In de Bazuin van 22 Mei oppert Doe.

De Cock eene bedenking tegen onze voorstelling, alsof er sprake zou kunnen zijn van den Schijn-Christus, in onderscheiding van de Valsche en Tegen-Christussen.

Hij zegt er van:

Als men hoort of leest van een valschen Christus, een tegen Christus en een schijn Christus dan stemt ieder onmiddellijk toe, dat er werkelijk onderscheid bestaat tusschen valsch, tegen en schijn, doch bij nadenken zal ook ieder moeten toestemmen, dat de ware Christus niet een leerbegrip is, maar een persoon; dat ook de valsche Christussen en de tegen Christussen personen zijn en dat het daarom geheel ongeoorloofd is van leerstelsels te spreken als van personen. Een philosoof en zijne philosophic zijn twee en niemand zal er ooit aan denken om eene philosophic die b. v. de philosophic van Kant of Hegel terzijden zoekt te dringen een schijn Kant of Hegel te noemen. En evenmin kan eene philosophic, die de ware leer van den Christus of de leer aangaande hem tot een geheel ander doel door eene andere zoekt te vervangen een schijn Christus worden genaamd.

Voor deze opmerking van Doe. De Cock zijn we hem dankbaar, omdat ze ons in staat stelt eene bedenking, die allicht ook bij anderen kon zijn opgekomen, weg te nemen. Vooraf echter zij opgemerkt, dat zijne opmerking niets afdoet aan onze conclusie. Immers van den Schijn-Christus spraken we slechts vergelijkenderwijs, om het denkbeeld van de schiia-kerk op te helderen; terwijl het ons alleen om dit laatste denkbeeld te doen was.

Nu zal Docent De Cock zelf toegeven, dat zijne opmerking, zoo die al gold tegen de uitdrukking: Schxlri'Ghristus, nog in geen geval geldt tegen de uitdrukking: Schijnkerk. Ter zake, in het eigenlijke debat, doet ze dus niet.

Maar ook zijn opmerking zelve is niet geheel juist. Hij zag toch het Docetisme, waar Cerinthus in verviel en waar ook in de Schrift tegen gewaarschuwd wordt, geheel voorbij. En toch ook dit Docetisme leerde, zij het ook op andere wij5, een Schijn-Christus.

Maar er is meer. Immers de Christus leeft nu niet meer op aarde, en de Schrift teekent ons zijn beeld. Dat beeld van den Christus leeft in onze voorstelling, en op die wijs alleen komt de Christus thans in de predikingen in het gesprek voor. Wel gaat er een werking van den levenden Christus uit den hemel naar deze aarde uit; maar deze is en blijft mystiek.

Hoofdzaak is en blijft dus, dat de kerk een zuivere en juiste voorstelling van den Christus handhave, en zijn waarachtig 3^^/^ in de gemeente doe leven.

Maar wat doet nu de Moderne theologie, zoo in haar radicalen als behoudenden vorm, als uitvloeisel der philosophie?

Dit immers, dat ze een geheel ander beeld van den Christus ontwerpt, waarin niets van het waarachtige beeld van den Christus is terug te vinden, en dat ze ons dit schijnbeeld als het beeld van den echten Christus voorhoudt.

Op die wijze teekent ze ons een »Zoon des menschen", een ideaal-mensch van eigen vinding, en tooit deze gestalte met den naam van onzen Middelaar, om juist door dien naam de gedoopte volkeren te misleiden.

En acht Docent De Cock, dat de philosofen zich dit valsche beeld steeds onpersoonlijk dachten, vrage hij dan maar eens hoevei' Hegel er van af was, om In zichzelven en in zijn eigen persoon de vleeschwording van dezen ideaal-mensch te zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen