Zendingsterrein.

Niet zonder heftigheid is van meer dan één zijde de vraag ter sprake gebracht, of de Zending der kerken zich moest laten binden aan een bepaald terrein.

Vooral doelde men daarbij op de vraag, of het aanging, zeker terrein te mijden, omdat reeds een andere Christelijke kerk op zulk een terrein een Missie had.

Met name, of men een terrein mijden mocht, omdat de Roomsche kerk er reeds een Missionair uitzond, en of van de Roomsche kerk kon gevorderd worden, dat zij afbleef van een door ons gekozen terrein.

Naar ons voorkomt heeft men bij het beantwoorden van deze vraag scherp tusschen de beginselquaestle en de quaestie van opportuniteit te onderscheiden.

Let men op het beginsel, dan is het eenvoudig ongerijmd van eenige kerk te begeeren, dat zij haar Missie naar iets anders zou inrichten dan naar den last van Christus en naar den eisch van haar eigen Belijdenis en Kerkenordening.

In zooverre zeggen wij Protestanten precies wat Rome zegt: Voldaan aan den last van Christus zal dan eerst zijn, indien onze kerk aan alle volken de waarheid gebracht heeft. En de fout van de mannen die voor ; »Godsvrede" pleitten, was alleen, dat zij deze beginsel vraag óf ontweken, óf wel oplosten in een zin, alsof ooit de kerk een relatief standpunt] kon innemen.

Een kerk die niet beweren durft: Mijn kerk is in het bezit van de zuiverste belijdenis der waarheid, abdiceert als zoodanig.

Nathans ring kan door geen Christelijke kerk aanvaard worden.

Maar heel anders staat het met de quaestie der opportuniteit.

Indien bijna heel de wereld gekerstend was, 'en niets te kerstenen overbleef dan een zeer klein terrein, dan zou geen kerk mogen zeggen: Ik laat dit kleine terrein aan anderen over, en trek mij terug,

Maar nu, enkel in onze Oost, nog dertig en meer millioenen op Missie wachten, eiland bij eiland nog van den Christus vervreemd is, ontstaat natuurlijk voor elke kerk de plicht tot keuze.

Geen enkele kerk kan zeggen; Ik bezet alleen alle terreinen.

Zelfs de machtigste kerk is niet anders in staat, dan om, zeg één twintigste v^ het geheel te bewerken, en is diensvolgens genoodzaakt , negentien twintigsten onbezet te laten.

En dit nu zoo zijnde, is er o. i. geen enkele reden denkbaar, waarom eenige kerk zeggen zou: Dan bezet ik juist zulk een gedeelte, waar reeds een andere Missie werkt.

Dan ligt het veeleer voor de hand, dat elke kerk een deel van het terrein uitkiest, waar nog geen andere Missie werkzaam is, en dat ze er prijs op stelt, dat ook geen andere Mission ingaan op het terrein dat zij uitkoos.

Tweeërlei Alissie op éénzelfde terrein breekt beider kracht.

Beider kracht wordt daarentegen verhoogd, zoo zij elli op eigen terrein blijven.

En nu komt het ons voor, dat de Overlieid hier de aangewezen tusschenpersoon is, om niet door dwang, maar door vriendelijke en minzame schikking het daarheen te leiden, dat de Zendingsterreinen zooveel mogelijk gescheiden blijven, opdat juist daardoor alle terrein bearbeid moge worden.

Maar dan natuurlijk moet deze minnelijke schikking waarborg van wcderkcerigheid geven.

Kom ik niet op ander terrein, dan moet ik ook zekerheid hebben, dat anderen niet op mijn oogst ingaan en mijn werk verstoren komen.

Van één kant kan ook hier de vrede niet komen.

Wat de Christelijke kerken slechts nimmer vergeten mogen, is, dat ze, hoe ook in Europa gedeeld, in Indië alle saam vertegenwoordigsters zijn van het Kruis van Christus in zijn groote tegenstelling tegen het Hindoïsme en de Halve Maan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen