Uit de Pers.

Ons artikel over de positie van onze missionaire predikanten stuitte op tegenspraak in de Utrechisehe Kerkbode.

Daann toch schrijft Ds. Fernhout:

Onder dezen titel geeft Prof. A. Kuyper, in het jongste nummer van De Heraut, nader rekenschap van zijn gevoelen, dat een van Nederland naar Midden Java uitgezonden Dienaar des Woords zich niet, gelijk Ds. Bakker oordeelde, door overlegging van attestatie, bij de meest genabuurde kerk (van Europeanen) op Java kan voegen.

Prof. Kuyper betoogt drieërlei: ie dat geen ambt in den persoon kleeft, maar slechts op hem rust in verband met zijn positie in een bepaalde kerk, en dus in actieven zin teniet gaat, zoodra dat verband ophoudt;

2e dat niemand tegelijk lid van twee kerken kan zijn ;

en 3e dat niemand in actieven zin ambtelijk namens een kerk kan optreden, zonder er toe te behooren als lid.

Het betoog van De Heraut dunkt ons afdoende. Hoe meer we over de zaak nadachten, hoe minder het er bij ons in wilde, dat in den door Ds. Bakker ingeslagen weg de oplossing ligt van het vraagstuk van een meer rechtstreeksch toezicht op de missionaire dienaren en van hun geestelijke verzorging.

Maar het wil ons even weinig duidelijk worden, dat ze te zot-ken is in de richting welke De Heraut zelf aanwijst.

Prof. K. oordeelt dat in de behoefte aan meer rechtsti-eeksch toezicht is te voorzien door het vormen van een classicale vergadering uit de kerken op Java en uit de daar arbeidende missionaire Dienaren.

Door ervaring geleerd, houden we er ons van overtuigd, dat het advies van Prof. K., al mag het zich niet dadelijk voor ons rechtvaardigen, op afdoende gronden rust, en dat de bezwaren, die we «r tegen hebben, geen steek houden.

Maar toch, we hebben onze bezwaren.

Allereerst twee van principiSelen aard.

Het wil ons niet duidelijk worden hoe, naar de beginselen van ons gereformeerd kerkrecht, een classicale vergadering kan bestaan, behalve uit de gedeputeerden van een twee of (neemt men ook de Javaansche gemeenten er in op) van een vier tal kerken en eenige missionaire Dienaren. Onze kerkenorde kent geen andere classicale vergaderingen dan die bestaan uit «genabuurde kerken, dewelke elk een Dienaar en een Ouderling met behoorlijke credentiebrief daarheen afvaardigen".

Een Classicale samenkomst van de kerken op Java, waarin de missionaire-Dienarenaisaaviseereude leden zitting hebben, kunnen we ons zeer wel denken. Doch dan zijn ze ook samenkomsten van enkel kerken, en niet van kerken en Dienaren des Woords. Dan maken de missionaire dienaars geen mtegreerend deel der vergadering uit; maar treden ze daarin slechts als genoodigden op. Maar, natuur hjk zóó zouden deze vergaderingen niet beantwoorden aan 't doel, dat men beoogt. Doch, hoe de uitgezonden Dienaren, uit eigen hoofde, zonder afvaardiging door een kerk, deel eener classicale samenkomst kunnen uitmaken, vermogen we niet »n te zien. ' ^

Of zal men hen laten deputeeren door de kerken in wier dienst ze staan ? Ds. Bakker door de kerk van Heeg; Ds. Adriaanse door de kerk van Utrecht enz. ?

Hierin zou metterdaad het eenige middel liggen om de classicale vergadering op Java een samen komst van kerken te doen zijn.

Maar zijn ook daartegen geen onoverkomelijke bezwaren ?

We denken nu niet aan de onvolledigheid van zulk een afvaardiging van een Dienaar zonder Ouderling, ofschoon ze stellig niet zonder bedenking is.

Wat meer weegt is o. i. dit, dat men op die manier de kerken die uitzonden, zou doen behooren tot twee Classes tegelijk. De kerk \an Amsterdam zou dan behooren tot de Classis van Amsterdam èn tot de Javaansche Classis. De kerk van Utrecht tot die van Utrecht èn die van Java enz.

Is dat nu mogelijk ?

Is het niet even onbestaanbaar, dat een kerk tot twee Classes behoort, als dat een lidmaat behoort i: ot twee kerken ?

Doch stel, dat het principieel er dóór kan — zal het dan toch in de praktijk niet zonder eenig effect blijven, groot gevaar opleveren en tot onontvvarbaie moeilijkheden kunnen leiden ?

Zonder effect. Want wat voor waarde zal voor het toezicht op de missionaire dienaren een Clas sicale vergadering hebben, waarin die Dienaren zélf èn numeriek èn intellectueel het overwicht hebben ?

Neen, erger nog; in plaats van veiligheid te scheppen, zou men, door zulk een Classis, nog grooter gevaar in 't leven roepen, dan nü, bij ge mis van rechtstreeksch toezicht, den arbeid kan bedreigen.

De Dienaren, op wie men toezicht begeerde, zou men, door ze als vertegenwoordigers hunner Kerk te deputeeren naar een Classicale samenkomst, waarin ze de beslissing in handen hebben, en waarvoor men ze onmogelijk behoorlijk instrueeren kan, geheel emancipeeren. Door het toezicht in hunne eigene handen te leggen, zou men feitelijk alle toezicht opheffen.

En dan — hoe, als de twee Classes waartoe de t zendende Kerk behoort: de Javaansche en de Nederlandsche, beide — wat elk oogenblik mogelijk is — in éénzelfde zaak gemoeid worden ? Wie moet er dan beslissen ?

En — indien beide — wier beslissing zal dan gelden ?

Ons schijnt het toe, dat ook déze weg vastloopt. Een praktisch bezwa'kr zijn stellig óók degroote onkosten, die dergelijke classicale vergaderingen op Java zouden meebrengen. Maar daar spreken we liver niet van. Finantiëele bezwaren mogen in de zaak der Kerken en der Zending niet te zwaar wegen; en in dit geval zijn zeker ook niet onoverkomelijk.

Iets anders, waarop we wilden wijzen, is nog nog dit, dat het advies van de Heraut, gaat het op, wèl voorziet in het opzicht over demissionaire dienaren, maar niet in hun geestelijke verzorging.

En juist die weegt, als we ons niet vergissen, bij onze broeders op het zendingsveld het zwaarst.

Wat ze allereert zoeken is, voor zich en voor de hunnen, de bediening der Sacramenten.

Niet op zich zelve, maar met het oog op de be diening der Sacramenten, heeft de kwestie van het zich al of niet voegen bij een genabuurde kerk, voor hen zoo hoog belang.

In het volgend nummer hopen we daarover onze gedachten te zeggen.

Eerst na het zomerreces kan onzerzijds op deze bedenkingen worden ingegaan.

Toch willen we reeds nu opmerken, dat het goed zal zijn, van meet af tusschen tweeërlei moeilijkheid, waarmede men bij den missionairen predikant te worstelen heeft, te onderscheiden

Er is toch moeilijkheid met betrekking tot de ambtelijke gtialiteit, die rechtstreeks aan de ordinantie van Christus hangt; en er is moeilijkheid met opzicht tot instellingen, die de kerk in het leven riep.

Zal de gezondene ambtelijk optreden, dan moet hij gequalificeerd zijn. En overmits dit punt een ordinantie van den Christus raakt, ontbreekt ons hier elk recht, om op dit punt, ter wille van de missie, die ordinantie los te laten.

Daarentegen is de zaak van het opzicht door de meerdere vergaderingen, niet door een regelrechte ordinantie van den Christus, maar door kerkelijke besluiten geregeld.

Indien alzoo de missie afwijking van. den regel vordert, wat ook Ds. Fernhout ons wel zal toegeven, mag die afwijking nooit in het eerste, maar alleen in het tweede punt worden aangebracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen