Door Kinderen.

OLAF D£ NOOR.

IX.

De oude man ontving de beide reizigers vriendelijk, en stond gaarne hun verzoek om een nachtverblijf toe. Wel kon hij hun slechts een leger van bladeren aanbieden, maar de Noren waren nu juist geen verwende kinderen en keken minder nauw. Weldra sliepen ze als rozen, en de vermoeidheid was oorzaak dat ze zelfs een gat sliepen in den volgenden dag.

De zon stond reeds hoog aan den hemel toen de vrienden eindelijk ontwaakten. Terwijl zij zich de oogen uitwreven, bespeurden zij hoe in het vertrek waar zij den nacht hadden doorgebracht, ook hun gastheer zich bevond. Hij lag neergeknield voor het houten kruis en bad, gelijk de menschen in dien tijd veelal deden. Ik behoef u zeker niet te zeggen dat èn dat hebben van kruisen en het bidden juist bij deze volkomen onnoodig is, ja, gelijk ge later beter zult inzien, geen nut maar veel schade doet aan de ziel — hoe goed men 't ook meent Onze vaderen hebben daarom ook al die dingen uit hun kerken en huizen weggedaan. Al wat ons van den Heere zelf aftrekt en afleidt deugt niet.

De kluizenaar had niet zoodra bespeurd, dat zijn gasten ontwaakt waren, of hij haastte zich hun 't een en ander voor te zetten en plaatste zich met hen aan de kleine, ruwe tafel in de grot. Weldra geraakten zij in druk gesprek. De oude man die ver gereisd en veel gezien had, wist zeer onderhoudend te vertellen van landen als Spanje en Italië, waar de Noren nooit geweest waren. Met verbazing hoorden zij, die in hun vaderland 't halve jaar sneeuw en ijs zagen, van het warme, zonnige zuiden, met zijn heerlijke vlakten en dalen, zijn smakelijke vruchten, zijn prachtige steden en al zijn heerlijkheid vertellen. Een paar uur waren om eer iemand er aan dacht, en de Noren begonnen te begrijpen dat er onder de Christenen toch ook recht vriendelijke, goede menschen waren.

»Gij zijt uit het noorden, " sprak de kluizenaar, toen beiden wilden vertrekken; »gaatgij nu ook weder derwaarts? "

»Nog niet, " antwoordde Olaf, »maar toch spoedig, als het den goden behaagt."

»Zeg als het God behaagt, " sprak de grijsaard, »weet gij niet dat de goden ijdelheid zijn? "

»En wie is dan uw God? '' vroeg Sigurd, juist niet vriendelijk.

»Dat is de Almachtige die hemel en aarde gemaakt heeft, " sprak de grijsaard.

»En wat is dan dat kruis waarbij gij daar geknield laagt? " vroeg Olaf.

»Dat herinnert mij aan het kruis, waarop de Heere Jezus Christus, Gods Zoon, voor mijn zonden heeft geleden.'"

Verbaasd zagen de twee reizigers hun gastheer aan. Voor de eerste maal hoorden zij deze dingen uitspreken, en de gedachte kwam bij hen op of die vreemde grijsaard misschien een groot toovenaar was, gelijk er die ook in hun land waren. Zij begonnen eenigszins bevreesd te worden. Doch de kluizenaar ging voort:

»Ik zie wel, gij kent Hem niet, en verstaat mij niet. O hoe gelukkig zoudt ge zijn indien het anders ware."

»Maar wij hebben onze eigen goden!" riep Sigurd trotsch.

»Neen" sprak de ander ernstig: gij hebt geen goden. Want daar is maar één God en gij aanbidt wat ge zelf gemaakt hebt. De God van wien ik spreek en wien ik dien, heeft u en mij geschapen en het is zijn gebod dat gij uw afgoden wegwerpt en Hem. alleen dient. Zijn Zoon Jezus Christus wil ook u behouden."

»Maar wat macht heeft Hij over ons? " sprak Olaf, ontroerd.

»Hem is gegeven alle macht in hemel en op aarde", was het antwoord, en zoo gij u tegen Hem verzet, zal er een dag komen, waarin Hij wraak doet over u, gelijk over al zijn vijanden. Maar zoo gij u afwendt van uw dwaasheden en uw valsche goden, en gelooft in God en in Hem, dien Hij heeft gezonden, dan za Hij u zijn heerlijkheid geven in de hemelen en gij zult gezegend zijn nu en altoos.

»Gij wilt dus dat we Christenen zullen worden, " sprak Olaf zich nadenkend weder nederzettende.

»En waarom zoudt ge dat niet? " vervolgde de oude man met vuur. »Waren niet al de volken van het Zuiden eertijds heidenen, en nu behooren zij tot de kerk van Christus. Mijn eigen voorvaderen waren gelijk gijj thans zijt. Uw goden, Thor en Wodan, waren de onze. Wij aanbaden zon en maan gelijk gij. Maar er zijn mannen gekomen die ons betere dingen leerden. En merkt hierop: Zij hebben de altaren der goden omgeworpen, hun beelden verbroken, de heilige bosschen omgehouwen, en wat hebben de goden er tegen gedaan ? Immers niets, en dat konden zij ook niet. Want, gelijk de heilige apostel Paulus zegt: een afgod is niets."

Die laatste woorden schenen de Noren vooral te treffen. Zij wisten ook wel wat onder de Saksers en Friezen was geschied, en hoe de goden machteloos waren gevallen. De grijsaard ging voort:

»En ziet nu om u heen. Hoeveel hebben wij gewonnen ook voor dit leven. Komt niet uw volk hier om te rooven wat het zelf niet heeft. We hebben goede huizen en akkers en bezitten meer dan gij. Toch gaan wij niet uit om andere volken uit te plunderen of hen zonder oorzaak aan te vallen. Hebben wij u ooit eenig leed gedaan? "

Olaf zweeg en Sigurd ook. Ze hadden dat vroeger, zooals we weten, zelf al eens be­

sproken. »Maar bovenal, " zoo sprak de kluizenaar, terwijl de anderen steeds aandachtiger luisterden, denkt om wat hierna wezen zal. Zal Wodan, die zich zelf niet kon beschermen, u behouden en u na den dood een zalig leven kunnen schenken ? Dat kan alleen Christus die ons maakt tot kinderen Gods en ons van de zonde en den dood verlost.

»Hoe weet gij dat? '' vroeg Olaf nadenkend; »is Hij dan sterker dan de dood? "

»Ja, " was het antwoord : »Hij heeft den dood overwonnen. Dat heeft hij betoond. Want Hij is wel gestorven om onze zonden, maar Hij is weder opgestaan en leeft nu in alle eeuwigheid. En eenmaal zal Hij wederkomen op de wolken, waarop Hij is ten hemel gevaren. Dan zullen wij allen Hem zien, gij en ik. Maar weet het wel. Tot diegenen die hem niet hebben aangenomen, en die zijn kerk hebben vervolgd en gehoond gelijk gijlieden, zal Hij zeggen: Gaat weg van Mij in het eeuwige vuur ! Daarom hoort naar mijn stem eer het te laat. Zweert uw goden af en wendt u tot den levenden God, die alleen behouden kan."

Een oogenblik zaten de vreemdelingen met sombere blikken in diep gepeins neder. Doch eensklaps sprong Olaf op, en de hand grijpende van den grijsaard, riep hij uit: »Gij spreekt de waarheid. Ik werp mijn goden weg ; en voeg mij bij de Christenen. Zij zijn beter dan wij. Ik wil alleen den waren God dienen." < In hoever de koningszoon recht begreep wat dat zeggen wilde, en hoe hij het Christen worden opvatte, zullen we later zien. Doch althans wat het uiterlijke en zichtbare betreft, had er bij hem een geheele ommekeer plaats gevonden. Sigurd, die kalmer van aard was, zweeg nog en sprak zich ook niet uit toen zij den volgenden dag zich gereed maakten tot de afreis.

CORRESPONDENTIE.

Ph. V. d. L. te L. Zoo spoedig mogelijk geven we antwoord.

HoOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen