Zeer terecht blijven

Zeer terecht blijven de bezwaarden, die zich bij Ds. Wijminga aanmeldden, intusschen aanhouden, eischende, dat men hun ook in deze zaak uit den Woorde Gods zal voldoen.

Natuurlijk niet om hun een o' meer teksten voor te leggen, waarin letterlijk staat: „Gij moogt de kerkformatiewaartoe gebebooil, in bepaalde omstandiglieden, weer verlaten; " want de Hei.'ige Sclïtilc is geen wetboek, en spreekt dus nooit ia dien toon.

Zelfj ligt het in den aard der zaal< , dat er in het Nieuwe Testament uiterst weinig over het zich losmaken van een kerkelijk instituut te lezen staat, en dat hetgeen destiangaande in het Oude Testament voorkoii.t, om het verschil van Bedeeling, op onze toestanden niet toepasselijk is.

Onder htt Oude Verbond is de kerk eerst onder Israël tot vaste institueering gekomen; ook al had ze reeds van het Paradijs af bestaan. En toen ze in Israël '; ot vaste institueering kwam, maakte God de Heere haar nationaal. Ze werd Volkskerk, wat zeggen wilde, dat God zij.ie genadtbedeeJing uit de wereld lerugtiok en in Isrsël saamtrok; doch nu ook de aanhüoriglieid tot de kerk deed samenvallen met de aanhoorigheid tot het volk van I^r; ül. Wie burger in Israël was door geboorte uit Abraham of als proseliet, was eo ipso lid der IsraSüetische keik. Elk besnedene hoorde daartoe. Men bleef dus ook lid dier kerk zoolang men burger bleef; en zelfs als men, door verhuizing naar elders, op hai gehouden onder de hoogheid van Israels overh-ïid te staan, bleef men in idealen ? .in toch volkslid en wierd, als men terugkeerJe, onverkort en onverminderd in het voile genot zijner rechten als kerklid erkend; ja, zeÜs kon men, ook al woonde men elders, aan de hooge feesten deelnemen. Feitelijk was er dan ook slechts e'én middel, waardoor men onder de Oude Badeeling uit de kerk kon wegraken, en dat is door den dood. Men was uit de kerk als men zijn natuurlijken dood scierf, en men wierd uit de kerk gezet, doordien men gesteenigd werd. De kerkelijke ban onder Israël was een executie, zoodat er de dood op volgde. Die ban is dan ook aan den Christus door deze kerk voltrokken. Wat op Golgotha uitgevoerd werd, was een kerkelijk banvonnis. En evenzoo is Stephanus door den dood de Joodsche kerk uitgezet.

Dit hield echter.op, zoodra de bedeeling des Nieuwen Testaments in het bloed van den Zone Gods bezegeld was, en de kerk weer, als vóór Abrahams afzondering, wereldkerk werd, en dus niet langer aan e'én volk was gebonden. Toen toch hebben duizenden bij duizenden feitelijk de kerk van Israel verlaten en zijn in het nieuwe kerkelijke instituut van Cliristus en zijüc apostelen overgegaan.

Het is toch duidelijk, dat Christus voor de kerke Gods, die sinds Abraham en Mozes in Israel geïnstitueerd was geweest, een geheel ander instituut heeft opgericht. Door zelf als Priester en Offerlam op te treden, maakte hij een einde aan de ambtelijke autoriteit van de hoogepriesterj uit Atroas geslacht, en alles wat met Aiirons hiërarchie samenhing was nu „oud en verouderd en nabij de verdwijning". E a daartegenover institueerde nu de Christus een nieuw Instituut voor de kerke Gods door de aanstelling van zijn Apostelen en door de instelling van de beide Sacramenten. Wie dus d jor die Apostelen zich liet doopen, verliet het instituut van Israël en ging in het apostolisch instituut over. En niet slechts dat men het deed, m.aar men moest het doen. Het niet te doen, was zonde. Vandaar dan ook, dat het zoo ongerijmd, tegenschriftuurlijk en onrinnig is, om, geüjk de Irenischsn dit thans gewoon zijn, en gelijk Rome het hun voordeed, zich gedurig op de toestanden onder de kerk van Israël te beroepen, en deze te willen overbrengen op de kerk des Nieuwen Verbondf.

Hieruit blijkt dus, dat overgang van het fcéiie Instituut in het andere niet kon, zoolang er onder Israël slechts één kerkelijk instituut denkbaar was, en dit met de natie van Israël was saamgesmolten; m.aar dat de overgang uit een minder in een beter instituut terstond voorkomt, eisch wordt en goed wordt gekeurd, zoodra er een tweede instituut in het leven trad.

ln de tweede plaats was dit nieuwe kerkelijk instituut, dat Jezus door de aanstelling der Apostelen en de instelling der Sxcramenten gesticht had, gegrond niet op geboorte naar het vleesch, maar op vrije toetreding, en dat wel zoo, dat wie van achteren bleek, onwaarachtig te hebben gehandeld, goed deed met weer er uit weg te gaan. Dit ziet men zoo sterk mogelijk aan Jezus, die te Kapernaüni uitdrukkelijk aan zijn jongeren vraagt: Wilt gij lieden ook niet we^qaanl Een vraag, die natuurlijk aakelijk slechts als een uitlokking voor hun geloof was bedoeld, maar formeel het recht om heen te gaan, wel degelijk inhield, en evenzoo den regel aangaf, dat men alleen uit vrije overtuiging mocht blijven. Zoo zien we dan ook, dat de Aposteï«n geheel in gelijken geest de Joden en Heidenen alleen op vrije verklaring aannemen, en nimmer dwang uitoefenen. Kr valt geen spoor te ontdekken van eenige poging der apostelen, om zich over de Joden, die in het oude instituut waren achtergebleven of zich verzelt'en tegen het nieuwe apostolisch instituut, eenig gezag of eenige kerkelijke rechtsmacht aan te matigen.

En ten derde lag het wel in den aard der zaak, dat in de eerste apostolische kerk niet dan hoogst zeldzaam uittreding plaats vond, maar ze komt dan toch voor, en reeds in de eer£te tijden der kerk vinden we van zulk een uittreding sporen. Zoo in i Joh. 2:19, waar we lezen: Zy sijn uit ons uitgedaan, , maar zij waren uit ons niet, v/ant indien zij uit ons geweest waren, zoo zouden zij met ons gebleven zijn; maar dit is geschied, opdat zij zouden openbaar worden, dat ze niet allen uit ons zijn." Hieruit nu blijkt, dat er lieden waren geweest, die zich eerst aan deze apostolische kerk hadden aangesloten, en daarna dit kerkeh'jk instituut weer verlaten hadden. En nu zegt de apostel niet, dat dezulken onder censuur moesten gezet, of door den ban moesten getroffen; maar hij beschouwt ze als door hun uittreding afgesneden, en nu als buiten het instituut staande. Geheel in gelijken zin, als waarin Judas schrijft: Deze zijn het die zichselven afscheiden, natuurlijke nienschen, den Geest niet hebbende", wat eveneers ziet op lieden, die eerst gedoopt en aangesloten waren, maar van achlei-en bleken on wedergeboren te zijn, en zich nu weer hadden afgescheiden van de kerk, zondtr dat er eenige de mdnste sprake is van toepassing der kerkelijke censuur.

Het oordeel der Heilige Schrift is ook op dit punt das in het minst niet onzeker noch twijfelachtig.

Christus is het einde van de Oude Badeeling, heft daarom hst hiërarchisch instituut van Israël op, en wordt er door uitgeworpen, en sticht nu in het Apostolaat en de Sacramenten een nieuw kerkelijk instituut. Op grond hiervan betuigen de apostelen: Laat ons dan tot hem uitgaan buiten de legerplaats", d. i. het oude kerkelijk instituut den rug toekeeren, en overgaan tot Christus. Maar deze aansluiting aan Christus is formeel zoo vrij, dat Jesus zelf vraagt: Wilt gij ook niet weer weggaan.'" Handelende naar deze beginselen scheidden de apostelen dan ook de discipelen af van de Synagoge (Hand. 19 : 9), en formeerden een eigen instituut; en vermeldden meer dan eens, dat er waren, die na zich aan dit nieuwe instituut eerst te hebben aangesloten, er later weer uittraden, zonder dat er ook m.aar een spoor valt te ontdekken, dat ze hun hiertoe formeel het recht betwisten, of ook aanstalten maken, om eenige kerkelijke censuur tegen dezulken in het werk te stellen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen