Uit de Pers.

In de Bazuin schrijft Ds. Gispen, op zijn levendige en boeiende manier, aldus over den strijd tusschen Synodalen en Anti-Synodalen:

Het is de oude geschiedenis.^De geschiedenis uit den Ariaanschen tijd en uit het einde der middel eeuwen, en ook de geschiedenis van onze eeuw. Het is de strijd om de waarheid, de strijd der kerk van Christus in deze bedeeling. De strijd tusschen de valsche eenheid, die uit de wereld is, en de eenigheid des waren geloofs, die uit Christus is. De beslissing in dezen strijd, de eindbeslissing althans, is nu niet te wachten. 'Wij zullen geduld moeten hebben tot den jongsten dag.

En nu kunnen wij elkander voorloopig wel oordeelen, maar van die vonnissen is nog revisie mogelijk. De Heere is nabij!

Onder alles wordt dit wel duidelijk, dat de weg des Heeren met zi^ne kerk niet is die der repristinatie, der herstelling van hetgeen vroeger bestond, maar een vooruitgaan naar het einde. Als de Paus zijn wereldlijk gezag ooit weder terugkrijgt, zal het wel zijn onder geheel andere .omstandigheden dan vroeger; en dat is, met het oog op de ongestadigheid en onbetrouwbaarheid der politiek nog eerder denkbaar dan herstelling van de Gereformeerde Staatskerk met wereldlijke macht. Het licht, dat God eenmaal in zijn kerk heeft doen schijnen, zal, dit vertrouwen wij nooit weder geheel verdwijnen.

De stroom van bet moderne leven voert het scheepske der Ned. Herv. kerk mede en het bootsvolk van de Gereformeerde richting, mag meevaren mits ze de handen van het roer afhouden en poging doen om in een ander vaarwater te komen. Men gum die eerbiedwaardige mannen in den trein zelfs een plaats eerste klasse, maar — als ze aan de noodrem gaan trekken, worden' ze bekeurd. En zoo ze op de locomotief willen springen, en den trein willen be sturen, worden ze aan de politie overgeleverd en wordt proces-verbaal tegen hen opgemaakt. Onthouden ze zich echter van zulke buitensporigheden, dan mogen ze op de zachte kussens over alles praten, over stoom, materieel en personeel, over directeuren en chefs en allerlei stelsels van het spoorwegwezen, mits •— het bij redeneeren blijft.

En dat is niet onredelijk. Wie in den trein plaats neemt, weet, dat dit de wet is en moet zijn. Er moet orde en tucht wezen. Het is alleen maar de vraag, ot een redehjk mensch plaats mag nemen in een trein, van welken hij zelf zegt, te weten, dat hij op verkeerde rails loopt, een trein die bestuurd wordt door een machinist, dien hij als onbevoegd voor dat werk beschouwt en van wien hij weet, dal hij hem nooit aan het station zal brengen, waar hij wezen wil?

Nu kan men zeggen: bij den Heere is geen ding te wonderlijk en geen ding is bij Hem onmogelijk; inaar men kan ook vragen: is bet geoorloofd God te verzoeken? Mag ik, als ik naar Haarlem moet, willens en wetens in den trein stappen voor Amersfoort, zeggende: God is machtig mij met dezen trein te Haarlem te brengen?

Ik geloof, dat velen nog niet inzien, dat de Ned. Herv. kerk met het uitwerpen van Afgescheidenen en Doleerenden het beginsel heeft uitgeworpen en weg geworpen, het beginsel waaruit de Gereformeerde kerk leeft en wat haar, in institutairen zin, draagt. Maar men heef: behendig een bijzaak voor de hoofdzaak geschoven en gezegd: deze lieden verstoren de orde en rust en zijn dus strafbaar. En dan zegt natuurlijk het groote publiek: ja, ze zijn strafbaar, die fijnen, die, die enz.

En dat is nu eigenlijk de.zaak. De strijd om leer stukken en handhaving van leerstukken iseenanachro nisme, iets dat in dezen tijd niet meer thuis behoort. 'Voor de leer heeft de Ned. Herv. kerk geene be-' teekenis meer. Hare kracht ligt nu meer op philantropisch gebied, in de werken der barmhartigheid, en in het bevredigen van godsdienstige behoeften, die bij velen nog om bevrediging roepen. En dat op ruime schaal: voor Gereformeerden zoowel als voor modernen.

Deze werkelijkheid te aanvaarden valt velen nog moeielijk, en al wat in hen is„ komt er tegen op. Maar de Heere bracht Petrus, waar hij niet wezen wilde en zoo gaat het ons in de kerkelijke toestanden van dezen tijd ook. 'Wie is er eigenlijk dankbaar en voldaan?

Dankbaar, we wenschen het te zijn en meer te zijn, om velerlei oorzaken; maar voldaan?

Wat is er nog veel te reformeeren, allereerst in eigen hart en huis! En in het kerkelijke leven is niet alleen de verwarring groot, maar er is onzekerheid, fornalisme, partijdig oordeelen, er zijn velerlei misstanden, en de hoop op vele dingen, die we wenschelijk en noodig achten, om werkelijk aan bestaande behoeften, ook wat het gemeenteleven en de openbare godsdienstoefening betreft, te voldoen, is thans zeer klein geworden. Nochtans hebben we goeden moed. 'Wat waar is, is eeuwig. Al het andere vergaat, vroeg of laat toch. Laren wij kracht en troost zoeken in de voorbede van onzen algemeenen Bisschop en eenigen Hoogepriesier, die gebeden heeft: Heilige 'Vader, heilig hen in uwe waarheid; Uw woord is de waarheid.

"Vooral dat beeld van den man, die naar Haarlem moet, en toch willens en wetens in den trein naar Amersfoort blijft zitten, zich beroepende op Gods almacht, die hem ook zoo naar Haarlem kan brengen, is treffend en aangrijpend juist gekozen.

Zoo toch is het.

Men praat, men redeneert, men maakt vellen vol zwart met inkt, maar bij die woorden en die phrasen blijft het.

Achter dien prater zit geen man, die conscientie, moed en veerkracht, bezit en daarom opstaat in den naam zijns Heeren.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen