Een Stiefkind.

Dat is Samarang onder de drie hoofdplaatsen op Java, in meer dan één, meest in geestelijk opzicht, — Twee smoderne" predikanten van sde Indische Protestantsche" zoogenaamde kerk (kuria kon? ) op prijselijke wijze ijverig in het bevorderen van aardsche welvaart en het verbreiden van aardsche kennis, maar niet in staat om shet Woord der Waarheid recht te snijden" en als het I^evensbrood aan de gemeente uit te deelen — en verder niets om de zielen der slovende en zwoegende of genotzoekende en dartelende menigte tot haar eenigen en waarachtigen Heiland te leiden.

Terwijl te Batavia en te Soerabaya voor allen ten minste de gelegenheid bestaat, om de getuigenis der Waarheid te kunnen aanhooren, te Samaring niet!

Er zijn, die beweren, dat de naam Samarang (of Semarang) wijst op een heete, uitdroogende, onvruchtbare grondsgesteldheid. Het zou kunnen zijn; maar moet dit dan ook in geestelijk opzicht bewaarheid worden, en niet liever, immers in dat opzicht, zoo allergewichtigste, al het mogelijke aangewend worden, om in zulk een gesteldheid verbetering aan te brengen, tot hetwelk de Heere der kerk allen oproept, die daartoe in de mogelijkheid zijn en op het gebed ook alles zal verkenen wat er voor noodig is? Immers heeft de Heere nog geen woord gesproken, waarmede Samarang in het oordeel der onvruchtbaarheid en des verderfs zou zijn overgegeven, zij het ook, dat de lieden daar wel ernstig mogen bedenken, dat zulk een woord wel eens zou uitgesproken kunnen worden, indien zij tegen de genade Gods, die nog aan hen arbeidt, zich mochten verharden en beslist weigeren naar het Woord des Levens te hooren of te vragen! Maar daartoe moet dan ook, naar de beschikking des Ontfermers, eerst alles aan N hen gedaan zijn, wat noodig en mogelijk is, om hen tot hun Heiland te leiden. En er word; thans van der menschen zijde, niets gedaan, iets dat uit de Waarheid is!

Die diep treurige toestand drong er mijne ochter toe, om wat haar gegeven was en egeven zou worden, tot hulp aan te wenden, n te redden wat zich zou laten redden. Het aren de militairen aldaar, wier geestelijke toetand haar bijzonderlijk trof. Kon ze niet allen ï helpen, dan vooreerst die maar; wellicht dat de arbeid aan hun zielen door 's Heeren zegen ook nog anderen ten goede zou kunnen komen.

Met trouwe medehulp van hare schoonzuster, de weduwe van mijn jongsten zoon, legde zij er zich op toe, hun een Tehuis te bezorgen en dan in hun zielsnood te hulp te komen. Dit gelukte, ook in zooverre, dat een huis er voor werd gehuurd en ingericht; en daar werd hun verschaft wat tot veraangenaming en gezelligheid en tot geestelijke opleiding dienen mocht. Met vriendelijke welwillendheid deden ook de militaire autoriteiten het hunne, om het beoogde doel te laten gelukken. En zoo is er dan thans te Samarang ten minste voor de militairen een Tehuis, waar reeds menigeen zich van de verderfelijke cantine laat terughouden en voedsel voor zijn ziele vindt en nuttigt. Reeds kwamen eenige bijdragen in (ook H. M. de Koningin-Regentes schonk ƒ 100 in eens) om in de eerste behoeften te voorzien. Een weekblaadje voor de militairen in Ned.-Indië wordt daarbij uitgegeven en verspreid.

Maar ook vóór de andere ingezetenen van Samarang moet het noodige gedaan en bereid worden. Welnu, het voorbeeld is gegeven. Zonder eenige hulp van menschen deden een paar jonge vrouwen wat u hier is meegedeeld. Zal het u, geachte lezers! niet opwekken om ook het uwe te doen, om geheel Samarang te voorzien van wat voor de zielen onafwijsbare behoefte is ? Is daar niemand die, gevoelende wat voor Samarang noodig is, zich door de liefde van Christus voelt aangegrepen, om door Hem daartoe gezonden en aan zijn Rijk en de redding van zielen te arbeiden buiten, de hybridische sindische kerk", om, en die dan tevens het opzicht en de verzorging van het Militaire Tehuis overneemt uit de hand van die jonge vrouwen, voor wie toch waarlijk zulk een werk niet houdbaar is? Is er geen genootschap, dat zich gedrongen gevoelt, om er aan mede te werken, dat ook in Samarang, aan deze volksgenooten, de zaligmakende waarheid met kracht verkondigd worde? Zijn er geen_ harten, die, in liefde ontbrandende, elkeen weinig uit hun beurs offeren voor dat heerlijk doel en voor de eere van Christus' Naam, ook in die zoolang verwaarloosde plaats?

Kom, geachte lezers! dat ieder doe wat hem de Heere in 't hart wil geven, en dat ook weldra die smaad van den nooit volprezen Naam onzes Heilands zij afgewenteld, en Samarang als een Gilgal geprezen worde tot heil van vele zielen, tot roem van Gods genade in Christus!

P, JANSZ,

rustend zendeling-leer aar. Pati., I Sept. 1895.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen