Buitenland.

EngeSand. Eene deputatie van Episcopalen naar den «paus.

Een correspondent in Italië van de Daily News schreef dezer dagen het volgende:

»Het wordt ernstig verzekerd, dat eene commissie van waardigheidsbekleeders der Engelsche Episcopaalsche kerk binnenkort naar Rome zal komen om met den paus te beraadslagen, ten einde tot eenheid in zake den godsdienst te komen. Zulk een bezoek, plaats hebbende onmiddellijk na de vergaderingen, die gehouden werden om tot vereeniging met de Oostersche kerk te geraken, houdt men voor eene zaak, die van het grootste gewicht is."

Voor een twintigtal jaren zou een bezoek van Anglicaansche bischoppen en predikanten aan - den paus van Rome, voor het aangegeven doel, ondenkbaar geweest zijn. Maar in den tegenwoordigen tijd ziet menig Episcopaalsch geestelijke met verlangen er naar uit, om met Rome in nader contact te komen, wanneer de paus slechts eene concessie wilde doen, nl. de wijding der Anglicaansche bisschoppen erkennen. Dit is zeker, dat eene commissie van Anghcanen aan het Vaticaan met groote hartelijkheid zal worden ontvangen. Immers is het een ideaal van Paus Leo XIII, om alle deelen van den Christenheid onder de heerschappij van den Roomschen stoel te brengen. Met de Grieksche kerk is hij sedert langen tijd aan het onderhandelen, en nu komt ook de Episcopaalsche kerk tot hem, welhcht om voorsteUen tot omverwerping te doen. Wij begrijpen, dat over dit alles Rome juicht, terwijl de kinderen der reformatie zich moeten bedroeven en schamen. Ach! ware dit laatste in Engeland het geval met allen, die nog hechten aan de waarheden, opnieuw door de reformatie aan het licht gebracht!

ESoopd-Amerika» Encycliek van XIII aan de bisschoppen. Leo

De paus heeft een encycliek aan de bisschoppen van Noord-Amerika gericht. Nu. daarvoor is het wel den tijd. Immers blijkt het telkens, dat onder de geestelijkheid en de leden der Roomsche kerk van de Vereenigde Staten elementen gevonden worden, die niet zoo gewillig onder de hiërarchie van den paus bukken. Dit is zeker inconsequent, want is men eenmaal Roomsch, dan moet men ook den paus als stedehouder van Christus erkennen; doch in de Vereenigde Staten denken vele Roomschen er aan om zekere zelfstandigheid en onafhankelijkheid tegenover den pauselijken stoel in te nemen.

In zijn encycliek zegt de paus, dat het geen iedeale toestand is, wanneer de kerk van den Staat gescheiden is. De levenskracht der Roomsche kerk zou in Amerika nog veel rijkere vruchten opleveren, wanneer zij niet slechts vrijheid, smaar ook de gunst der wetten én de ondersteuning der publieke overheid" genoot. Dit woord is kenmerkend. Het is den paus niet genoeg, dat de Roomsche kerk zich vrijelijk in de Vereenigde Staten kan ontwikkelen, men moest er nog het zwaard der overheid bij hebben om de vleugels wijd te kunnen uitslaan! Terwijl de Heere Jezus gezegd heeft: sMijn koninkrijk is niet van deze wereld, indien mijn koninkrijk van deze wereld ware, zoo zouden mijne dienaars gestreden hebben, maar nu is mijn koninkrijk niet van hier, " zoo zegt de paus: »kracht en geweld is bij den ar­ , beid der kerk noodig, om de Roomsche kerk tot bloei te brengen."

Voorts beklaagt de paus er zich over, dat men het zenden van een legaat in Amerika niet op den juisten prijs heeft weten te schatten. De paus had met het afvaardigen van monseigneur Satali willen te kennen geven, dat Amerika hetzelfde recht heeft als de andere groote en machtige natiën op zijn welwillendheid, en dat hem Amerika evenzeer als andere volken op het hart gebonden is. Deze J welwillendheid" wordt in Amerika echter opgevat als bemoeizucht, waartegen men zich zoekt te verzetten.

In het bijzonder bericht de encycliek het doen der Roomsche pers, welke, in plaats van eenstemmig de partij voor de kerk en hare bisschoppen op te nemen, de maatregelen der bisschoppen aan hunne critiek onderwerpt, ze dikwijls afkeurt, zonder er aan te denken, welke slechte gevolgen dit ten opzichte van het handhaven der verordeningen heeft. De paus wenscht, dat deze bladen hun plicht zullen inzien en de grenzen der gematigdheid niet zullen oversclirijden en dat de Roomsche pers den bisschoppen onderworpen zal zijn.

De Roomschen hebben in Amerika 9763 priesters, 12, 293 gemeenten enj 7, 474, 850 personen, die tot de communie zijn toegelaten. Sedert 1890 schijnt de Roomsche kerk met 1, 200, 000 leden te zijn toegenomen. Doch men vergete niet, dat de bovengenoemde cijfers verkregen zijn door de opgave der Roomsche bisschoppen. Dat deze cijfers niet geheel te vertrouwen, zijn, blijkt uit het feit, dat in Roomsche jaarboeken het getal Roomsche leden der kerk in 1889 geschat werd op negen millioen. Toen in 1890 de census plaats had, die wel door de bisschoppen gedaan werd, maar onder leiding en controle van een staatsambtenaar, kon een kleine drie milhoen zielen eenvoudig niet gevonden worden. Het is een feit, dat de Roomsche kerk in N. Amerika niet toeneemt gelijk

de landverhuizing uife Roomsche landen zou doen verwachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen