dolk op het hart der kerk; dan is die strijd, in zijn gevolgen, tegen al de andere waarheden, met de Predestinatie in meer of minder rechtstreeksch verband staande; dan is die strijd, iïdlms volens, metterdaad verraad aan het heilig vertrouwen der kerk, haren dienaars geschonken.

Hier is een feit, dat we voor de Leer der Voorverordineering staan als voor een afgrond ; dat ons verstand stoot op eene, naar 't ons nu nog voorkomt, onverklaarbare inconsequentie; en dat we — terwijl onze geest dorst en zoekt naar eenheid in zijne voorstelling — ons als geplaatst gevoelen tegenover een soort (gewis in God tot volmaakte eenheid opgelost) dualisme.

Maar welaan, verwerp de Gereformeerde opvatting van de Leer der Voorverordineering ; aanvaard de Arminiaansche, of welke oudere of nieuwere beschouwing ook van deze Leer, waarbij ge ten slotte toch altijd, geheel of ten deele, de eeuwige zaligheid verplaatst uit de hand van den Almachtigen God in die van het nietig, zondig • schepsel; — waar zijt ge dan ? Dan staat ge alweer tegenover een dualisme (tweeheid); tegenover een ander dualisme ; tegenover een dualisme, waarbij u elke waarborg, alle grond, de laatste hoop ontzinkt ; en waarbij de behoefte aan eenheid nimmer bevrediging vindt.

Welnu, als ik dan toch voor een dualisme moet komen te staan, dan liever, dan duizendmaal liever, het dualisme van de i6e, dan het dualisme van de 19e eeuw.

Dit is kort en kernachtig en juist gezegd; evenals wat hij er op volgen laat:

De theologie van de i6e eeuw bindt mij aan mijn Bijbel en geeft mij vastheid en troost in God. De theologie — ik meen de door den eeuwgeest meegevoerde theologie — van de 19e eeuw begint, met Gods Woord, op enkele punten der leer, aan het redeneerend, cntiseerend verstand te onderwerpen; gaat voort met de leer, dat »alle Schrift van God is ingegeven", aan te tasten ; en eindigt misschien met in naam der »Hoogere kritiek" mij mijn Bijbel te ontnemen. En mijn Bijbei verloren zijnde, waar is mijn God, mijn toekomst, mijn hoop, mijn troost?

Ik hoop daarom, dat de schudding in de Presbyteriaansche Keik voor ons een zegen worde; dat het ons vervulle met waakzaamheid en gebed, om toch het dierbaar pand te bewaren, dat ons in de Gereformeerde Leer is toevertrouwd; en dat bij onze kinderen de kennis van en de liefde voor de Gereformeerde Leer — straks de eenige hand, die hen nog aan de Gereformeerde Kerk binden kan — vermeerderd worde en nimmer, nimmer teloorga!

Hier zeggen we van heeler harte Amen op. De oude strrijd van de eerste Reformatie moet nogmaals gestreden.

Het gaat om het oppergezag in de zake der zaligheid van God of van den mensch. Het gaat over den strijd tusschen rechtvaardigmaking of heiligheid als pand onzer hope. Het loopt over het ontzettend vraagstuk, of ons heil op het werk van Christus rust, dan wel op hefwsrk omereigen stele.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen