Buitenland.

Zwitzerland. Stöcker in Zwitzerland. Sociale vereeniging. Strijd tegen Chapuis.

In den zomer van het jaar '94 heeft de gewezen hofprediker Stöcker Duitsch-Zwitzerland bezocht om voordrachten te houden over de sociale quaestie. Hij sprak in de steden Bazel, Olten en Bern. Te Ólten werd na eene bezielde rede van den gewezen hofprediker eene sChristelijk-sociale vereeniging" opgericht, waarnaar reeds vele jonge predikanten hadden uitgezien. Natuurlijk heeft men ook het voorbeeld van het Duitsch Christelijk-sociaal congres voor oogen gehad; doch meer om de fouten van dit congres te mijden, dan om het op den voet te volgen. Men heeft voor de nieuwe vereeniging een positieve grondslag gekozen, waarop men geen samenwerking hebben kan met de modernen. In plaats van het aanhooren van voordrachten door professoren wil men, dat mannen van vak-en zaakkennis in kleinere kring zullen samen komen, die zich eerst voor het behandelen van moeilijke vraagstukken dienen voor te bereiden, vóórdat zij er toe zullen komen, om met hunne denkbeelden voor het groote publiek te komen. Men zou gaarne welgezinde staatslieden, artsen, fabrikanten en vertegenwoordigers van den arbeidersstand met de representanten der kerk en stadszending willen samenbrengen om dan gezamenlijk te arbeiden. De zaak werd in handen gesteld van het bestuur der Evangelisch-kerkelijke vereeniging. Dit riep den uden October 50 Christelijke mannen uit geheel Zwitserland samen en het gevolg was, dat eene vereeniging werd in het leven geroepen, die niet alleen individueele leden, maar ook corporatiën, zooals jongelings-en Zondagsschoolvereenigingen in zich wil opnemen, om alzoo te trachten met vereende krachten de sociale toestanden te verbeteren. Er werd eene commissie benoemd om deze zaak ten uitvoer te brengen. Of men hiermede een stap in de goede richting deed, moet de tijd leeren.

Den zSsten en 29sten Augustus vergaderde te Neufchatel de Zwitsersche predikanten-vereeniging, waarvan predikanten van verschillende richting lid zijn. Het eerste onderwerp dat er ter sprake kwam, was de oorlog. De predikanten van Fransch-Zwitserland waren bijna eenstemmig voor vrede. Slechts één predikant wees op de oorlogen des Heeren in het Oude Testament om aan te toonen, dat men oorlogenvoeren kan, die door God zijn gewild volgens den geopenbaarden wil. Men vereenigde zich met den wensch, dat door de genade Gods den vrede bewaard mocht blijven.

Het tweede onderwerp dat ter sprake gebracht werd, was de persoon van Jezus Christus. De predikant Chapuis streed voor zijn Ritschliaansche opvattingen en betoogde, dat het wezenlijke van het Christendom bestaat in een redelijke gemeenschap met Jezus, die alleen zich kan vormen, \\ wanneer Jezus een mensch was, gelijk als wij, zij het ook zonder zonde. De wonderen hadden, volgens dezen predikant, voor het geloof geen waarde, evenmin als zij voortbestaan. Dat men hiertegen opkwam, verstaan wij zeer wel. Doch te bejammeren is het, dat men Chapuis niet heeft aangevallen met te wijzen op de belijdenis der kerk. Het Ebionictisch standpunt dat de heer Chapuis inneemt, is sinds jaar en dag veroordeeld door de kerk, zoodat men zich op den strijdderkerk onder de leidingdes Heiligen Geestes heeft te beroepen om de opnieuw geleerde grove ketterijen tegen te'staan. Wanneer men niet eiken meusch, wien het belieft de gemeente te verontrusten door zijne onbekookte redeneeringen, die niet anders zijn dan een herhaling van reeds lang overwonnen dwalingen, van meet af gaat bestrijden, kunnen de beste krachten der Godgeleerden er aan verspild worden, om die dwaalgeesten te woord te staan, en de geestelijke opbouw der gemeente blijft achterwege.

Dit neemt niet weg, dat wij er ons zeer iu verheugen, dat de heer George Godet, zoon van den bekenden Frederik Godet, den heer Chapuis heeft bestreden en het debat zóó wist te voeren, dat het door hem gewonnen kon worden geacht. Men kreeg de overtuiging, dat Chapuis met zijn aanhang zich op een heliend vlak bevindt, die hem ten slotte de Christelijke klinkende woorden, die hij thans nog gebruikt, over boord zullen doen werpen.

S. AmeHka. Uit de Lutbersche kerken.

De Ohio Synode der Lutbersche kerken, die 75.000 avondmaalsgangers, 400 predikanten en 540 gemeenten telt, hield onlangs een vergadering. Gelijk bekend is, zijn de talrijke Lutbersche kerken in N. Amerika door verschillende Synoden verbonden. Zoo werd in 1748 de Pennsylvania Synode, in 1773 het New-York Ministerium en in 1803 de Synode van Noord-Carolina opgericht, daarna ontstond de Ohio Synode. De Missouri Synode telt het grootste aantal Avondmaalsgangers en wel 375.000.

In het jaar 1805-vestigde zich twee Luthersche predikanten in Ohio. In 1812 was dat getal tot 12 geklommen en in 1818 kwam het tot een formeele organisatie. In de noordelijke staten van N. Amerika heeft men in Luthersche kringen sE'dert 75 jaren gsstreefd naar kerkelijke vergaderingen, die meerdere synodale (wij zouden zeggen classicale of provinciale) vergaderingen zouden omvatten. De oudste dezer vergaderingen is de Unionistisch-methodistisch gezinde algemeene Synode. In 1866 traden de Luthersche elementen uit dit verbond en gingen een algemeen concilie stichten, waarbij ook de Ohio Synode vertegenwoordigd was. Deze Synode kon zich echter, omdat' men het niet eens kon worden over een viertal punten n. m. (kansel-en avondraaalsgemeenschap, Chi-Uasnieen geheime genootschappen), niet aan het concilie aansluiten. In 1872 kwam het 'tot het oprichten van een Synodale conferentie, waarbij zich alle Synoden, die min of meer in het voetspoor der Missouri Synode wilden wandelen, aansloten. In r879 begon de strijd over de door professor Walther geleerde verkiezingsleer. De Missouri Synode leerde, dat men verkozen wordt tot het geloof. De overigen der Ohio Synode noemde dit een Calvinistische doolleer. Een hevige strijd was hierop het gevolg.

De Synode van Ohio leerde tegenover Walther, dat men gerechtvaardigd wordt wegens de verdiensten van Christus, die door het geloof aangegrepen worden. De Missouriërs beschuldigden daarop de mannen van Ohio van synergisme. In i88i verbrak de Ohio Synode het verbond, dat haar aan de Synodale conferentie bond.

Terwijl de Gereformeerde kerken in Amerika veel te stellen hebben met de quaestie van de taal, daar de predikanten in het HoUandsch prediken en het opkomend geslacht van lieverlede alleen Engelsch gaat verstaan, zoo schijnt men in de Luthersche kerken, die alle van Duitschen oorsprong zijn, met de taal geen moeilijkheden te hebben. Dit is hieraan te danken, dat de predikanten, die de Amerikaansche Luthersche gemeenten dienen, zoowel in de Engelsche als in de Duitsche taal prediken kunnen.

Op de vergadering van de Ohio Synode kwam ook de vereeniging uit de Jowa Synode ter sprake. In den zomer van '93 had eene samenspreking van deputaten van beide Synoden plaats, die echter niet tot het gewenschte resultaat leidde. De over en weer aangenomen stellingen bevredigden niet. Voor vele leden van de Ohio Synode waren zij, in betrekkmg tot de leer der laatste dingen, te Chiliastisch, voor sommigen van de Jowa Synode te Missourisch gekleurd in zake het predikambt en de kerk.

Evenals de Gereformeerden in Amerika hebben de Lutherschen veel te doen met de vrijmetselaars. Vroeger gold in de Luthersche kerken als regel, dat geen vrijmetselaar of lid van een geheime vereeniging tot het Avondmaal der Luthersche kerk mocht toegelaten worden. Voor twee jaren werd echter het voorstel gedaan en aangenomen om leden van de loge gedurende den tijd himner onderwijzing een-of tweemalen toe te laten. Kort voordat de Synode uiteen zou gaan, terwijl reeds vele leden vertrokken waren, verklaarden zich van de 190 stemmen, 141 voor het uitschrappen van de woorden : s eenof tweemaal" en 49 er tegen. Hiermede is dus uitgesproken, dat men het met de vrijmetselarij zoo streng niet moet nemen. Vóór de stemming werd nog uitgeproken, dat het de bedoeling was van de voorstellers, om de vrijmetselaars niet een-of tweemalen, maar meermalen tot het Heilig Avondmaal toe te laten.

Ons dunkt, dat de Ohio Synode, door de Missouriërs toe te laten er niet op vooruit zal gaan. Niet dat wij er voor zouden zijn om zoo maar alle vrijmetselaars te censureeren. Maar de wijze waarop de Synode de teugels vierde, komt ons voor betreurenswaardig te zijn. Ten slotte werden predikanten en gemeenten in betrekking tot de zoo netelige zaak van de vrijmetselarij verzocht om toch zeer consciëntieus te handelen.

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen