Volksfeesten.

Amsterdam, 26 Nov. 1897.

Alleszins begrijpeUjk is het, dat menig ernstig gestemd Christen nu reeds niet zonder vreeze denkt aan de velerlei uitspatting, waartoe alle feestelijkheid zoo Ücht vervalt, en die vooral bij groote volksfeesten bijna nimmer uitblijft.

Hoe zal het bij de Inhuldigingsfeesten zijn ?

Nog nimmer is er, in welk land ook, een volksfeest op uitgebreide schaal gevierd of er viel allerlei uitspatting en brooddronkeaheid bij te betreuren.

Dit is zoo waar, dat er zelfs geen Kerstfeest, of Paaschfeest, of Pinksterfeest kan gevierd worden, waaruit niet allerlei overdaad, losbandigheid en vaak zelfs onzedelijkheid voortkomt.

Zelfs dient erkend, dat er niet één Zondag in ons land voorbij gaat, die geen aanleiding wordt, om meer geld naar kroeg en slijterij, zoo niet naar erger uit te dragen, dan naar de offerbus of offerschaal in het huis des gebcds.

Zal men nu daarom zeggen, dat dan alle deze heilige en nationale vierdagen maar achterwege moeten blijven?

Althans van den Zondag beweert niemand dat.

Maar wel is het zaak, dat' de betere elementen in het volksgeheel doen wat in ­hun vermogen is, om voor zoover de komende nationale feestviering uitgaat van de regeering of van officieele commissies, te hinderlijke excessen zooveel doenlijk tej voorkomen.

Met het oog hierop zagen we dan ook met genoegen, dat velen onzerzijds in zulke j commissies zitting hebben genomen, ongetwijfeld ook met de bedoeling, om ten deze een gunstigen invloed uit te oefenen.

Zal dit nu gelukken, dan zij men voorzichtig.

Door te veel te'eischen, zou men allicht alles verliezen, en ten slotte eiken invloed verspelen.

Er zal feest worden gevierd door heel ons volk, in al zijn rangen en standen, van alle confessie en politieke richting, met alle denkbare idee omtrent hetgeen feestviering is.

Daarbij onzerzijds den maatstaf aan te leggen, die gelden zou, waar wij alleen als Gereformeerden optraden, gaat natuurlijk niet. Men zou op dezen onredelijken eisch eenvoudig geen acht slaan.

Plaatst men zich daarentegen op het standpunt, dat zulk een commissie de feestviering van heel het volk heeft te leiden, en dringt men er op aan, dat daarbij alleen «5? i excessen worden afgesneden, dan" zal men gehoor vinden en invloed ten goede kunnen uitoefenen.

Met name tegen het houden van volksspelen op zichzelf raden we niet aan, dat men zich verzette.

Ia een volksspel ligt op zichzelf niets kwaads. De spelen der kinderen op de markt heeft Jezus niet veroordeeld, maar er zelfs gebruik van gemaakt in zijn toespraken.

Ook in Calvijns dagen zijn in Geneve openbare feestelijkheden van dien aard gehouden. En onze vaderen deden evenzoo.

Maar ook deze volksspelen kunnen verkeerd geleid en misbruikt worden, en het is daartegen dat ons protest moet uitgaan.

Wie, waar we met heel het volk te doen hebben, te veel eischt, en daardoor den schijn aanneemt, alsof wij wat in onzen kring geldt, aan al het volk wilden opleggen, prikkelt tot verzet, en wint niets.

Wie wijs weet te zijn, slaagt er in, om althans het ergerlijke af te weren en te voorkomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen