Recht van zending.

Amsterdam, 4 December 1896

Sterk is in defl laatsten tijd de stelling op den voorgrond getreden, dat alleen de Dienaar des Woords, die als zoodanig in het verband eeuer plaatselijke kerk staat, als dienaar der Zending kan worden uitgezonden.

Deze stelling moest daarom zoo kras en scherp op den voorgrond worden geplaatst, omdat velen zich inbeeldden, dat ook eeu vereeniging uit kon zenden om te doopen, mits zulk een uitgezondene maar de handoplegging van enkele predikanten had ontvangen, of ook dat Deputaten voor de zending dit wel doen konden, indien ze maar in een kerkgebouw, in tegenwoordigheid van eenige leden eener gemeente, den uit te zenden man door eenige predikanten lieten in dienst stellen.

Dit dwaalbegrip nu had zijn grond in de opvatting, dat een predikant als zoodanig een inklevend ambtelijk karakter bezat, zoodat hij, eenmaal in den dienst bevestigd, levenslang, waar hij ook heentoog en waar hij ook arbeidde, krachtens dit zijn inklevend karakter het Woord en de Sacramenten bedienen kon.

Dit in den grond Roomsche denkbeeld genoot nog tot voor korten tijd zelfs de alleenheerschappij, en gelijk men weet is de vraag hoe men een emeritus-predikant, een geestelijk verzorger op Veldwijk, een docent te Kampen, een Kamerlid als de heer Donner enz. heeft te beschouwen, nog steeds aan de orde.

Klaarheid is er in dezen voor velen nog niet.

De consequentie van de leer, dat het ambt niet in den persoon kleeft, maar alleen door stipulatie wordt aangegaan, durft men nog niet aan.

Iets poogt men althans van het uitsluitend karakter van den predikant nog te redden.

Ook wij hopen dit punt eerlang nader toe te lichten. Thans wezen we er slechts op, ji, hoe|'noodzakelijk het was, dat in zake de zending de eisch van gebondenheid aan een'plaatselijke kerk duidelijk aan het licht trad.

Maar volgt hier uu uit, dat een Classis, een Provinciale of een generale Synode ook niet zou kunnen zenden?

Te Middelburg is duidelijk uitgesproken, dat dit er niet uit volgt, en ter afsnijding van misverstand leggen we er nogmaals nadruk op, dat dit er niet uit volgen kan.

Reeds Voetius sprak het onomwonden uit, dat vele kerken saam vanzelf kunnen wat één enkele kerk kan.

Gelijk de Generale Synode een predikant belasten kan met het onderwijs in de Theologie te Kampen, zoo kan diezelfde Synode eveneens een anderen predikant opdragen naar Java of Sumatra te gaan, ora daar 'sHeeren kerk tot openbaring te brengen.

En evenzoo kan dit een Provinciale Synode doen, en ook efeh Classis. Zelfs ware hfet denkbaar, dat twee of drie kerken overeenkwamen, om dit gezamenlijk te doen.

Stijfheid belemmert vrije beweging, en de beginselen dienen in het minst niet, om het leven te binden, maar juist om het vrij te maken en tot energie te brengen.

Stel dus, dat de plaatselijke kerken stilzaten, en 7iiet in zake de zending handelden, zeer zeker zouden dan de Classen en de Synoden de zaak moeteti opnemen, en na zelf vooraf over den gang van zaken beslist te hebben, Deputaten met de uitvoering van dit beslotene kunnen belasten.

Wat niet mocht was dat de Generale Synode Deputaten zou benoemen met volmacht om zelven te besluiten, te regelen en at te doen. Dit zou tegen het beginsel ingaan. Maar als een Synode elk jaar wilde saamkomen, en Dienaren voor dezen dienst aanwijzen, en tevens hun werkkring bepalen, en traktementen vaststellen, en geschillen beslechten, dan zeer zeker kon ze Deputaten benoemen om het beslotene uit te voeren.

En onder dit beding (het is reeds te Middelburg uitgesproken) zou het ongetwijfeld in niets tegen de Gereformeerde beginselen ingaan, indien de Generale Synede ook zelve Dienaren des Woords naar de Joden, Heidenen en Mahomedanen uitzond.

Alleen maar dan zou ze predikanten uitzenden, d. w. z. ze zou dezen en genen Dienaar, niet die zichjuist aanbood, maar die haar het geschiktst scheen, zenden, en alzoo predikanten die gevestigd waren in een bepaalde gemeente.

Die gemeente zou zulk een Dienaar alsdan ontslaan moeten van den dienst, evenals ze dit doet met een emeritus-predikant, en de Synode zou met den kerkeraad dezer gemeente de zaak van traktement en pensioen moeten regelen.

Vatte men de zaak der zending ernstig aan, mits naar vast stelsel.

Om op Midden-Java en Soemba, onze twee stations, iets noemenswaard uit te richten zullen we welhaast over minstens / 100.000 jaarlijks moeten kunnen beschikken, d. i. over vijf en twintig cent per jaar van elk lid onzer kerken.

Een waarlijk niet te hooge som.

Voor die som zullen minstens twintig predikanten moeten worden uitgezonden, en voorts schoolmeesters, artsen en ziekenverpleegsters.

Maar dit resultaat is nooit te bereiken, tenzij alle beschikbare krachten van Gereformeerde zijde saamwerken.

Plaatselijke kerken, Classen en Synoden moeten elkander hier de hand reikeu. Niet om maar in den wilde weer een man uit ie zenden, maar om naar vast stelsel die mannen uit te zenden, waarvan de kerken oordeelen, dat ze voor dezen dienst de superieure gaven van gestel, karakter, geloofsenergie, geduld en toewijdenden moed bezitten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen