Hand. XIII en XIV.

In het Tijdschrijt voor Geref. Theologie, dat een verrassende vlucht neemt, heeft Dr. Franssen nogmaals de aandacht gevestigd op de beteekenis van het verhaal uit Hand. 13, in verband met de Zending.

Natuurlijk geeft Dr. Franssen voetstoots toe: i". dat de plaatselijke kerk te Antiochië geïnstitueerd was; en 2°. dat Paulus en Barnabas Dienaren des Woords bij die kerk waren.

Dit is dan ook zoo overduidelijk, en wordt zoo door alle exegeten van naam, Calvijn voorop, en ook door de jongste, zooals Lechler en Meyer's nieuwste uitgave toegestemd, dat men er nooit over had moeten twisten.

Slechts op één punt hangt hij nog.

Hij acht dat Paulus en Barnabas door de kerk van Antiochië vfsrée^n losgemaakt, zonder meer. Dus niet meer tot haar behoorden. En op Zending uitgingen, niet als gezonden van die kerk.

Deze meening grondt Dr. Franssen daarop, dat de woorden afzenden, laten gaan, en der genade Gods bevelen, z. i. een volstrekte beteekenis hebben, d. i. de volstrekte beteekenis van algeheellijk van de kerk losmaken.

Ook dit echter is niet wel houdbaar.

Indien de geachte schrijver in Cremer's uitnemend Bijb. Theol. Woordenboek het woord & Cpopi(u wil opzoeken, zal hij ontwaren, hoe ook deze geleerde wel terdege tweeërlei beteekenis van dcpopi^a kent, de ééne volstrekt, de andere betrekkelijk.

Dit ligt aan den gewonen overgang uit de natuurlijke in de overdrachtelijke beteekenis, en juist het verband toont dat de beteekenis van Hand, 13 niet anders dan overdrachtelijk zijn kan.

Maar zelfs zonder dat voorbehoud gaat zijn redeneering niet op.

Als een reeder last geeft aan een kapitein om met zijn schip over zee te varen, roept de kapitein op het laatste oogenblik: Los, en dan worden alle kabels, waarvoor het schip gemeerd lag, losgemaakt.

Losgemaakt zoo finaal mogelijk. Geen vezel verbindt dan het schip meer met den wal.

Doch volgt daar nu uit, dat het schip niet meer aan de reederij hoort, en niet, na volbrachte vaart, weer in de haven terug moet komen?

Natuurlijk niet. Welnu, zoo is het ook hier.

De kerk van Antiochië zonderde, op last des Heiligen Geestes, haar Dienaren niet af van zich als kerk, maar alleen van den Dienst in die kerk, niet van den Dienst voor die kerk.

Na volbrachte missie keeren Paulus en Barnabas dan ook terug, en doen aan de kerk van Antiochië verslag.

En dat ze dit deden, als nog in den Dienst der kerk zijnde, blijkt uit Hand. 15:2. Immers daar lezen we dat de kerk van Antiochië Paulus en Barnabas in deputaatschap naar Jeruzalem zond.

Dit toch was een werkelijk deputaatschap; want er staat: zij verordenden hen, om naar Jeruzalem te gaan; wat^n het Grieksch wordt uitgedrukt met een militair woord, als stond er: ze commandeerden hen om naar Jeruzalem te gaan.

Zulk een recht nu van commando of zeggenschap kon de kerk van Antiochië niet over Paulus en Barnabas bezitten, tenzij ze nog Dienaren dier kerk waren.

Een plaatselijke kerk van Amsterdam kan geen last geven aan een geloovige of Dienaar van Groningen of Zwolle.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen