Vrije Universiteit.

Amsterdam, 18 Oct. 1895.

Op aanstaanden Maandag zal de jaarlijksche overdracht van het Rectoraat door Prof. Mr. D. P. D. Fabius aan Prof. Dr. J. Woltjer geschieden.

Naar we vertrouwen durven, zal dit ook ditmaal niet enkel plaats hebben na voorlezing der Annalen, maar zal aan de lezing dier Annalen ook ditmaal het houden eener Rectorale Oratie voorafgaan; iets wat ongetwijfeld de beteekenis dezer plechtigheid in niet geringe mate zal verhoogen.

Bij de inwijding der Vrije Universiteit op 20 October 1880 sprak de toenmalige Rector deze woorden:

En zoo trad dan onze kleine school het leven in, met den Universiteitsna.sxi\ zelve tot blozens toe verlegen; aan geld arm; zeer sober bedeeld met wetenschappelijke kracht en aan der menschen gunst eer gespeend dan verzadigd. En wat dan nu haar loop, hoe lang haar leven zal zijn? o. De duizend vragen die met haar toekomst saamhangen, kunnen zich niet sterker in uw twijfelend denken verdringen, dan ze gestormd hebben in dit hart. Slechts doOr het telkens weer zien op ons heilig beginsel, hief na eiken golfslag die over ons henen sloeg, het moede hoofd zich weer even moedig uit de wateren op. Indien toch uit den Machtige Jacobs deze zaak niet ware, hoe zou ze stand kunnen houden? Want ik overdrijf niet, het is tegen al wat groot heet, het is tegen een wereld van geleerden, het is tegen heel een eeuw, een eeuw van zoo ontzaglijke bekoring, ingaan en opgroeien, wat we met de stichting dezer school bestaan. En daarom zie vrij, zoo laag uw zelfbesef meent dit te moeten doen, neder op onze personen, op onze kracht^ en op onze wetenschappelijke beduidenis. »God alles en alle mensch niets te achten", is het Calvinistisch credo, dat u daar volle recht op schenkt. Dit ééne slechts bid ik u, ook al waart ge onze felste wederpartijder, onthoud dan de geestdrift die ons bezielt den tol van uw eerbied niet.

Vooral in de moeilijke dagen, die de Vrije Universiteit thans doorleeft, verkrijgen deze woorden een hoog ernstige, maar ook een moedgevende beteekenis.

Hoe ook uit »den afgehouwen tronk" van het Calvinisme onzer vaderen, als een rijsken opgeschoten, toch hield deze stichting nu reeds vijftien jaren stand.

Ze schoot reeds wortel, ze droeg reeds vruchten, die op wetenschappelijk gebied zelfs door onze tegenstanders niet verwerpelijk zijn gekeurd.

En mits ze de heilige kunst versta om het heilig pand, haar door God in het beleden beginsel toevertrouwd, ongeschonden aan een volgend geslacht over te leveren, zal de kleinheid van haar kracht haar bloei ook in de toekomst niet verhinderen.

Tot breeder uitzetting kan ze uit den aard der zaak eerst in de tweede generatie komen.

Maar in die tweede generatie is haar die breeder uitzetting dan ook gewaarborgd, mits ze nimmer, 't zij dan met lof, 't zij met blaam, op personen zie, maar het zoekend oog steeds hoog opheffe naar de bergen, van waar alleen haar hulpe dusver kwam en ook in de toekomst alleen komen kan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen