Buifenland.

FrankpËjk. Bond tegen het atheïsme. Genezingen te Vialas.

Het is een merkwaardig teeken des tijds, dat dezer dagen te Parijs een bond werd opgericht, die zich ten doel gesteld heeft, het atheïsme of de Godloochening te bestrijden. In de statuten van dien nieuwen bond vindt men de volgende uitdrukking : »Zonder het geloof aan God wordt de grondslag der zedeleer ondermijnd, het huisgezin ontbonden, de maatschappij omgekeerd." Aan het hoofd van dien bond stond de bekende, nu overleden, Jules Simon, die zich zeker niet daarvoor zou gespannen hebben, indien hij niet op gevorderden leeftijd, door het algemeen zedenbederf, op de gedachte gekomen was, dat zonder God de maatschappij stond verwoest te worden. Het zijn dus nuttigheidsredenen die mannen als Jules Simon er toe brachten, om te arbeiden, dat het geloof aan God niet verloren gaat. Liever zouden wij vernomen hebben, dat er onder de eerste mannen van Frankrijk schaamte en droefheid ontstaan was over het loochenen van het heilige wezen Gods, en dat zij het ontzettend zedenbederf hadden lèeren beschouw.en als een rechtvaardig oordeel Gods over het geroep van kleinen en grooten: sD.aar is geen God,

De protestantsche wereld in Frankrijk, ja geheel Frankrijk is vol van de genezingen die te Viales in Lazère h.] Genolhac plaats hebben. Daar woont namelijk een eenvoudige boer, Vignes genaamd, gelijk er in de Ce vennes velen gevonden worden, die 70 jaren oud is. Deze ontvangt zijne bezoekers in zijn gewone boerenkleeding met klompen aan. Hij laat hen, die tot hem komen, dikwijls wachten onder voorgeven van voeder voor zijn geiten te moeten halen. Hij toont er zich over verwonderd, dat men zoo dikwijls van verre tot hem komt, zeggende den menschen toch niets te kunnen geven. In den regel ontvangt hij slechts eenmaal per dag, en dit wel van twaalf tot één ure.

Als jongen van 12 jaar werd zijne moeder, die weduwe was, zwaar ziek. De doctoren konden geen hoop geven. De jongen herinnerde zich dat er in, den bijbel geschreven staat, dat men voor de kranken bidden zal. Hij knielde dus neder voor het bed zijner moeder en tot zijne vreugde werd liet gebed voor het herstel der geliefde moeder verhoord. Na dien tijd leefde de knaap in het vaste geloof, dat God de gebeden verhoort, in welk geloof hij nog bevestigd werd door de vele genezingen, die op zijn gebed gezien werden.

Bijna alle personen, die Vignes te Violas-bezoeken, verhalen hetzelfde omtrent de ontvangst van hen, die tot hem komen. Hij laat hen in eene eenvoudige boerenkamer komen en spreekt dan:

sVrienden, gij komt hier iets zoeken, wat ik u niet kan geven. Gij zijt van de wereld, gij leeft voor de wereld; indien gij van God waart, zoudt gij hier niet zijn. Gij loopt het schepsel na, in plaats van u toe te vertrouwen aan God, die u geschapen heeft. Wanneer een kind lijdt, gaat hij niet naar vrienden, maar naar zijn vader en moeder, en God is ons in Jezus Christus meer dan een vader en moeder. Tot ons richt Hij het woord: »Bidt en gij zult ontvangen." God liegt niet en bedriegt nooit. God houdt zijn woord en doet wat Hij belooft. Ik ben niets, ik weet niets, ik kan niets. God doet alles. Hij is met u evengoed als met mij. Vertrouw u aan Hem toe, zonder aarzeling en zonder voorbehoud en gij zult genezen wórden." Voorts haalt hij gaarne aan hetgeen in Psalm 103 staat opgeteekend n.m.: Die al uwe krankheden geneest, en zegt dan : «Daarin is alles gelegen. Gaat niet tot den medicijnmeester en niet naar de apotheek, maar tot God, den goeden Vader, die slaat en die heelt".

Ook zegt hij wel: »God wil niet, dat de mensehen lijden: Hij is de beste der vaders. Hij zendt ons ziekten, om ons van onze geestelijke krankheden te genezen, opdat wij tot Hem zouden gaan en dan geneest Hij ons."

Wij kunnen hieruit zien, dat Vignes niet goed thuis is in de leer die naar de godzaligheid is. Maar dit neemt niet weg, dat op zijn gebed zeer velen werden genezen, zoodat zijn naam door heel Frankrijk genoemd wordt.

Qe Christen vervolging te Armenië.

Een Duitsch blad heeft eenige Armenische documenten verzameld met het doel, om zich eene juiste voorstelling van den oorsprong en den aard van de vreeselijke vervolgingen der Christenen te kunnen maken.

Ikt eerst wordt een schrijven medegedeeld van een aanzienlijk an^btsdrager uit Sivas in Kisil Crinak in Cappadocië. Van de 40, 000 inwoners van de stad Sivas zijn slechts een vijfde deel Armeniërs; de stad ligt buiten het gebied van Groot-Armenië, zoodat er geen sprake kon zijn, dat de Armeniërs zich autonomie wilden verwerven. Deze schrijft: Eindelijk zijn onze onheilspellende voorzeggingen op_ de verschikkelijkste en hartverscheurendste wijze Dinsdag 31 October vervuld. Wij hebben reeds meermalen den onhoudbaren toestand der Armeniërs, die te Sivas en genabuurde steden en dorpen wonen, met v/eemoed aangezien. Maar ongelukkigerwijze is tot heden niets gebeurd, dat in dezen erbarmelijken toestand verbetering kan brengen. Wij hebben de mishandelingen, die ons de haren te berge doen rij sen, zien aankomen; maar toen de plaatselijke regeering, zoowel als de voornamen onder de Turken, van oordeel waren, dat iets dergelijks op geenerlei wijze kon plaatshebben, zoo werden ook onze zorgen een weinig weggenomen. Doch helaas! spoedig moesten wij ontnuch-

terd worden, toen op zekeren dag om half 7 uur het Turksche_ gepeupel zich op de ter markt zijnde Armeniërs wierp, om ze allen te vermoorden en hunne goederen te rooven. Daarna werd de geheele stad met schrik vervuld; het was een regen van kogels, die op onze arme, onschuldige volksgenooten nederdaalde. Het was een onbeschrijfelijk tooneel. Duidelijk is het nu, dat men in de geschiedenis geen regeering aanwijzen kan, welke zonder oorzaak door zulk een barbaarsch slachten en ruïneeren zoovele onderdanen vernietigd heeft, die haar sedert eeuwen getrouw waren. Het bloed vlood als een stroom in de marktstraten en de verkorven lijken dreven als golven in dezen bloedstroom. Overal lijken, overal de laatste verzuchtingen van hen, die doodelijk gewond zijn; geklaag en wanhoopskreten hoort men van alle zijden, maar het woedende gepeupel is nog niet verzadigd. Voor de doodelijke slagen is oud noch jong beveiligd. Velen der onzen hebben zich door zich te verbergen, gered. Menigeen is eerst na twee of drie dagen uit zijn schuilhoek te voorschijn gekomen. Er werden ook Turken gevonden, die het leven en het goed van vele Armeniërs hebben gered, ze in hunne huizen herbergende; maar helaas, nauwelijks de helft der onzen bleef gespaard.^ Éenige der barbaarsche Turken begonnen inmiddels de huizen der Armeniërs te overvallen, alles roovend of vernielend, wat zij vonden» Uren lang werd de moord voortgezet; de plaatselijke regeering zond eerst om i o uur troepen soldaten naar de markt. Wij ademden wat ruimer, in de hoop, dat de troepen een einde aan het moordtooneel zouden maken, maar helaas! ook zij keerden hunne wapenen tegen de Armeniërs en zonden een hagel van Martinikogels op hen af, alsot zij eindigen wilden, wat het woedend gepeupel begonnen was. Tot 12 uur heeft deze slachting geduurd.

Den volgenden dag begon men de winkels der Armenische handwerkslieden te plunderen. Zij, die de slachting ontkomen waren, hadden zich in hunne huizen opgesloten, hun have en goed aan het plunderend gepeupel overlatend. Geen nagel of schoenriem werd den Armeniërs gelaten. De nederigste Armenische handwerker en de rijkste Armenische koopman zijn nu gelijk. Den volgenden dag werd er weder gemoord en de regeering zag alles lijdelijk toe. Opmerkelijk is het, dat alle Turken witte en groene banden op dien dag aan hunne tulbanden hadden; zekerlijk, om van de Armeniërs onderscheiden te worden. Ook de Grieken hadden dit voorbeeld gevolgd. De vervolging gold alleen de Armeniërs.

Duitschland. Dr. Stöcker's afscheid van het Evangelisch Sociaal Congres. Het feit, dat de gewezen hofprediker Stöcker zich teruggetrokken heeft uit het Evangelisch sociaal congres heeft den Duitschen keizer het volgende doen telegrapheeren aan den conservatieven Freiherr von Stumm:

»Stöcker is gekomen op het punt waarvan ik voorzag, dat hij komen moest. Dat predikanten aan politiek doen, is eenvoudig dwaas. Hij, die een Christen is, is tegelijk sociaal, terwijl het Christelijk socialisme eene extrovagantie is, die tot vooroordeel en onverdraagzaamheid leidt; twee dingen, die tegen het Christendom ingaan. De predikanten moeten zich met de zielen van hunne toehoorders bezighouden, de liefde tot den naaste aankweeken, maar met de politiek behoeven zij zich niet in te laten, want deze gaat hun niet aan."

De koningen der aarde hebben er nooit van gehouden, dat de predikanten aan politiek deden. Achab schold immers reeds Elia uit voor een T «beroerder Israels." Maar wanneer de leeraars e de politiek der koningen steunen, komt het niet in hen op, om zich daartegen te verklaren.

Zoolang de hofprediker Stöcker niet inging tegen het sumepiscopaat van den Pruisischen koning, was hij een gewild man aan het hof. Maar nauwelijks ging hij belijden, dat de Evangelische kerk vrij en zelfstandig behoort te zijn, en dat daarom de opperste bisschop, de koning van Pruisen, zijne heerschappij over de Evangelische landskerk moest laten varen, of hij viel in ongenade, zóó zelfs, dat hij niet alleen voor zijn hofpredikersschap moest bedanken, maar dat hij zelfs niet geduld werd in de permanente commissie van de algemeene synode der Pruisische landskerk. Ofschoon de geestverwanten van den gewezen hofprediker te voren hadden afgesproken, om hem in dat lichaam te kiezen, toch werd hij op stuk van zaken niet verkozen, omdat de jeugdige keizer te kennen gegeven had, dat de verkiezing van Blocker hem niet aangenaam zoude zijn. Eene gansch kerkelijke vergadering uit den weg gaande voor den wenk van den oppersten bisschop!

De gewezen hofprediker heeft het echter niet alleen met de oud-conservatieve en met de hofpartij te kwaad, hij wordt ook op kerkelijk gebied genoeg tegengestaan. Dezer dagen deed hij in de Kreissynode jBerlin-KöUn", eene soort classicale vergadering, het volgende voorstel;

De Kreissynode besluite het volgende voorstel voor de Provinciale synode te brengen: De Provinciale Bond besluite: a. Predikanten in de provincie Brandenburg, die door wetenschappelijke kennis boven anderen uitmunten en te gelijk vaststaan in de belijdenis der Kerk, door middel van het bestuur uit te noodigen, zich te wijden aan het academisch leerambt, in overeenstemming met het beginsel, dat aan de organisatie der Universiteit tot grondslag ligt van vrije deelneming aan het wetenschappelijk onderricht.

b. De kosten voor deze zaak ge/orderd voor hare rekening te nemen.

c. Den minister van eereiienst te verdoeken, dat hij de personen, die volgens besluit a in aanmerking komen, na een onderzoek ingesteld te hebben naar hunne bekwaamheid, tot buitengewone hoogleeraars aan de hier aan^^-ezige Universiteit benoeme."

Prof. Dr. Weber verklaarde dit voorstel, dat slechts ten doel heeft de studeerende jongeling­ n schap niet uitsluitend over te geven aan de k leiding van ongeloovige professoren, voor onaan­ n nemelijk, het besluit c noemde hij demagogisch.

Freiherr von der Goltz gaf wel toe, dat de i leeraars van de academiön ook de practijk moesten leeren kennen, en dat in het laatste tiental d jaren door de regeering te veel gewerkt was, om g mannen als professoren te verkrijgen, die alleen m de studeerkamer werden wat zij zijn. Maar op b den weg, door Stöcker voorgeslagen, is geen heil te verwachten. Het zou Jheilloos" zijn, wanneer men naast de professoren die als zoodanig o b m beroepen zijn, leeraars zou gaan plaatsen, die met de canonieke missie werden voorzien. Het o voorstel is ditmaal van iemand, die van de dingen niets verstaat. Daarom sweg met het tuig w er is niets mede aan te vangen! Eene inrichting w gelijk die in het voorstel wordt voorgeslagen zou in de wereld der professoren tweespalt" in d de studentenwereld tweespalt en wantrouwen l brengen. De studenten zouden aan den synodalen e en aan den ministriëelen professor eene be­ s paalde tendenz toedichten."

Natuurlijk bleef Stöcker het antwoord op deze k l aanvallen niet schuldig; doch hij kon het pleit niet winnen. Zijn voorstel werd met meerderheid van stemmen verworpen.

Wanneer zal Dr. Stöcker eens gaan ijveren voor eene vrije Universiteit op den grondslag van de belijdenis der Luthersche kerk?

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen