Nog eens de Professoren.

In de Hope heeft ook Prof, Dosker, zoo meldt de Bazuin, zijn oordeel ten beste gegeven over de Professorale actie op de Synode-Generaal te Middelburg.

De Bazuin zegt er dit van:

Hij begint te zeggen, dat op de Synode te Middelburg twee partijen waren, die hij als professorale en anti-professorale betitelt. Aan de eene zijde stonden de Professoren der Vrije Universiteit met hunne Kamper collega's min één; aan de andere zijde de enkelen der oude leiders der vroegere Christelijk Gereformeerde kerk plus één der Kamper Professoren, Volgens aloud gebruik waren de Professoren ter Synode genoodigd om haar van raad te dienen; zij hebben zulk een goed gebruik gemaakt van hun recht van advies, dat zij feitelijk de leiders der Synode werden.

De partij der minderheid zag daarin de oorzaak van hare volkomene nederlaag; daardoor ontspon zich een debat over het wenschelijke van de tegenwoordigheid en van den overwegenden invloed der Professoren. De een ziet daarin gevaar voor de toekomst en de ander acht daarin een waarborg te hebben voor het zuiver trekken der kerkrechtelijke historische lijnen.

Men ziet hieruit, hoe men in het Buitenland over ons oordeelt. Om misverstand te voorkomen, moeten wij den geachten schrijver opmerken, dat hier geen enkele stem opgaat, om de Professoren als adviseurs van de Synode te weren, wat uit de benaming anti-professoraal afgeleid kan worden. Wel zijn er zeer velen, die er bezwaar tegen hebben wat hij zegt, dat nu reeds gebleken is, dat de Professoren feitelijk leiders der Synode zijn, wat natuurlijk gansch iets anders is dan het aloud gebruik, dat zij haar van advies dienen.

Dit is juist. Toch teekent het geen standpunt. ïLeider" op een Synode is geen post of ambt waartoe men verheven wordt, maar de aanduiding van den persoonlijken invloed, dien men heeft of niet heeft, maar dien niemand u schenkt, en dus ook geen Synode u bij stemming geven of bij stemming ontnemen kan.

Wel schijnt men dit in Amerika beproefd te hebben. Althans Prof, Dosker deelt al verder mede:

Hoe het in de Gereformeerde kerk in Amerika op dit punt gesteld is ? Daar nemen de Professoren eene eigenaardige en z. i. > onk)eTkrechte-

lijke" plaats in. Zij zijn slechts m naam adviseerende leden van de Synode; er wordt een bijzonder Synodaal besluit vereischt, om één vertegenwoordiger van elk Seminarie ter Synode toe te laten. Hij is daar dan niet meer als rapporteur over de zaken der school, hij heeft geen adviseerende stem en mist het recht, om in eenige commissie zitting te nemen.

Deze toestand is een gevolg van de reactie tegen den overwegenden invloed, dien > vader John Livingston" op de Synoden heeft uitgeoefend. Die invloed is te overwegend geweest, want na zijn dood heeft de kerk daarin verandering gebracht en bepalingen gemaakt, waardoor hun macht verminderd is. Al ligt hierin voor anderen eene vingerwijzing, toch schijnt men daar, gelijk dit bijna bij elke reactie het geval is, van het eene kwaad in het andere gevallen te zijn.

Natuurlijk, zoo worden ze geea leiders, maar houden ze ook op adviseurs te zijn. Het kind gaat met het leeg loopen van het bad den put in.

bad den put in. Dit zelf gevoelende, wijst daarom Prof. Dosker ten slotte nog op de methode, die bij de Presbyteriaansche kerken in zwang is.

Eindelijk wijst hij op den regel, die in de Presbyteraansche kerken gevolgd wordt en dien hij veel beter acht dan dien der Gereformeerde kerken in Amerika en Nederland. De presbyterianen laten hunne Professoren leden van alle kerkelijke lichamen en zoo worden deze als gewone leden door gewone afvaardiging naar de Assemblies _ gezonden. Dit heeft dit voor, dat zij er nooit allen tegelijk komen, dat de kerk toch van hunne wetenschap zich bedienen kan, en de beschuldiging onmogelijk wordt gemaakt, dat de Professoren de Synode onder den duim houden.

Hier vergist Prof. Dosker zich.

Ook ten onzent zijn de Professoren leden van kerkelijke lichamen. Ze zijn gewezen dienstdoende, en nu geëmeriteerde predikanten, mannen die als zoodanig rang hadden hetzij in de kerk die ze vroeger effectief dienden, of in de kerk der plaats waar ze leeraren.

Doch] dit nu daargelaten, heft ge op die wijs het bezwaar op?

Ons dunkt van tweeën één. Of naar die methode kiest men met opzet Professoren, waarvan men vooraf weet, dat ze geen invloed zullen uitoefenen. Ofte wel Professoren van wie dat wel denkbaar is.

Doet men nu het laatste, dan komt men toch weer op hetzelfde punt uit dat we mijden wilden.

En doet men het eerste, dan immers laat men met opzet de meest invloedrijke mannen thuis.

Is dat een oplossing?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen