Buitenland.

Rusland. De predikant Dalton over het Stundisme.

Met gretigheid werd eenigen tijd geleden het werk van de begaafde Engelsche schrijfster sHesba Stretton", »De groote lijdensweg aan het einde der negentiende eeuw", gelezen, waarin niet alleen Russische toestanden naar het leven worden voorgesteld, maar waarin ook het lijden van de secte der Stundisten met levendige kleuren wordt geschilderd. Ook gaf de Duitsche predikant Keiler, onder het pseudoniem van Ernst Schrill, een verhaal in het licht onder den titel van: ïHet zout der aarde", dat veel waarde heeft, omdat Keiler zich persoonlijk kon overtuigen van het lijden der Stundisten. Nu is er in het laatst van het vorig jaar eene studie van den Petersburger-predikant Herman Dalton verschenen, tot titel dragende: »Het Stundisme in Rusland". Studiën en herinneringen. Het is eene uitgewerkte voordracht, die de schrijver te Glasgow gehouden heeft op het Panpresbyterian Council,

De schrijver is op zijn weg dikwijls in aanraking gekomen met de Stundisten. In 1867 werd het eerst van uit Odessa bericht omtrent het optreden der secte, terwijl daarbij de Gereformeerde gemeente van Rohrbach als brandpunt werd aangeduid. Maar reeds in 18Ó2 woonde Dalton in genoemd kerspel eene iStunde", of ure des gebeds bij, gelijk die wel meer gehouden werden onder de Duitsche kolonisten van Swabischen oorsprong. Hij bemerkte toen, dat uit het genabuurde dorp Osnowa twee Russische daglooners de samenkomst met groote aandacht bijwoonden. Het vrije gebed, het gemeenschappelijk gezang, het eenvoudig en verstandig uitgelegde Woord Gods, maakten op de harten dier eenvoudigen een machtigen indruk. De levensernst, de broederlijke gemeenschap, de welvaart van de broeders, die onderlinge oefeningen des gebeds (Stunden) hielden, schenen hun toe als het goddelijk zegel op hun doen. Het tweetal Russische daglooners werd aanleiding, dat men ook onder de leden der Grieksche kerk »Stunden" ging houden. Een levenwekkende strooming ging door de gouvernementen Cherson en Kijew. Het spreekt wel vanzelf, dat deze beweging niet verborgen blijven kon. De vruchten van een-geloof, dat door middel van het Evangelie gewerkt was, werden weldra openbaar. De Stundisten der Grieksch-orthodoxe kerk waren niet van plan, om hun kerk te verlaten; maar de kerk kon ze niet dragen.

Daarom werden zij genoodzaakt, om zich als secte te openbaren. Als wegbereider voor het Stundisme kon men, volgens Dalton, noemen het oude Russische Bijbelgenootschap, dat van 1823—1825 gewerkt heeft, en het nieuwere Russische Bijbelgenootschap, dat van 1862 in stilte, en van af 1867 openlijk aan den arbeid is getogen; ook de voortdurende werkzaamheid van het Britsch en Buitenlandsch Genootschap, en voorts de arbeid van het in 1814 opgericht Russisch Tractaatgenootschap, dat na lange slaap in 1875 tot nieuw leven ontwaakte.

Wellicht zou, naar menschelijke berekening, het Stundisme hooger vlucht genomen hebben, indien het te beschikken had over een theologisch ontwikkeld corps van leeraren. Zelf te zorgen voor de opleiding van predikanten was hun onmogelijk, in aanmerking genomen den tegenstand, dien zij van de overheden van Kerk en Staat ondervonden. Het was den Stundisten door de wet gansch onmogelijk gemaakt, om zich aan te sluiten aan de Duitsch-EvangeUsche gemeente. Want in Rusland kan men nog wel verdragen, dat iemand, die van huis uit bijv. Luthersch of Gereformeerd is, bij zijn religie blijft en daarvan openlijk belijdenis doet, doch het wordt niet geduld, dat iemand van de Grieksche staatskerk overgaat tot de Luthersche kerk. De predikant, die iemand zou toelaten tot des Heeren Avondmaal die vroeger tot de Grieksche kerk heeft behoord, loopt gevaar eerst geschorst en eindelijk bij herhaling naar Siberië verbannen te worden.

De Baptisten van Duitschland en Zweden meenden nu in het troebel water te moeten gaan visschen. In St. Petersburg was men blijde, dat de Baptisten zich wilden gaan bemoeien met de Stundisten, en men meende, dat dezen in staat zouden zijn, om de beweging van het Stundisme ten bate der Grieksch-orthodoxe kerk tot staan te brengen. De overheid gaf den predikers der Baptisten het recht, om propaganda te maken V0or hunne denkbeelden, hetgeen zij der Lutersche kerk steeds had onthouden. Het Baptisme drong met kracht en snelheid midden Rusland binnen. In het jaar 1871 werd een der baanbrekers van het Stundisme, Rastushni, gedoopt. Sedert dien tijd zijn de Stundisten in twee partijen verdeeld, de Baptistische en de oude Stundisten. De Baptistische Stundisten sloten zich nauw aaneen, maakten zich openlijk van de Grieksche kerk los, namen ook eene kerkenordening aan en gingen een eigen tijdschrift uitgeven. In 1883 kwamen de afgevaardigden van 35 Stundistengemeenten te St. Petersburg samen. Daar kwam men tot de overtuiging, dat het Stundisme eene macht in Rusland geworden is. De Baptisten en Stundisten weigerden echter Avondmaalsgemeenschap te houden met de oude Stundisten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen