GERED.

(Slot.)

Het onweder, dat vóór eenige oogenblikken scheen af te trekken, zette weder op. Het donderde, bliksemde en regende allerverschrikkelijkst, en juist toen ik in de hut kwam, viel er zulk een hevige, verpletterende slag, dat het scheen, dat alles getroffen was en zoude vergaan.

Allen vielen hevig verschrikt op hun knieën neder; de Roomschen \ sloegen zich voor het hoofd, terwijl zij paternosters en Ave Maria's opzeiden en de Joden prevelden, volgens gewoonte, hun gebeds-formulieren. Er ontstond een geween en gejammer, dat mij door merg en been ging; doch het gezicht van die ontroerde schepselen, die op dit oogenblik de nabijheid van den Almachtige gevoelden, trof mij nog meer. Ik gevoelde diep medelijden met hen en de aandrift van mijn hart volgende, gebood ik stilte. Allen zwegen terstond en nu begon ik de i39Sten Psalm te verklaren.

Juist toen ik aan de woorden gekomen was: »Indien ik zeide de duisternis zal mij immers bedekken, dan is de nacht een licht voor mij ; ook verduistert de duisternis voor U niet, maar de nacht licht als de dag, '' schoot er een hevige bliksemstraal neder, welke het geheele vertrek verlichtte. Dit maakte zulk een diepen indruk, dat allen beefden en sidderden. Die geknield lagen, stonden op, om mij één voor éin de hand te kussen. Allen, vooral de vrouwen, die overlaid weenden, zagen mij vreesachtig aan; de mannen durfden hun hoeden niet weder opzetten.

Tot mijn grooten troost, brak eindelijk e morgenschemering aan. Op mijn vraag an den waard, shoeveel ik hem schuldig as", kreeg ik ten anwoord »lien gulden." oen ik daarop, daar mijn koetsier slechts en glas brandewijn gehad had, op eenigsins verwonderden tooa zeide, stien gulden? " ernam hij, met de vreeselijkste gebaren: »Wat? s dat nog te veel ? Als gij dezen nacht niet oo mooi gesproken hadt, dan was er nog wat nders gebeurd, of....'' v> Dat is iets anders", eide ik zoo spoedig mogelijk en gaf hem, wat ij gevraagd had.

Ik haastte mij, om uit dit hol te komen en reed weg. Nu zagen wij eerst, dat wij ver van den grooten weg af en in^^e holle wegen geraakt waren. Toen wij eindelijk weder op den rechten weg waren, werd het mij ruim om het hart. Het onweder was afgetrokken; de zon, verrees heerlijk aan den gezicht-

einder, het was een schoone, zomersche morgen. Ik zong:

Daar stroomt zehs uit uw donderlucht, Als al uw schepslen beven, Versterkbg, wasdom, rijke vrucht, Gezondheid, voorspoed leven; Dan breekt de zon opnieuw weer door, En mensch. en vee, en vooglenkoor Zijn weder in U vrolijk.

Gij geeft al wat ons hier verheugt. Gij gever aller gaven! Maar wil ons eens met hooger vreugd, Uit Jezus' volheid, laven: Omhoog looit U de engelenschaar, Eo och! dat wij U ook eens daar, Als zij onsterflijk, leven.

In kon niet weder ophouden. Toen er een frissche morgenkoelte over de golvende korenvelden woei, riep ik uit:

De akkers iuichen van uw zegen, Als hun de dauw verfrissching schenkt; Of hen na droogte een malsche regen Tot zwelling hunner airen drenkt; De beek, die door. de dalen zwiert. Verkwikt den wandlaar en 't gediert.

Zoo heffen dalen, wouden, velden, Vereenigd U het loflied aan; Daar staan ze, die uw eer vermelden, Het groeiend ooft, het rijpend graan; Wat plantje, dat Uw oog niet ziet, Het kleinste zelfs vergeet Gij niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen