Door Kinderen.

IN HET VADERLAND.

XX.

Een paar weken was Walter op het schip geweest, toen hij zich voor 't eerst weder in staat voelde, op het dek heen en weer te loopen. Hij had, zooals de dokter zei, een rokje uitgetrokken, en de spiegel vertelde hem dat ook. Doch onder de goede verzorging en me ­een vroolijk hart, kwam hij toch langzamerhand al het geleden leed en de doorgestane ellende te boven, 't Duurde echter geruimen tijd, eer hij weer den alledaagschen kost gebruiken kon. Slakken, hagedissen en dergelijke gedierten, en dan nog wel rauw, hadden blijkbaar zijn binnenste geen goed gedaan.

De reis van kapitein Cook ging vooreerst westwaarts, verder de Zuidzee in, en 't zou wel twee jaar kunnen duren, eer men weer in Engeland was. Dat leek nu onzen vriend wel niet bijzonder, doch hij schikte er zich in, en bood aan, om zooveel hij kon, meé te helpen, teneinde geen nutteloos opeter te zijn. Kapitein 'Cook wilde daar echter niet van weten en zorgde zelfs, dat de jongen althans weer het allernoodigste voor zijn uitrusting kreeg. Eenige weken gingen voorbij, tot men op ze keren dag een schip in 't gezicht kreeg, 't Werd gepraald en bleek een Engelsch vaartuig te zijn, naar Londen bestemd, 't Zien van dat schip, gaf aan Walter een gedachte in, die liij maar aanstonds uitsprak. Hij stelde namelijk den ka pitein voor, of 't niet mogelijk was, dat hij, Walter, op een ander schip overging, om naar Engeland te worden gebracht. Cook beloofde, dat dit bij de eerste de beste gelegenheid zou geschieden. Deze nu kwam, toen het vaartuig een jaar daarna een haven aan de westkust van Amerika binnenliep. Daar lagen twee Engelsche schepen; 't eene, een driemaster, ging naar het vaderland en onze vriend begaf zich nu naar den kapitein van dat vaartuig, die Elder heette, en stelde hem zijn plan voor. Kapitein Cook sprak ook een woordje meê en de zaak werd beklonken. Walter zou dienst doen op het schip en daarvoor loon ontvangen. Kapitein Elder nam op zich, hem naar Portsmouth te brengen, en ontving ook van kapitein Cook de papieren, waarin geschreven stond, al wat met Walter was geschied. Die moesten aan den zeeraad worden afgegeven, met een brief er bij, die Cook over de zaak geschreven had. Dat Cook zelf niet spoedig naar Engeland terug ging, was wijl hij een reis deed voor onderzoek, op last der regeering. Zoo was hij ook er toe gekomen op de Galopagos eilanden te ankeren. Toen dat alles in orde was, nam Walter hartelijk afscheid van den bevelhebber, die zoo goed voor hem gezorgd had, en dankte hem met een ontroerd hart, voor al wat hij voor den armen, nooddruftigen knaap had gedaan. Maar Cook, die kort van stof was, zei : sHoor eens jongen, ik deed niets meer voor je dan mijn plicht. Dank God, die je heeft gered, ge­ lijk Hij mij dusver heeft bewaard. En laat je door dit eerste ongeval nu niet ontmoedigen. Ik ben ook als matroos op een steenkolenschip begonnen, en heb jdoor menig zuren appel moeten heenbijten. Maar ten^ slotte kreeg ik toch mijn eigen schip, en vaar nu naar oost en west. Nu, Gods zegen en een behouden thuiskomst."

Een dag later ging de driemaster, die The Swallow^ d. i. De Zwaluw heette, in zee en stuurde zuidwaarts. In de eerste paar weken had Walter het hard te verantwoorden. Want nabij Kaap Hoorn stormde het geducht en zijn nog niet krachtig gestel leed daaronder veel, vooral door de koude en de zeeziekte. Toen men echter eenmaal Amerika ten westen had, ging het beter, en kon Walter weer dienst doen gelijk de andere scheepslieden.

Had Cook zijn gast vermaand, den Heere God dank te brengen voor de genade hem bewezen, Walter had dien raad niet noodig gehad. Terwijl hij in stilte nederlag op het ziekbed en evenzoo later, toen hij weer gezond en welverzorgd op het vaartuig rondwandelde, was zijn hart vol lof en ; dank jegens den Heere, die zich over hem had ontfermd. Hij leerde nu recht verstaan de woorden der Schrift: Onze God is krachtiglijk bevonden een hulp in benauwdheden, en van ganscher harte kon hij zeggen: Ik zal gedenken, hoe voor dezen ons de Heer heeft gunst bewezen. Maar diezelfde Schrift die dit zegt, leert ook: de drukking der melk brengt boter voort. Wat dit beteekent, had Walter vroeger misschien niet gevat, maar nu zeer goed. Ook hij was in de druk en de ellende en daardoor, uitgedreven tot God. Zoo kon hij dan danken èn voor de uitredding èn voor de moeite en het verdriet, wijl deze kastijding hem een vreedzame vrucht der gerechtigheid had gewerkt. Want hij had op dit eenzame eiland meer geleden, dan ooit op school en bij den dominee en bij grootmoeder zelfs, die het altemaal slechts tot zijnooren konden brengen. Doch hij had nu in zijn hart leeren verstaan, wat het zegt een zondaar te zijn, en alleenlijk verlossing te verwachten maar ook te ontvangen is om den wille van Christus, den Heiland, wiens bloed van alle zonden reinigt. En zoo wanneer iemand dat verstaat en met het hart gelooft, dan krijgt al het andere voor hem recht beteekenis en waarde.

Een bijzonder voorrecht was Walter nog door des Heeren bestel bereid, zonder dat hij 't eenigszins had kunnen vermoeden. De kapitein van ïDe Zwaluw" namelijk was een man, gelijk de hoofdman Cornelius uit de Handelingen: »godzalig en vreezende God." Er werd niet Zondags maar alleen eventjes »kerk" gehouden. Zondag en in de week, was het op 't schip te merken, dat, al was 't door velen maar uiterlijk, de naam des Heeren werd geëerd en zijn gebod betracht. En als nu iemand vraagt, hoe men dat merken kan, dan moet zoo een maar eens gaan in een huisgezin waar men God vreest. Dat is zeer goed te bespeuren, al zingen de huisgenooten ook volstrekt niet heel den dag psalmen, en doen zij nog meer dan in den Bijbel lezen.

Zoo had Walter een recht aangename reis, al duurde het hem lang, wijl zijn hart van verlangen brandde, om het vaderland te zien en zijn ouders en zoovelen die hem lief waren, te ontmoeten, en hun te verhailen wat hem geschied was en hoe hij was uitg'eholpen. 't Speet hem nu zeer, geen brief te hebben geschreven, dien een schip zeker had willen meenemen. Evenwel die kans was nog maar eenmaal voorgekomen, en toen was hij niet gereed.

Zonder ongeval bereikte het schip Engeland, en Walter, wiens hart brandde van verlangen, gelijk wel te begrijpen is, had wel over 't water willen vliegen. Eindelijk wierp het schip 't anker voor Plymouth, waar men lossen moest, en ging het volk aan land. Onze vriend moest met den kapitein naar den zeeraad, die in kennis zou gesteld worden van al hetgeen was voorgevallen. Dit ging echter niet vlug. Want van het schip waarmee Walter was uitgezeild, was totnutoe niets vernomen, zoodat de jonkman waarschijnlijk de eenig overgeblevene was. Hij moest nu alles vertellen wat hij wist, en zelfs een dag of acht te Plymouth blijven. Toen kon hij vertrekken. Van het schip heeft echter nooit iemand meer iets gehoord; waarschijnlijk is dus de brik met man en muis vergaan.

Eindelijk dan voer het schip naar Portsmouth. Walter stond op het dek; toen het vaartuig de haven invoer werden zijn oogen t weder vochtig. Toen men geland was, wilde de kapitein met hem meegaan, maar Walter vroeg om liever alleen vooruit te mogen gaan en dit werd hem toegestaan. {Slat volgt).

CORRESPONDENTIE.

De vraag van v. d. W. hopen we zoo spoedig mogelijk te beantwoorden. Er is nog meer in voorraad ; als de vrager zijn naam niet noemt, wordt echter de vraag terzijde gelegd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen