Buitenland.

Frankrijk. De arbeid onder de gewezen Roomsche priesters. Vereering van Isis.

Gelijk wij reeds meermalen onzen lezers meedeelden, zijn er in Frankrijk onderscheidene Roomsche priesters tot het Protestantisme overgegaan. Minder bekend is het, dat een tweetal vereenigingen zijn .opgericht om onder de gewezen priesters te arbeiden. De eene is gevestigd te Courbevoie, de andere te Sevres. De vereeniging, die Courbevoie tot zetel heeft, is de oudste; zij werd in 1884 opgericht en wordt geleid door een comité waarvan de predikant Picard voorzitter is en waarin verscheidene Protestantsche mannen van naam zitting hebben. Van de arbeid, die te Sevres gedaan wordt, is de predikant Bourrier de ziel, die zelf gewezen Roomsch priester, ongeveer 2 jaren geleden een tehuis heeft opgericht voor priesters, die de kerk van Rome hebben verlaten.

ledere vereeniging heeft haar eigen blad, voor Courbevoie is dit De bekeerde Priester, voor Sevres De Fransche Christen.

Bij den eersten oogopslag zou men meenen dat deze vereenigingen ongeveer van denzelfden aard zijn. Maar van naderbij gezien, merkt men groot verschil op.

De arbeid die te Courbevoie geschiedt is in orthodoxen geest. Het doel is niet zoozeer om de gewezen priesters te vergaderen als wel om hen, die geneigdheid betoonen om het Evangelie te verkondigen, te helpen hunne studie te volbrengen aan een der theologische faculteiten, na eerst een onderzoek te hebben ingesteld niet alleen naar de achtbaarheid van hun karakter en naar de redenen die hen noopten de Roomsche kerk te verlaten, maar ook naar de oprechtheid van hunne bekeering en van hunne roeping tot het ambt van predikant.

De gewezen priester thans predikant Bourrier gaat van gansch andere denkbeelden uit. In zijn manifest waarin hij eene nieuwe vereeniging wil oprichten voor de bekeering van Frankrijk tot het Evangelie, drukt hij zich aldus uit:

De kerken schijnen bij het volk geen gehoor meer te vinden; maar een nieuwe generatie getuigen staat op. Het] zijn de oude priesters, die uit de Roomsche kerk gegaan zijn; de wetenschap heeft hun godsdienst vrij gemaakt, de critiek heeft van hen vrije geloovigen gemaakt, zij durven het volk samenroepen en het volk loopt toe. En dit waarom?

Omdat zij onder de puinh.oopen der veelvuldige geloofsbelijdenissen door de leugen _ hunner clericale opvoeding heen het levend brood, dat uit den hemel is nedergedaald, gevonden hebben: het ideaal van gerechtigheid en godsdienst, waaraan F'rankrijk behoefte heeft.

Dit alles is zeer vaag; waarin dat ideaal bestaat, wordt niet gezegd. Wat de heer Bourrier verder in zijn circulaire zegt, is ook al niet in staat om ons gerust te stellen. Daarin zegt hij dat njen niet goed doet, wanneer men een onderzoek instelt naar het geloof van hen die Rome verlieten. De heer B. acht het beter, dat men hen die hun kerk vaarwel zeiden eerst onder dak bracht, om daarna te zien, wat men met hen kon aanvangen.

Wel verzekert de heer Bourrier dat hij alleen hen ontvangt, die vast besloten zijn om tot

eiken prijs met den leugen te breken, maar dat kunnen ook menschen zijn die van Roomsch modern worden, dus van kwaad tot erger vervallen.

De heer Bourrier meent dat wanneer men in Frankrijk de eersten die den stap doen, goed ontvangt, zij die achter hen staan, zullen worden aangemoedigd.

Wij voor ons kunnen van den arbeid van Eouriier weinig goeds voor het Fransche volk hopen. Wij meenen dat men te Courbevoie degelijker arbeidt dan te Sevres; maar wij zouden zoo gaarne verzekerd zijn dat de beweging die zich in Frankrijk openbaart voortkomt uit eene diepgevoelde godsdienstige behoefte, doch daarvan bespeurt men te Courbevoie zoo weinig.

Niet alleen heeft het Boedhisme sedert eenige jaren in Frankrijk's hoofdstad zijne aanhangers gekregen, maar ook gaat men daar de Egyptische goden Isis vereeren. Men heeft priesters uit Egypte naar Parijs laten komen om alles te leeren wat tot den dienst van Isis behoort; de heer Jules Bois een „occultist", heeft hen plechtig ontvangen.

Isis is eene godin die in Egypte zeer vereerd werd en nog wordt. Zij is de dochter, volgens de mythologie, van den aardgod Seb, zuster en echtgenoot van Osiris. Terwijl Osiris de stralende zon, de bevruchtende Nijl, de barende kracht beteekent, zoo is Isis de godin van den oostelijken hemel en daarom ook van den aanvang des jaars, de door het Nijlwater gedrenkte aarde, het moederlijke natuurbeginsel.

Haar heilig dier is de koe; zij zelve draagt tusschen hare koehoornen een zonneschijf, in de hand heeft zij de bloemenscepter en het liengselkruis, als symbool van het leven.

In het heidensche Rome werd zij ook vereerd ; men hield te harer eere optochten, daarbij een wild gehuil aantreffende. Dikwijls gebruikte men den dienst van Isis als een dekmantel om allerlei grove uitspattingen te plegen.

Is het niet diep treurig dat ook deze heidensche afgoderij in het hart van Frankrijk gaat herleven ? Mochten de Gereformeerde kerken ontwaken om te trachten aan het Fransche volk het zout te bieden dat zooveel bederf als zich openbaart, keert.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen