„Omdat hij zijne ziel uitgestort heeft in den dood.”

Daarom zal Ik hem een deel geven van velen, en hij zal de machtigen als een roof deelen, omdat hij zijne ziel uitgestort heeft in den dood, en met de overtreders is geteld geweest, en hij veler zonden gedragen heett, en voor de overtreders gebeden heeft. Jesaia 53:12.

Zoo ge tot aan, en meer nog in uw sterven de vertroosting uwer ziele van Golgotha's Kruis verwacht, moogt ge dat wondere Kruis wel met bei uw handen omklemmen.

De macht, waarmee de wereld u van dat Kruis poogt af te trekken is zoo ongelooflijk sterk geworden; en wat in ons vroeger leven, althans de vroom gestemde zie], nog naar Golgotha uitdreef, verloor thans almeer bijna allen invloed.

Nog zoo ver niet liggen de tijden achter ons, dat de enkele naam van Golgotha in aller schatting woog, als met Gethsémané de aandoenlijkbte plek op aarde, die zich in menschentaal noemen liet. Reeds het enkele noemen van dien naam bracht het innerlijkst besef van ons hart in heilige beweging En waar ook de spotter zijn moedwil aan koelde, van Golgotha bleef hij af. Dat was te indrukwekkend. Had hij Golgotha aangerand, kwalijk zou het hem bekomen zijn.

En trad men een eenigszins ernstiger gestemden kring binnen, dan bleef het bij dien vagen indruk met, maar wierdt ge telkens, zonder het te merken, onder den invloed van dien heiligen naam gebracht. Het Kruis was in al zulke kringen het »teeken des levens", het symbool onzer belijdenis, het middelpunt, waaruit alle hooger gewaarwording ons toekwam, en waar alle edeler uiiademing onzer ziel weer henentrok. Dat Kruis stond hoog opgericht in predicaiie en lectuur, in gebed en lied, in be^ld en schrift Ja, van dat Kruis hoorde men niet alleen, maar bij dat Kruis vertoefde de ziel. En met bijna nie mand kondt ge in vertrouwelijke zielsontmoeting treden, of al ras merktet ge, hoe ook hij het soms niet laten kon, om alles te vergïten, en alleen om Golgotha te denken.

Zoo keersekte toen het Kruis van Golgotha in de gedachte, in de zielsovertuiging, in het leven.

En al ontbrak het ook toen niet aan duizend zondige invloeden, die u van den Man van smarte aftrokken, toch was er o, zooveel OOK in uw dagelijksche omgeving, dat u aan Golgotha boeide, en telkens weer op dat Kruis wees.

En thans... hoe anders worden !

Door het peilloos diepe mysterie der Verzoening uit Golgotha weg te nemen, en te spreken van den Martelaar, die zijn overtuiging met zijn dood bezegelde, heeft de ontrouwe Bedienaar van het Evangelie verraad aan het heiligste gepleegd, en zelfs den stralenkrans uitgebluscht waarin zoo eeuwenlang het met doornen gekroonde hoofd van uw Heiland voor aller oog had geblonken.

Dat heette da.i, dat men uw Jezus menschelijker zou maken; nader aan uw bevatting zou brengen; dat hij winnen zou in de bewondering van aller hart.

Maar de uitkomst heeft het wel anders geleerd.

Martelaars voor hun overtuiging heeft elk w volk, heeft elke religie, heeft elke afgoderij opgeleverd; en zoo helsch of duivelsch is er d geen stelsel uitgedacht, tot in het Anarchisme en Nihilisme toe, of het wist mannen en vrou­ b wen te bezielen tot den marteldood.

In het mysterie der Verzoening stond uw Jezus eenig. Hij alleen, en niemand met hem. a Maar toen een verraderlijke prediking hem in zijn eigen kerk tot een ma.Ttela.a.T verlaagd ha-d, was hij /»'/? uit de velen, en waren er die nóg vreeslijker dood ondergaan hadden dan hij.

En natuurlijk, toen in zijn eigen kerk dit verraad aan den Man van smarte was gepleegd, volgde de wereld met onheiligen aandrang.

Jezus de martelaar" wierd de tooverspreuk om haar van den druk van het Kruis te verlossen.

En toen werd het als het smelten der sneeuw voor de zon, die opgaat, en straks ... een afloop als van zeer snelle wateren. o g

Al spoedig dorst men het aan, den gezegen den naam van uw Heiland naast dien van Mahomed, Confucius en Baddha te noemen. Allen immers machtige figuren. Weldoeners der menschheid.

Ddt was het: Jezus had ons óó'i welgedaan, en met hem helden der gedachten als een Kant en een Hegel.

Zoo daalde de heilige gestalte van het Lam Gods tot de gewone evenredigheden van onze gevierde mannen.

Schriklijk.

En toch daar moest het toe komen. Immers, men wist van geen schuld, men geloofde aan geen verdoemenis meer. En wat zin zou het dan gehad hebben, nog langer te spreken van het bloed van Golgotha als het rantsoen voor onze zonden ?

Zoo is het dan ten slotte toch waa' gebleken, dat ket geloof, waarmee de ziel die naar verlossing dorst, het Kruis van Golgotha aang"jpt» g^^ff gemeengoed, niet uit onze natuur, maar een genadegifte Gods is.

Want, ja, ook nu nog zijn er duizenden bij duizenden, die door dit verraad aan Jezus ongeschokt en door dien algenieenen afval onbewogen, stil en kinderlijk in dat Kruis van Jezus blijven roemen, als in het mysterie waariri Gods engelen begeeren in te zien; maar in dezer aller hart dankte dit geloof zijn oorsprong aan een bijzondere genade en wierd dusver alleen door die bijzondere genade in stand gehouden.

Verheffing op dat geloof misstaat daarom in zoo houge mate.

Ge hebt het uit u zelf niet. Voor wat aan u zelven lag, zoudt ge het zoo goed als die anderen van u hebban gestooten. Gij zijt niet beter dan die. Een nieuwe zonde, een zonde die als een worm aan uw geloof ging knagen, zou het u zijn, zoo ge in stee van Godi louter dank te offeren, in"uw geloof u zelven R gingt behagen, alsof door uw trouw, door uw l moed, door uw geestdrift de heugenis van en de verkleefdheid aan Golgotah stand hield.

Integendeel, waar ge in éénzelfde schipbreuk met die anderen dreigdet onder te gaan, voegt u te dieper zelf beschaming, te vuriger en inniger erkentenis van verbeurde genade, en zoo het u gebeuren mag, dat ook uw vrouw en uw kinderen nog met u aan dat Kruis zich vastklemmen, neen, dan weet ge niet, hoe schatrijk ge aan genoten ontferming zijt.

Niet dat ge daarom door veel redeneerens het mysterie van Golgotha moet pogen te ontsluieren.

Een mysterie kan niet ontleed worden, en poogt ge dit toch te doen, dan sterft het weg onder uw hand.

Niet met uw koel redeneerend denken, maar met de warmte van uw hart moet ge ook naar dat mysterie der Verzoening u in aanbidding toebewegen, of de genade, die er in schuilt, onthoudt u haar zegen.

Zelfs baat het u niet, of ge u verloren gevoelt, en nu, om gered te worden, bij Golgotha neerknielt: want gered te willen worden is nog altoos zelf/iucht, zoolang dat gered willen worden geen hooger doel kent.

Voor wien gered willen worden ? Waarvoor ? Waarom ?

Alleen om niet eeuwiglijk in nimmer eindigende smart te vergaan ? Alleen maar om, kon het, eeuwiglijk een aanzijn vol hooge genieting te smaken ? Maar wat is dit anders, dan alles, zelfs het Kruis van Golgolha, om uwzelf s wil!

Neen, dat, zonder meer, is nog geen religie, is nog geen godsvrucht.

Zie, als de held op het slagveld op zijn strijdros de victorie tegenrent, en plotseling krijgt dat paard een schot, - en wordt dat paard gewond, dan zou dit moedig dier, zoo het spreken kon, gered willen zijn van zijn wonde, niet om zelf weer in de weide te kunnen grazen, maar om zijn ruiter weer te kunnen dragen en voor zijn berijder de victorie mogelijk te maken.

En zoo DU ook dorst het naar redding in den waarlijk vrome van hart.

Om God, en niet om zichzelf, moet die edding komen. Aan God, niet aan zichzelf heeft hij zich door zijn zonde ontstolen. En daarom aan God, en niet aan zichzelven moet hij teruggegeven.

Zoo weikt niet de zelfzucht, maar de liefde. En het is alleen die verterende liefde, die in eiligen hartstocht gespannen, naar Golgotha uitdrijft, bij Golgotha aanbidden, voor Golotha danken duet, en den vollen goddelijken egen der Verzoening van Golgotha wegdraagt.

En blijven er dan voor wie denkt en n; eêleeft duizend bange problemen die het hart bestormen, van raadselen onoplosbaar, van vragen waarop geen antwoord komt, van egenstrijdigheden die uw geest verwarren, — hier in het mysterie van Golgotha vindt uw moegestreden ziel rust.

Niet, omdat het u in staat stelt thans op al die vragen „een wijs antwoord'*^ te geven, maar omdat het al die vragen saamvat : n dat ééne eit, in die ééne ondoorgrondelijk wondere geeurtenis, dat hij, die van God kwam en zelf od was, zijn ziel heeft uitgestort in den dood. Dieper gedachte is er niet. Ge kunt in geen envoudiger taal de machtigste tegenstellingen an hemel en aarde saamvatten.

Alle andere vraag dien ophield verbleekt n beteekenis bij dien Zone Gods en zelf God, ie in den dood zijn ziel heeft uitgestort.

En nu, dit feit ie gelooven, deze gebeurtenis onder wedergade te belijden, er met heel uw iel in te gaan, en dan zaliglijk te ervaren, dat et u niet stuit, dat veelmeer uw ziel er invloeit, at er u ruste uit tegenademt, dat er u heilige rede uit toestroomt, en dat ge bij dat Kruis et hoogtepunt hebt bereikt, vanwaar ge met rijen blik. de eeuwigheid instaart, — ddt, dat is et Amen, dat in uw menschelijk hart op het ysterie van Golgotha wordt gesproken, en aartegen geen spot of geen twijfel iets vermag.

Maar zóó geestelijk moet de aanbidding van it mysterie dan ook in u toegaan.

Een van verre, op zekeren afstand, dat Kruis ewonderen, kan u geen zalig gevoel door het art doen stroomen.

De zegen van dat Kruis vloeit voor hem lleen die zichzelven in dat Kruis verloor.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen