Voor Kinderen.

Door een worm geleerd.

Onder de breede rivier de Theems te Londen loopt een weg of tunnel, die daar een 60 jaar geleden werd gemaakt door een beroemd bouwmeester, Brunei geheeten.

Hem was opgedragen zulk een weg te maken, wat natuurlijk niet zoo makkelijk was als het graven van een putje in 't oeverzand. Brunei ten minste had er al weken over loopen denken, hoe hij zoo diep onder het water een gang zou graven, maar er nog niets op gevonden.

Op zekeren dag stond hij op een scheepstimmerwerf, waar veel hout lag. Op een der stukken bemerkte hij een klein dier, een soort houtworm, die gelukkig zijn eigen naam niet behoeft te onthouden, want hij heet Toredo navalis. Dit dier vindt men veel in schepen en het vaart kosteloos mee, schoon tegen den zin van den kapitein en de matrozen.

Nu zag Brunei, dat dit gedierte bezig was zich in een stuk hout te werken. Dat ging zoo: Met een werktuig, 't welk het beest aan den kop scheen te hebben, drukte het tegen 't hout en kwam dan zoetjes aan verder. Brunei echter, die er 't fijne van weten wou, nam een microscoop, en wat zag hij nu ?

Voor aan den kop - had het dier een paar schalen als kleppen. Een ondergedeelte van het lichaam werd als spil gebruikt. Nu geraakten de kleppen in een draaiende beweging en drongen tegelijk vooruit. Zoo werkten zij op het hout als een boor en drongen er in. Natuurlijk raakten telkens fijne deeltjes van het hout los. Die vielen weg door een spleet gevormd door het lichaam van het diertje en geraakten door het lijf in den mond. Daar werden ze dan uitgeworpen.

De bouwmeester en werktuigkundige keek dit werkje door zijn vergrootglas langen tijd nauwlettend aan. Toen riep hij uit:

»Dat is juist waar ik naar zoek; dat heb ik noodigi Als ik dat nu eens in het groot namaakte en een werktuig wist te vervaardigen, dat net zoo deed als deze worm. Dan kon ik de aarde uitgraven en zou het groote werk wellicht gelukken."

Dadelijk ging Brunei aan 't werk. Maar hij ondervond dat de mensch, hoe knap ook, geen schepper is. Zijn werktuig moest eigenlijk niets anders zijn dan zoo'n houtworm in 't groot. Maar, och, wat duurde het lang eer 't klaar was en toen moest het beproefd, en 't hep dikwijls mis, maar — eindelijk lukte het toch. En zoo werd het werktuig verkregen — het boorschild heette het — waarmee de beroemde Theems-tunnel werd gebouwd.

Brunei was volstrekt niet te trotsch om te vertellen, hoe hij op dat denkbeeld was gekomen. Hij heeft het meer dan eens verhaald. Anders zou 't zeker niemand geweten hebben.

Wij weten echter nog meer. Deze werkmeester keek een diertje de kunst af. Maar dat diertje, door wien was het onderwezen ? Door den Grootsten Werkmeester, die alle ding schoon op zijn tijd gemaakt heeft, die den jonge raven den kost en den konijnen holen bereidt, den Heere God, En daar is geen doorgronding van Zijn verstand.

»Hoe groot zijn Heer, uw werken, Hoe ver gaat Uw beleid ! Gij stelt met mogendheid Elk deel zijn juiste perken."

Goede Raad.

Een wijze gaf eenmaal aan zijn leerlingen den raad, om zich tot God te bekeeren een dag vóór hun dood.

De leerlingen vroegen nu hun leeraar: »Wanneer zullen wij sterven? "

Het antwoord was natuurlijk, dat niemand dit wist.

Alzoo is het voor ieder mensch behoefte, zijn bekeering niet uit te stellen; want dan is het misschien straks te laat. Heden, niet morgen.

AAN VRAGERS.

Onze lezer A. de B. te S. doet 2 vragen. Op de eerste antwoorden we ditmaal.

Hij zegt:

In II Koningen 24 vers 6 en II Kronijken 36 vers 8 lezen we. »En Jojakim ontsliep met zijne vaderen; en zijn zoon Jojachin werd koning in zijn plaats."

Doch in II Koningen 24 vers 8, »Jojachin was 18 jaren oud als hij koning werd" en in II Kronijken 36 vers 9 »en Jehojachin was 8 jaar oud."

Welnu, vanwaar dat verschil van 10 jaren ?

Natuurlijk kan iemand niet tweeërlei leef­ II tijd hebben als hij een troon beklimt. Velen verklaren 't dan ook zoo, dat hier bij het overschrijven of afschrijven der boeken een I fout is gemaakt, en het achttien moet zijn. I Onze vriend die toch in Friesland woont, moet eens lezen wat een Friesch blaadje, het Cor-j respondentieblad, waarin o. a. Ds. Ploos van Amstel schrijft, door nog pas over zei.

Dat afschrijven was vroeger een beroep, net als nu het drukken. Elk boek moest telkens geheel worden afgeschreven, en uit zulke afschriften kennen we ook de heilige boeken. De brieven, die Paulus b. v. zelf schreef, bezitten we niet meer.

Nu kunnen die afschrijvers even goed fouten gemaakt hebben als b. v. gij of ik, als we iets overschrijven, ja te meer omdat men zich in onze taal en schrift vrij wat minder zal vergissen dan in Grieksch of Hebreeuwsch. Dl lieden moeten zelfs zeer flink gewerkt hebben om zoo weinig vergissingen te maken I Doch wat zij deden was menschenwerk en vergissen is menschelijk. Evenwel behoeft niemand te vreezen dat deze fouten de Schrift onduidelijk maken. Toch is 't nog volstrekt niet zeker dat hier een schrijffout is gemaakt.

Immers het kan zeer goed zijn, dat Jojachin op zijn achtste jaar door zgn vader, om alle moeilijkheden over de opvolging enz. te voorkomen, tot mede-regent werd aangesteld en tien jaar later, toen zijn vader stierf, zelf het bewind aanvaardde. Dan is èn het een èn het ander waar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen