„Niet bedroefd als de anderen.”

Doch, broeders, ik wil niet, dat gij onwetende zijt van de genen die ontslapen zijn opdat gij niet bedroefd zijt. gelijk als de anderen, die geene hoop hebben. I Thess. 4:13.

Van oudsher pleegt het menschelijk hart, bij alle volk en onder alle hemelstreek, bij het graf zijner doeden te treuren en te rouwen, en ook uitwendig dien rouw en die droefcnisse van het hart in symbolen, die een ieder verstaan kan, uit te drukken.

Dit is niet afgesproken, maar vanzelf uit de innerlijke ontroering van het hart onder alle volk zoo opgekomen.

Daarom dragen alle deze symbolische uitingen van rouw ook één gemetnschappeiijk karakter, ze stiekken om het uitwendig leven te dempen, terug te laten treden, te laten verstommen, en het aan de ziel mogelijk te maken, om zich geheel terug te trekken in de droeve, sombei e wereld van haar smart.

Zoo sluiten wij nu nog de luiken onzer vensters, als om uit te drukken, dat we Zelven niet vcrlangtn met de wereld te doen te heoben, en liefst hebben dat de wereld voOr ons het Oi.g sluit.

Zoo pleegde de Oosterling, bij de lijkbaar zijner dooden, zijn kleeren te scheuren, asch op zijn hoofd te werpen^ zich niet ie wasschen noch spijze te nemen, als om te kennen te geven, dat zijn lichaam op dat oogenblik voor hem niet bestond, zooals al de kracht van zijn w g t l wil en zijn denken in de verborgenheid zijner ziel was teruggetrokken.

En in gelijken zin kwam onder allerlei volken de gewoonte op, en hield ook onder ons nog stand, om als er een geliefde doode uit het huis was uitgedragen, de gewone bovenkleederen af te leggen, en voor een jaar of langer niet anders te dragen dan zwart, met het wit er bij, om de donkerheid en somberheid van het zwart nog sterker te laten uitkomen.

Dat in den rouw zijn brengt dan tevens meê, dat men zich niet vertoont te midden van de vreugde der wereld, zich speent aan alle feestmaal of banket, en niet eer de rouw is afgelegd weer, op den ouden voet, aan de gezellige vroolijkheid deelneemt.

Dat kan dan wel niet altoos zoo blijven. Vroeg of laat moet het gewone leven zijn loop hernemen Maar in het rouwkleed zoekt men bescherming, om althans een tijd van overgang te vinden, en er onze vrienden van de wereld telkens aan te herinneren, daf ons een zoo diepe wonde geslagen werd in het hart.

En toch, hoe algemeen dat vertoonen en dragen van leekenen van rouw ook verspreid was en nog is, er zyn toch tijden geweest, dat de hooggestemde ziel tegen deze teekenen van rouw geprotesteerd heeft.

In de eerste jaren na Jezus' hemelvaart, in . wat men pleegt de oudste Christelijke kerk te I noemen, was al dit rouwen zoogoed als afge­ ' schaft. Gelijk men zijn dooden begroef, niet huilende en weenende, maar zingend en jube­ I lend, omdat hun strijd volstreden en hun zalig , heid was ingedaan, zoo ook rouwde men met over hun verscheiden, maar verheugde zich, met een heiligen lach om de lippen en met een zalig heimwee in het hart, over het heil dat voor hen thans werkelijkheid was geworden.

Ook over de martelaren is nimmer gerouwd

Men kon dat niet, omdat men te machtig onder den indruk verkeerde van de glorie die in hun heldhaftig sterven blonk-

Niet de dood had hen, maar zij hadden den dood overwonnen.

Steeds klonk bij hun sterven de apostolische kreet na; »Dood, waar is uw prikkel, graf waar is uw zegepraal? "

En immers, de apostel had het zelf aan de kerke Gods toegeroepen, dat een kind van God niet bedroefd mocht wezen, als de anderen die geen hope hadden.

Dit was de zegepraal van het Kruis.

Een zegepraal, die ook in de opgewekte dagen der groote Reformatie van de i6e eeuw, nogmaals in Gods kerk schitterde. '

Want ook toen stond het geestelijk leven hoog; leefde men op aarde reeds in in zijn eeuwig vaderland; en had daarom geen lust aan het rouwkleed, dat symbool van het sombere was.

Die achterbleef had wel verloren, maar die henenging had zoo oneindig gewonnen.

En drong, gebood dan de liefde niet, om meer met hem te juichen, dan over ons zelven in zak en assche neder te zitten?

Er stierven weer martelaren, en die martelaren maakten aan het rouwen een einde.

Zelfs werd oorspronkelijk in tal van kringen tegen elk rouwen als heidensch, en den Christen niet betamend, geprotesteerd.

Er is nog een andere reden, waarom ook nu nog, zij het ook uit heel anderen hoofde, tegen het rouwen soortgelijk protest uitgaat.

De rouw is zoo dikwijls tot een leugen geworden.

Een leugen doordien er gerouwd werd in et kleed, als er eigenlijk geen rouwe in het art was. Gerouwd conventioneel, niet omdat men er zelf behoefte aan had, maar wijl men et niet laten dorst voor anderen. Gerouwd ok zoo kort mogelijk en gerouwd in graden, ooals men het telkens van de hoven der orsten leest, dat de rouw is aangenomen egens het overlijden van een prins of prinses ie de rouwdragenden vaak nimmer zagen, aar ze niets van wisten, voor wier sterven e niets voelden, maar waar ze toch over ouwen moesten. En dan zooveel weken lichte, f zooveel weken zware rouw; alles tot in e kleinste kleinigheden bepaald, watpaarsche f doffe zilvertint men dragen mag.

Een tweede leugen in den rouw is, dat men oo dikwijls rouwt over een tijken bloedverant die stierf, en veel naliet. Dan is er geld, an kan de dure rouw gemakkelijk betaald orden, en nu men zooveel erft, mag dat er el af. Doch morgen sterft een bloedverwant in denzelfden graad, edoch arm, en dan rouwt men natuurlijk niet.

En nog erger wordt de leugen in den rouw, ls de ijdelheid en de behaagzucht er zich in mengt.

Rouw beduidt, dat de ziel zich terugtrekt van de buitenwereld, en eigenlijk de verzor­ r ging van het lichaam te veel acht. En in strijd B iermee nu ziet ge, o, zoo dikwijls vooral rouwelijke behaagzucht zich in den rouw inmen­ d en. Vooral voor slanke, blonde vrouwen, van G at bleeke tint, staat rouw, o, zoo interessant. h n dan wordt alles verzonnen, en alles uit­ l edacht, om in snit van gewaad en golving van d ieraad, uit het rouwkleed een soort prachtostuum te maken, waarmee men voor den k piegel gaat staan, en waarin men zich zelven b behaagt.

Van twee zijden wordt dus ook nu nog Gods volk tegen den rouw ingenomen.

Bij hooge geestelijke stemming heeft het aan et rouwkleed geen behoefte, en de leugen die zich door de zonde ook in de plooien van et rouwkleed verbergt, is stuitend.

En toch zou het daarom niet goed zijn, aan allen rouw een einde te maken. Dit zou voor velen te sterk wezen. Vooral daar bij zeer elen, helaas, het geestelijk leven niet hoog enoeg gestemd is, om den rouw in het kleed e kunnen missen. „ s B m

Maar één ding sta daarbij op den voorgrond. ods kinderen zijn vrijgemaakt, en moeten zich ooit onder een juk van dienstbaarheid laten reng..n. Nooit dus rouwen, omdat anderen het ns opltrggen, of zeggen dat we het niet laten unnen. De wet des Geestes luidt ook hier: ouw dan alleen, als het waarheid in uw binnente is, en eigen drang, eigen behoefte, eigen zin r toe uitdrijft. Zoo alleen biedt ge aan de eugen ook in het rouwkleed v^eerstand, en oo alleen verkrijgt de rouw weer uitdrukking n beteekenis.

En volgi men dien weg, dan zal het zich niet elden voordoen, dat er niet gerouwd wordt ij zeer zware verliezen, en juist wel gerouwd ordt, als vreeze rees, dat het verlies niet diep enoeg zou gevoeld worden. e s

Immers wie door God, o, zoo diep in zijn eederste liefde geslagen en in de diepste veze-en van zijn hart gewond is, die rouwt ook zonder rouwkleed diep en lang, en kan zich lange dagen in het gewoel der wereld niet v G w b mengen, en boezemt aan zijn omgeving wel dien eerbied in, dat men niet onkiesch zijn rouwe komt storen.

De diepste rouw van het hart heeft geen steun van het rouwkleed noodig, maar verraadt, ook zonder rouwkleed wel, wat er inde worsteling der ziel omgaat.

Maar greep het verlies minder aan. Minder vooral dan moest. Zoodat de ziel zich verwijt, dat de liefde te flauw, en daarom de rouw te ondiep was, dan ja, kan het rouwkleed als een steun voor eigen herinnering gezocht worden.

Of ook zoo men zelf wel diep gewond is, maar minder zijn huisgenooten, en men deswege vreest, dat zij te spoedig het gedolven graf vergeten zullen, en allicht te spoedig weer naar de wereld zouden neigen, dan kan aller rouw een middel zijn om indruk te maken, en althans voor een tijd zekeren teugel aanleggen. Vooral bij kinderen tusschen de tien en twintig jaren, in wie het leven het sterkst bruist, werkte die teugel soms heilzaam.

Maar vergeet nooit, dat het aandoen van rouw straks gevolgd wordt door het afleggen van den rouw; en juist dat is het harde.

Want als ge nu uw rouw aflegt, is dan uw doode vergelen, is hij dan losgemaakt van uw hart, spreekt ge dan uit dat het nu voor hem niet meer hoeft?

o. Ge gevoelt het zelf wel, wat bitter tragische zelfverlaging er in dat afleggen van den rouw voor onze menschelijke liefde uitkomt.

Tijd slijt, maar jaisl dit is het vreeslijke, dat zelfs een liefde, die ons eenmaal bij dit graf zoo diep ontroerd heeft, ook slijten kon, tot ze ten leste sprakeloos werd.

En dan soms dat weken vooruit reeds hunkeren naar het oogenblik, als het veelkleurig gewaad weer voor den dag kan gehaald, en men weer in de wereld kan uitgaan.

Neen, dat alles is het leven van Gods kinderen niet, en beter niet gerouwd, dan zoo den rouw afgelegd.

Weest niet bedroefd, gelijk de anderen, die geen hope hebben; maar ook laat iets van uw liefde voor uw dooden eens met u gaan in uw eigen graf.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen