Zeer geachte Redacteur !

Er moet mij een woordje van 't hart. In uw Ilde stuk: sDe keer inzake onderwijs", {Heraut No. 1033) heeft u (ik mag 't immers wel zeggen? ) onze onderwijzers eens even onder handen genomen. Nadat u er op gewezen heeft, dat de uitbreiding van het schoolwezen enz. dwingt tot rekenschap geven van de wijze van handelen, op vergaderingen of in geschriften, schrijft u o. a.:

ïEr rijzen dan allerlei paedagogische vragen. De een wil deze koers volgen, de ander een indgren weg inslaan", enz. Ea dan verder: » ... Zoo komt men van zelf voor de groote vraag te staan: Wat is de zielkunde en wat de daarop gegronde opvoedkunde, die onze scholen te volgen hebben"? En nu komt het: »Dat nu onze onderwijzers en daaronder vroede, trouwe, bejaarde mannen aanvankelijk zoo naief waren, om bij dit onderzoek naar Herbart te grijpen en op Herbart af te gaan, klinkt wel bijna potsierlijk, maar het is toch alleszins begrijpelijk".

In deze laatste gedachte ligt m. i. de veronderstelling opgesloten, dat onze onderwijzers, als corps gedacht, zich op Herbart hebben geworpen om in ernst bij hem hunne zielkunde te studeeren, zonder te weten dat Herbart de ziel geheel anders beschouwt als de Bijbel en dus ook een geheele andere leer daaromtrent predikt.

Velen ziJQ er misschien zoo geweest, maar er is bij onze christelijke onderwijzers eene breede schare van Gereformeerde menschen, van geloovigen. En ik geloof dat eea gewoon, tamelijk ontwikkeld burger, ja ook een denkend arbeider, die zijn Bijbel en zijne belijdenis lief heeft, een paedagogisch werk, op de beginselen van Herbart gegrond maar eenmaal behoeit te lezen om te zeggen: Neen, dat is niet zuiver Gereformeerd, Christelijk is anders. En . . . waarom zouden onze schoolmeesters door elkaar minder gezond verstand en christenbewustzijn hebben dan de broeders uit andere standen. Ze wisten wel wat ze deden toen Herbart Nederland binnenkwam, onze onderwijzers. Zs moesten om de examens kennis met hem maken, maar dat deden ze meteen om hem, als hun vijand, onder de oogen te kunnen zien. De groote schaar van waarlijk christelijke onderwijzers, zeer geachte Redacteur, worden, evenals alle onderwijzers, opvoedkundigen in de school, maar ze zien daar en hebben daar steeds geziea het kind in 't licht, dat God er op laat vallen. De Cathechisraus en onze andere formulieren van eenigheid léeren iets anders van de mensch, dan Herbart.

En nu wachten onze onderwijzers, niet als geheel gedacht, doch de Gereformeerde, op eene zielkunde van een onzer groote mannen, maar als die er is, dan zullen ze zeggen : juist, wat daarin staat is natuurlijk waar, dat leeft reeds lang in ons hart, maar wij konden dat zoo niet in systeem brengen.

M. i. kan men wel zeggen: Vele van onze onderwijzers zijn te veel op Herbart afgegaan, maar onze onderwijzers, zeer geachte Redacteur, ik geloof onze onderwijzers zijn "door Herbart, ook op zielkundig gebied, door vergelijking nader tot de waarheid gebracht, die alleen uit God is.

Met het plaatsen van dit korte woord zal u zeer verplichten

Uw trouwe lezer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen