Voor Kinderen.

BIJ GROOTMOEDER.

II.

Je ziet wel Smith, " zoo sprak menigmaal een matroos tot den vader, swaar het met den jongen heen moet. De jonge haan kraait zooals de oude 't hem geleerd heeft. (Dit is 't zelfde als wij Nederlanders bedoelen met .... de lezer weet wel welk spreekwoord). Walter luistert nu al zoo naar al wat hij van de zee hoort, dat je hem wel niet lang hier zult houden. Hij wordt je opvolger als zeeman".

Hoho, " zei Smith dan, »hij is nog op school en gaat hij daar af, dan is 't best mogelijk dat hij mij komt helpen, 't Is hier druk genoeg, en als hij aan land rijkelijk zijn brood kan hebben, waarom zou hij 't dan op 't v/ater zoeken? " sje zult zien" dat je hem niet houdt", was dan gemeenlijk het antwoord.

En dat scheen zoo te zullen wezen. Want op school hield Walter het evenmin uit als indertijd onze Michiel de Ruyter. Hij wilde wel leeren en ook wel luisteren, maar stilzitten was hem onmogelijk, en vechten uit meenens of om de pret was hem een ware ontspanning.

Doch natuurlijk had de meester daar veel tegen, en beduidde dat onzen vriend eerst met woorden, en toen dat niet hielp met een berkenstok, wat heel verstandig was. Evenwel, het baatte weinig. Walter leerde niet veel, wijl hij zich geen moeite gaf te onthouden en begon de school als de naarste plaats der wereld te beschouwen, omdat niet iedereen er doen kon wat hij wilde. Meermalen werd hij weggezonden. Maar dan kwam vader, die er tei-eclit op stond dat zijn jongen wat Iseren zou, en praatte zoolang tct de meester zich liet overhalen, om het weder eens te probeeren. Zoo ging het tot Walter dertien jaar was, en hij tot zijn zeer groote blijdschap voorgoed de school vaarwel zei.

Behalve vele vrienden onder de zeelui bezat Walter ook nog een vriendin en wel een zeer oude. Dit was geen ander dan zijn grootmoeder, in wie zijn moeder een dochter was. Deze oude vrouw, een weduwe, leefde alleen in een huisje, niet ver van de herberg. Ook zij had, gelijk haar dochter en schoonzoon, vroeger buiten God geleefd en dus haar kinderen ook niet in Zijn vreeze grootgebracht. Ook met haar had nooit een predikant over den weg des behouds gesproken. Want in dien tijd waren er in de Engelsche kerk niet weinig leeraars gelijk die, welke ik u zooeven beschreef. Meer dan een ing liever uit om vossen dan om menschen te vangen.

Toen echter verwekte de Heere mannen, die itgingen tot de armen en verwaarloosden, in de struiken en' de heggen, de hutten en de steen om hun het woord Gods te prediken. Men oemde deze lieden spottend Methodisten, en zij adden veel te lijden. D: ich zij gingen het land oor en predikten het Evangelie, dat toen in de erk heel schaarsch was. En zoo werden die t t t G H t s G l predikers, al hadden zij ook hun gebreken, toch tot een zegen voor velen, die anders nooit het Evangelie hadden gehoord.

Ook de schoonmoeder van Smith behoorde tot degenen, die zulk een prediking in het veld hadden bijgewoond — in de kerk kwam zij nooit — en door den Heere God in het hart was gegrepen. Zij leerde zich zelf kennen als een zondares, verdoemelijk voor God, maar ook had zij vernomen van de genade Gods in Christus, en des Heeren Geest werkte in haar, zoodat zij niet vertwijtelde noch ook onverschillig werd, maar het EvangeUe geloofde, dat haar gebracht was. Dit was in de dagen waarvan ik spreek reeds jaren geleden, doch in dien tijd had het zaad des Woords diepe wortelen in het hart der oude vrouw geschoten. De Bijbel was haar liefste boek geworden en de dienst des Heeren haar lust. Zeer smarte het haar, dat zij haar kinderen niet bij deze dingen had grootgebracht en ook dat Smith noch zijn vrouw in den weg des Heeren wandelden. Zij trachtte dan ook hen te vermanen en te waarschuwen, doch het baatte weinig. Want het hart zoowel van den man als de vrouw was geheel met de dingen dezer wereld vervuld, en eigenlijk waren zij blij, dat moeder te zwak was om veel bij hen te komen. Zelf zochten zij haar maar zelden op. Zij hadden het te druk, zeiden zij. Doch de waarheid was, dat zij sinds moeder sfijn" was geworden, haar gezelschap best konden missen.

Gelukkig hadden noch vader noch moeder er tegen, dat hun kinderen grootmoeder bezochten. En dit was zoowel voor Walter en zijn zusje als voor de oude vrouw recht verblijdend. Want grootmoeder hield veel van de kinderen en zij van haar. Nu daar was reden voor. Grootmoeder ontving haar kleine gasten altijd heel vriendelijk, kon ook best wat drukte en leven verdragen en zorgde daarbij dat zij geen gebrek leden. Vooral in den vruchtentijd was een wandeling naar grootmoeder, die een aardigen tuin had, een waar feest voor de kleinen, die, al ontbrak het hun niet aan het noodige, toch gelijk meer kinderen, nog altijd wel iets lustten. Daarbij echter was er nog iets, dat Walter en zijn zusje aantrok. Grootmoeder kon namelijk zeer mooi vertellen, mooier dan moeder, ja zelfs dan de meester op school. Als zij in haar leunstoel zat en de twee kinderen voor haar, dan zaten de laatsten als muisjes zoo stil te luisteren naarde schoone geschiedenissen die de oude vrouw verhaalde.

En wat vertelde zij dan? Wel, grootmoeder wist geen andere geschiedenissen dan die zij in haar Bijbel gelezen had; dat zijn trouwens ook de beste. De kinderen luisterden dan als vinken. Zij hadden de geschiedenissen, die ons in Gods Woord verhaald worden, nooit gehoord; 'twas alles nieuw voor hen, en daar ze beiden goed van geheugen waren en 't volstrekt niet vervelend vonden, als grootmoe nog eens vertelde wat zij al gehoord hadden, ja daar wel om vroegen, bleef het gehoorde ook in hun geheugen. Later zouden zij daar de vruchten van plukken.'

Al waren nu ook de kinderen nog jong, toch merkten zij heel goed dat het bij grootmoeder andeis toeging dan bij hen aan huis. Niet slechts dat het er zoo stil was — dit was heel natuurlijk — maar vooral doordat duidelijk viel te merken, hoe de oude vrouw liefst sprak van die dingen, waar de ouders liefst over zwegen.

Soms brachten de kinderen een geheelen dag bij de oude vrouw door, en dan kregen zij eerst recht den indruk hoe geheel anders 't hier was dan te huis. Grootmoeder begon haar dagwerk met het lezen van Gods Woord en met gebed. Zelfs zong Z3J nu en dan een psalm, terwijl zij bezig was het eten klaar te maken. Ook als zij met de kinderen wandelde en over allerlei dingen praatte, was er toch een groot onderscheid tusschen hetgeen Walter nu, en wat hij anders van vaders klanten in de herberg hoorde. De kleine Ellen — zoo heette het meisje — had er zelfs moeder eens op haar manier naar gevraagd, waarom het bij grootmoe toch zoo anders was dan in huis. Maar moeder had daarop niet geantwoord. Toen had Ellen het aan iemand anders gevraagd en die zei: Dat komt omdat je grootmoeder een jfijne" is. Daarmee echter was Ellen niet veel wijzer geworden.

AAN VRAGERS.

Hier op het dorp zegt men wel eens als iemand ergens geen lust in heeft: »hij heeft er een broer aan dood". Wat kan dat beteekenen?

H. G.

Dit is, geloof ik, nog al duidelijk. Als ik b. v. aan de tering een broer dood heb, zal ik voor die ziekte meer nog dan anders vreezen. Want ik heb^^«/«», dat ze doodelijk is en mijn bloedverwant er aan is gestorven; ik doe dus alles om haar te mijden. Doet iemand nu desgelijks met een of ander werk, dan is het evenzoo als had hij een broer daaraan dood.

CORRESPONDENTIE.

Lydia, J. R. te D. Zoodra er gelegenheid is krijgen uw vragen een beurt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen