Te vaag.

Amsterdam, 8 Juli 1898.

In de Jongelingsbode komt ons artikel ter sprake over het tweeërlei stadium, dat de Jongelingsvereenigingen noodzakelijk doorloopen moesten. Eerst het algemeen Christelijke. Daarna het meer bepaalde.

Het doet ons leed, dat deze' repliek gebruikt wordt om onder de hand aan den Zuster-bond min broederlijke verwijten te doen; „Schimpen", „tieren", „rauwe uitdrukking", „zotte klap", zijn woorden, aan al wat lieflijk is gespeend. En wie acht op zulk een wijze eenen zoo men wil concurrenten Bond te moeten bestrijden, staat zwak.

We hadden zoo gehoopt, dat ons kalme artikel naar beide zijden wat olie over de opgezweepte golven had doen uitvloeien.

Zij dit nog zoo.

. Voor ditmaal bespreken we alleen de hoofdzaak, de vraag namelijk, of het zeggen: ik vind mijn standpunt in de Heilige Schrift, voldoende is.

De Jongelingsbode zegt er dit van:

Volgens Dr. K. is een „tweede stadium" noodig. Maar eilieve, waarom? Om historische kennis van vaste beginselen, is het antwoord.

Ei zoo, maar Gods Woord dan ? Is dit ^«« vast beginsel? Onze jongelui moeten bewaard worden voor her-en derwaarts dolen. Alweer vragen we, of een Bond als de onze, die op Gods Woord zich beslist grondt, hen dan niet bewaart?

De Gereformeerde naam duidt op een streven om een wereldbeschouwing te doen huldigen, welke tegen die der ons omringende wereld bestand is. Alweer vragen we of de Christelijke, de Bijbelsche wereldbeschouwing niet voldoende is? De Geref. , J. V. kan niet in hoofdzaak Evangeliseerend optreden. Maar dat doen wij evenmin; alleen roepen we niet als zeker iemand van den kerktoren: Evangeliseer niet. (Gelukkig gaat althans Dr. K. ook niet zoover). Wie weet wat wij door Evangeliseeren verstaan, moet eigenlijk glimlachen, als hij een Christen daartegen bezwaar ziet hebben.

En voorts:

Er liggen aan dit schijnbaar geringe vraagstuk een aantal diepere ten grondslag die het wezen des Christendoms raken. Wij blijven gelooven, dat deze echter nooit reden mogen zijn om broederen te scheiden, die één Heer, één geloof, één doop gemeen hebben. Daarom wenschen we, bouwend op het Woord, voort te gaan in onzen kring welkom te heeten van wat belijdenis ook, die dat Woord vasthouden, en tot dien kring allen te trekken die te trekken zijn. Dit gaat in veel zwakheid, in veel gebrek, maar het gaat toch. En de toekomst zal leeren wie het woord des Heeren Christus tot de zijnen het best verstaan heeft. De vraag waar het om gaat is kort gezegd deze: Wat stelt ge hooger: Christendom of Calvinisme? En dan mogen we, met de Schrift in de hand, bij alle waardeering van het laatste niet anders, dan wat het eerste is ook als het hoogste erkennen. Hoe duidelijker dit uitkomt hoe beter.

Dit nu eischt nadere uitlegging.

Wat zoudt ge zeggen van de vraag: Wat staat hooger, een boom of een eik?

En toch, daarop komt de vraag: Wat staat hooger, het Christendom of het Calvinisme.'' neer.

Het Christendom is een algemeen begrip, maar dat practisch zich splitste in Roomsch-Christelijk, Grieksch-Christelijk, Luthersch-Christelijk, Doopsgezind-Christelijk, Gereformeerd-Christelijk, enz.

Men kan, na de historie die het Christendom deze achttien eeuwen doorliep, niet meer zeggen : ik ben Christelijk, zonder meer.

De redactie zelve zal aanstonds toegeven, dat ze niet is Roomsch-Christelijk, maar Protestantsch-Christelijk.

En nu kan ze hier wel op antwoorden: volkomen waar, maar dat is hetzelfde, want de Roomschen zijn geen Christenen, en de Grieken evenmin, en ook de Kopten niet, noch ook de Armeniaansche Christenen ; maar dat zegt niets.

Immers ieder beweert dat zijn Christendom het Christendom is, d. w. z. de zuiverder of zuiverste opvatting van het Christendom.

Een Calvinist beweert natuurlijk evenzoo Christelijk zonder meer, d. i. belijder van de zuiverste opvatting van het Christendom naar de Schrift te zijn.

Ge kunt dus tegenover Calvinistisch wel zetten Luthersch of Roomsch of Ethisch, maar nooit vragen : wat staat hooger: Calvinist of Christelijk? Want dat is precies alsof ge vraagt, wat hooger staat, een man of een mensch, een viervoetig dier of een paard. Poëzie of kunst. Scheikunde of wetenschap.

Dat kan men niet vragen.

En wat de Heilige Schrift betreft staat het precies evenzoo.

De Schrift is objectief de Schrift, en daar buigt ieder voor, en voor die Schrift alleen.

Maar nu bezit of kent niemand de Schrift in dien volstrekt objectieven zin, maar alleen naar zijn eigen inzicht in en verstand van de Schrift.

De Roomsche zegt: mijn opvatting van de Schrift geeft haar inhoud zeker weer.

De Luthersche zegt: Neen maar mijn opvatting alleen brengt de autoriteit der Schrift tot kracht. En zoo ook spreekt de Calvinist.

Wie dus zegt: Ik houd mij alleen aan de Heilige Schrift, doet van tweeën één.

Of hij ziet het verschil tusschen de objectieve en de subjectief in ons opgenomen Schrift niet in, en misleidt dan zich zelven.

Of wel hij ziet dit best in, maar acht dat zijn persoonlijke opvatting van de Schrift hooger staat, dan de historisch-ontwikkelde opvatting van de Schrift in zijn kerk, en stelt zich dan als itidividti boven de „gemeenschap der heiligen".

Dit is de eenvoudige, tastbare waarheid, die door alle deskundige schrijvers over Dogmatiek en Dogmageschiedenis, zonder onderscheid van partijen, erkend wordt.

Wie daar nu tegen in gaat, heeft dus bewijs te leveren, dat alle deze deskundigen zich vergissen.

En hij is er volstrekt niet mee van af, met kortweg te verklaren, dat hij de Schrift als basis neemt.

Dat toch doen allen, maar de vraag is, hoe ge nu verder van die basis uit, uw muren optrekt.

En zoodra ge daaraan toekomt, staat ge voor het verschil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen