Voor Kinderen.

IN LIJDEN.

VIII.

Ettelijke jaren gingen voorbij, en toen zou keizerin Josephine weder ervaren hoé wisselvallig alle aardsch geluk is. De keizer, haar echtgenoot, begeerde zich van haar te scheiden. Hij deed alzoo tot onuitsprekelijk verdriet zijner vrouw, en huwde Maria Louisa, de dochter des keizers van Oostenrijk. Ook de vorst die 't laatst vóór Napoleon over Frankrijk had geheerscht, Lodewijk XVI, was met een Oostenrijksche vorstin, Maria Antoinette, gehuwd geweest.

Wel zorgde Napoleon voor de vrouw die hij had verlaten op alle mogelijke wijzen, maar dit nam haar harteleed niet weg. Gelijk velen, zocht ook zij haar troost bij de bloemen, die rondom haar paleis Malmaison werden gekweekt, vooral rozen. En de „roos van Malmaison" is nog altijd een der schoonste soorten, lang echter had Josephine er geen genot van. Want zij stierf reeds in 1814, nadat zij nog beleefd had, hoe haar vroegere echtgenoot het graf van zijn macht en grootheid vond in het brandende Moskou, en naar Elba in de Middellandsche zee werd gebracht, waar hij, bij Leipzig overwonnen, voortaan zou leven. Napoleon die op Elba een zeer goed leven had — alleen mocht hij er niet af — had zijn eerste vrouw volstrekt niet vergeten. Hij wist ook hoeveel zij van viooltjes had gehouden. Toen zij nu gestorven was, zond hij een prachtig kussen van viooltjes. En dit werd op haar doodkist gelegd, 't Is zeer te hopen, dat de on gelukkige vrouw althans in haar sterven een beteren troost heeft gehad dan die de bloemen des velds geven kunnen, den troost van Gods genade in Christus.

Zooals ik zei, vertoefde Napoleon destijds op het eiland Elba. Zijn aanhangers echter koesterden steeds de hoop dat hij, „zoodra de eerste viooltjes ontsproten, " naar Frankrijk zou terugkeeren. Daar was intusschen het koningsgeslacht der Bourbons weder op den troon gekomen, en de vrienden van Napoleon waagden het daarom niet hun hoop openlijk te uiten. Zij spraken dan ook niet van „Napoleon" maar van „Père la Violette", d. i. „Vader Viooltje" Mannen en vrouwen droegen ook viooltjes op hun kleederen, waardoor zij zoowel hun verknochtheid aan Napoleon als him af keer van de Bourbonsche lelie toonden.

De hoop dat Napoleon zou terugkeeren werd vervuld. Hij ontvluchtte Elba, landde te Cannes in Zuid-Frankrijk en toog, door velen met gejuich ontvangen, naar Parijs. Weldra troonde hij er weer als keizer.

Doch het zou slechts zijn „voor honderd dagen." We weten wat volgde; 't is besloten in één woord: Waterloo.

Toen alles verloren was en Napolon wist dat hij Frankrijk moest verlaten, ging hij nog eens naar Malmaison, bezocht er het graf van Josephine en plukte eenige viooltjes, die daarop groeiden.

Welke gedachten aan grootheid en val moeten toen het hart van dien geweldige vervuld hebben, over wien thans de krachtige hand Gods was gekomen. Een Engelsch schip bracht Napoleon naar St.-Helena, de kleine plek in den wijden oceaan, waar hij nog zes jaar leven zou. Toen maakte de kanker in de maag een einde aan zijn 52-jarig leven. Op zijn borst vond men na zijn dood een doosje. Daarin lag een lok haar van zijn zoontje en de verdorde viooltjes, geplukt op Josephine's graf.

De ongelukkige vorstin was niet de eenige geweest, die in vreugd en leed in bloemen troost vinden. De vorstin die vóór Josephine op den Franschen troon zat was Marie Antoinette, gelijk we reeds zeiden. Zij was veel te Versailles, waar koning Lodewijk XIV in dien tijd de wereldberoemde tuinen had laten aanleggen, die elkeen vrij kon bewonderen. In dien lusthof, te kleine Trianon, lei koningin Marie Antoinette een tuin aan, geheel naar haar eigen smaak. Zij hield ontzaglijk veel van bloemen. Maar ook haar trof een lot als later Josephine, ja veel erger. De Omwenteling brak uit; de koning, haar echtgenoot, werd gevangen gezet en ter dood gebracht, en ook haar wachtte eenzelfde lot. Een ha'rde gevangenschap was haar deel. Eens kreeg zij in de gevangenis een ruikertje bloemen; een onbekende zond het, en de ongelukkige vrouw werd zoo getroffen, dat zij in tranen uitbarstte.

Trouwens reeds in zeer ouden tijd merken we op, hoe vorsten en grooten de bloemen liefhadden. Koning Salomo plantte leliën en rozen in den tuin op den berg Sion, welke hof nog heet Salomo's rozendal. De roos van Saron, een vlakte aan de zee, vermeldt hij in het Hooglied. Nu, bij zooveel heerlijkheid als Salomo had, pasten dan ook die lieflijke bloemen volkomen. Toch leert ons de Heere Jezus, hoe Salomo's pracht niet halen kan bij die der eenvoudige leliën des velds. Want bij het werk Gods is alle heerlijkheid der menschen als niets.

Vier eeuwen na Salomo heerschte te Babel de beroemde vorstin Semiramis. Voor haar of door haar werden aangelegd de zoogenaamde „hangende tuinen." Natuurlijk moet men dit niet letterlijk opnemen. Er waren op zware pijlen en gewelven bedekkingen aangelegd, waarop aarde was aangebracht. Op de eerste verdieping verrees een tweede en welhaast ook een derde; alle waren beplant, op gelijke wijs als men in het Oosten tuinen aanlegt op de daken. Babel was een vlak land, doch de koningin kwam uit Medië, dat vol bergen is. Nu echter kon zij, in die „hangende" tuinen wandelende, eenigszins zich gevoelen, als bevond zij zich op de heuvelen en bergen van haar geboorteland. Zij kweekte in die tuinen de heerlijkste bloemen.

Babel is te niet gegaan, gelijk de profeten voorspeld hadden; van de beroemde tuinen is niets meer te vinden. Zoo ik meen kan men nu nog zulke tuinen zien te Limmerick in Ierland.

Veertienhonderd jaar na Semiramis regeerde over noord-west Europa keizer Karel de Groote, een der merkwaardigste vorsten die er ooit is geweest. Hij deed veel voor zijn volken. Daar zijn rijk zoo ontzaglijk groot was, woonde hij nu hier dan daar, o. a. te Nijmegen en te Aken. Natuurlijk had hij het heel druk. Doch dit belette hem niet tijd te vinden om te zorgen, dat bij elk paleis een bloementuin moest worden aangelegd. Zelfs bepaalde hij welke bloemen men er zou kweeken, b.v. rozemarijn, lelies en papavers. Waarom zou hij er geen camelia'sen fuchsia's in geplant hebben?

AAN VRAGERS.

Onze lezer P. te P. schrijft, dat hij kort geleden aan een zijner vrienden een brief schreef met de vraag, of er eenige logeergasten konden worden verwacht, en welke plaats voor hen was.

Tot antwoord kwam er een briefkaart, waarop alleen stond;

1

vertrekkett

2

Nu vraagt P. wat dit beduidt:

We wagen de gissing dat het beteekent:

„I boven en 2 benedenvertrekken." Want de I staat boven en de 2 beneden „vertrekken."

We zouden echter dien vriend raden zulk „kortschrift" niet te gebruiken, als hij aan driftige menschen schrijft. Want niet ieder heeft lust raadseltjes te raden.

Eigenlijk zijn zulke opgaven zoogenaamde „rebussen", die men in vele tijdschriften vindt. Ze zijn heel aardig, en ze op te lossen scherpt het verstand. We zijn echter blij dat niet veel vragers er meê tot ons komen. Want we beloven niet, ze altijd op te lossen.

We ontvingen ook een vraag over het licht en de kleuren. Als blijkt dat die hier te beantwoorden is, zullen we het doen.

CORRESPONDENTIE.

H. v S. te D. In 't begin dezer eeuw waren postzegels nog onbekend. Men betaalde voor eiken brief aan het postkantoor, of zond hem ongefrankeerd weg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen