Voor Kinderen.

ONDER DE JEUGD.

XX.

Doch waren de ouders soms min voldaan over den ijver van den meester, de kinderen oordeelden eenigszins anders. Zij toch kregen spoedig den onderwijzer lief, die toonde niet maar een oppasser of wachter te zijn, maar hun vriend te wezen, wiens lust het was hen te leiden en te onderwijzen. Dit nu was niet op alle scholen zoo, en 't beviel den jongens en meisjes zoo goed, dat, als 's morgens de bel luidde, — dat was om acht uur, — zij dadelijk lei en boek grepen en naar school stapten. Ze wisten, dat de man die hen daar wachtte, een hart voor hen had. De meester van zijn zijde, al had hij nu zelf geen kind meer, bleef kinderen liefhebben, en zoo ging het leeren ook bijzonder goed. Want als meester en leerling elkaar genegen zijn, dan ontvangt de laatste gaarne, wat de eerste uitdeelt. Zoo gaat het in de school, in de kerk en in de maatschappij.

Evenwel, er waren ook volwassenen genoeg die den nieuwen meester tot hun vriend kozen, en daar geen spijt van hadden. Zijn naaste buurman was een wever, die tevens veel bijen hield en Zauner heette, 't Was een godvreezend man.

Zijn heele boekenverzameling telde maar vier stuks: een Bijbel, een Gezangboek, een Gebedenboek en een Preekenboek. Bij ons komt b. v. het gebedenboek niet voor, en ikgeloof ookdat we het best kunnen missen. Doch daarom zijn alle voorgeschreven gebeden of gebeden door anderen voor ons opgesteld nog niet af te keuren. Vele Christenen in Duitschland en Engeland en andere landen gebruiken ze dan ook.

In de Gereformeerde kerken echter zijn gebedenboeken nooit in gebruik geweest; wel gebruikten de vromen hier vroeger veel boeken en boekjes met geestelijke liederen.

De wever dan kende de meer genoemde boeken om zoo te zeggen uit het hoofd, den Bijbel wel 't best. Doch het Woord Gods zat niet alleen in dat hoofd, maar ook was het doorgedrongen in zijn hart, en heerschte daar, wat in al zijn handel en wandel merkbaar was. Dikmaals kwam hij, als zijn werk het toeliet, in het schoolgebouw, niet om de jeugd, maar om de zieke vrouw van den meester te bezoeken, en haar te troosten. Gemeenlijk bracht hij haar een of andere kleine versnapering mee, maar nog veel meer geestelijke verkwikking, gelijk hij die geven kon als een schriftgeleerde in het Koninkrijk der hemelen onderwezen. Vaak sprak hij, terwijl zijn oogen flonkerden van genoegen: „Nu juffrouw, heb ik weer eens iets bijzonders voor u." En dan had hij een Woord van troost uit de Schrift of een versje, of een deel uit een predikatie, al 't welk geschikt was om een lijdende te troosten en te sterken. Zoo deed de wever het werk van een trooster, die geleerd is van Hem, die de harten verblijdt door zijn menigvuldige goedertierenheid.

Dikwijls ook zat buurman in de warme zomerdagen, des avonds op de bank voor het huis, en dan ontbrak het niet aan stof van gesprek.

Want had Kasper veel ondervonden, ook de wever had zijn leven goeddeels ver buiten Zimmern gesleten, en veel van de wereld gezien.

Daarin echter kwamen beiden ook overeen, dat ze noch in Zimmern noch ergens elders een blijvende stad hadden, maar de toekomende zochten. En al sprak dan de wever over zijn lotgevallen en over zijn bijen, waar hij heel veel van kon vertellen, en al wist Ottmann weer allerlei dat den wever onbekend was, 't meest en 't liefst spraken zij over het hoogste, namelijk de kennis van God, die zich geopenbaard heeft in den Heere Jezus Christus.

Ook dominee Sonnenmayer liet de zieke vrouw niet alleen. Al predikte hij naar veler zin al te lang — soms drie uur aaneen — toch had men hem lief, omdat hij zoo trouw de armen h en de zieken bezocht. Waar hij kwam bracht hij den waren troost voor de ziel, en ook het lichaam en zijn nooden vergat hij niet. „Onze o dominee geeft altijd graag veel, " plachten de boeren te zeggen. En zoo hinderde het dan minder, dat hij nu en dan te veel gaf, 't Was in elk d geval beter dan te weinig.

Onder al dit betoon van zorg en liefde werd de schoolmeestersvrouw ook weder een geheel ander mensch. Wel kon de wever haar de kleur op de wangen niet hergeven, noch ook de dominee haar van de jicht bevrijden, maar toch droeg hun, goedheid en opbeuring er toe bij haar beter te maken dan zij geweest was.

De dokter zei, dat het kwam van de frissche lucht en van de goede melk, die de boeren haar brachten. En dat kon ook wel. Maar Salomo zegt toch ook terecht, dat „een vroolijk hart een gedurige maaltijd is". In allen gevalle, de vrouw kwam weer zoover, dat zij uren lang in haar ziekbed opzitten, en de eerst verstijfde armen en handen nog eens vrij bewegen kon.

Welk een vreugd dit voor haar en haar man was kunt gij begrijpen.

Doch nu zij zich ook weder een weinig roeren kon, was 't haar onmogelijk voortdurend bijna niets te doen. Dat is trouwens iets, waarbij misschien alleen oesters en dergelijke schepselen vroolijk leven kunnen. Zoo liet zij dan de oudste meisjes op een bepaald uur van den dag bij zich komen, en begon hun ondenvijs te geven in naaien en breien. Dat was nu wel een vreemde school: de juffrouw in bed en de leerhngen er om heen op stoelen en bankjes, maar het ging toch zeer goed. De meisjes hadden er pleizier van en de ouders nog meer, daar hun kinderen nu allerlei leerden, dat in de huishouding kostelijk te pas kwam. Dit bleek al dadelijk, want uit dankbaarheid deden de meisjes, bij beurten, nu ook des schoolmeesters huishouding. En Ottmann, die vroeger alles zelf had moeten doen, was hun en zijn vrouw niet weinig dankbaar, maar bovenal den Heere God, die hem ook nu weder zoo vriendelijk tegenkwam.

AAN VRAGERS.

C. de B. als ge even nadenkt, zult ge zien, dat de uitdrukking „zonderlinge overeenkomst" tusschen Havana en Manilla niet zoo zonderling is. Ik vind althans dit:1. Manilla en Havana zijn beide Spaansche bezittingen, de een in het westen, de ander in het oosten.

2. Beide zijn ook namen voor soorten tabak.

3. Op beiden brak pas gelijktijdig een opstand uit.

4. Beide zijn het laatste wat Spanje overbleef van zijn vroegere uitgebreide heerschappij in twee werelddeelen.

5. Beiden komen, aardrijkskundig beschouwd, in verscheiden punten overeen.

„Is het waar, dat er vogels zijn die wel tweehonderd jaar oud worden? .

Die vraag van N. N. doet mij denken aan 't verhaal van den man, die een raaf kocht om te zien of 't beest werkelijk 300 jaar leven kon.

Wat die kooper vergat, begrijpt gij.

Voor zoover ik weet, worden sommige vogels, b. V. zwanen, soms heel oud. In het groote vogelboek van Naumann, een geleerde Duitscher, worden valken vermeld van ruim 160 jaar. In 1719 stierf een steenarend, die in 1645 was gevangen en dus zeker over de 100 jaar oud was, temeer daar hij wellicht vóór zijn gevangenschap vele jaren had geleefd. Een gier, gevangen in 1706, stierf 1x8 jaar later te Schönbrunn. De groote natuurkenner Humboldt zegt, dat ook papagaaien heel oud worden. Van den koekkoek beweert men dit ook. Misschien komt het bij hem, wijl hij zoo'n onbezorgd leven leidt, en zijn eigen eieren niet eens verzorgt.

Gemakkelijk uit te maken hoe lang vogels doorgaans leven, is het niet. Want ten eerste komen er velen ontijdig om 't leven, en ten tweede valt het kwalijk anders waar te nemen, dan bij gevangen vogels. Doch juist die gevangenschap kan oorzaak zijn, dat ze korter leven dan anders 't geval zou wezen.

Er wacht nu nog één vraag, die we spoedig hopen te beantwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen