Olie in de vlam.

Prof. Wieknga — die nog altijd verzuimd heeft onze pertinente tegenspraak van zijn bewering, dat een der hoogkeraren aan de Vrije Universiteit strak en stijf had volgehouden, dat de Theologie alleen om haars zelfs wille moet beoefend worden en niet mede om de opleiding tot den Dienst des Woords, aan de lezers van de Bazuin mede te deekn — heeft opnieuw het harnas aangeschoten en ons aangevallen over het korte bericht, dat wij plaatsten over den langen duur der te Utrecht gevoerde onderhandelingen.

Hij zegt er dit van:

Wij noemden dit een eenzijdig bericht, en daarom ook bedenkelijk, hoe goed het ook moge bedoeld zijn.

Het moet blijkbaar dienen om de kerken tot geduld te stemmen en met vertrouwen voor de toekomst te bezielen, inzake de bekende bespre king over de vereeniging van Theol. School en Theol. Faculteit.

Uitnemend is de bedoeling. Maar minder uitnemend is, dat de kerken naar dit bericht gevaar loopen, een verkeerden dunk te krijgen van ket verloop en den stand dier besprekingen.

Zeker, de tweede samenkomst zou zich bezighouden met „de preciese en nauwkeurige jormuleer ing van het (op 10 Sept. j.l.) beretkte resultaat" daarbij voorgelicht door den arbeid der vier genoemde broeders.

De tweede bespreking had zich dus te bewegen binnen de grenzen en op den verkregen grondslag van het bereikte resultaat of „getroffen akkoord."

Doch in plaats van zich tot preciese en nauwkeurige formuleering van het resultaat te bepalen, is men van de ééne zijde, en dat wel uit verschillende hoeken, op dat resultaat of „getroffen accoord" zelf teruggekomen.

Zoo heeft de verg. van 31 Oct. en i Nov, twee dagen zich beziggehouden met voorstellen en amendementen, die zich niet bewegen binnen de grenzen en op den grondslag van het 10 Sept. j.l. bereikte resultaat, maar een geheel ander resultaat daarvoor in de plaats trachten te stellen.

Het ging dus om handhaving van het 10 Sept. met algemeene stemmen bereikte resultaat of getroffen akkoord.

Uit den éénen kring van broederen gaan som migen op dat resultaat beknibbelen.

Dat is de oorzaak van die langdurige vergadering van twee dagen.

Ik heb gemeend, dit te moeten meêdeelen ter aanvulling en rectificatie van het bericht in de Heraut.

Waarom zwijgt men niet liever, als men toch de waarheid, de volle, zuivere, reine waarheid niet durft en kan zeggen?

Geheel gezwegen te hebben tot den afloop dezer onderhandeling, ware beter geweest, maar omdat een halve waarheid onwillekeurig op een dwaalspoor brengt en in den regel op bittere teleurstelling uitloopt, daarom heb ik gemeend op dit eenzijdige Heraut-ü& n< AA niet te mogen zwijgen.

De kerken moeten weten, wat ze aan ons hebben, zuUen ze den gang der zaken met gebed en vertrouwen volgen.

Wij veroorloven ons hiertegen op te merken:

2o. dat te Utrecht uitdrukkelijk besloten was, dat noch omtrent den inhoud van het advies, noch omtrent de gevoerde discussiën mededeeling in de pers zou geschieden en de Heratit daarom evenmin als Prof. Wielinga het recht had in bijzonderheden te treden;

2'*. dat door ons niet anders is meegedeeld, dan wat ieder uit de gepubliceerde berichten vanzelf kan afleiden, ge'ijk wel het duidelijkst blijkt uit de overeenstemming tusschen hetgeen wij schreven en hetgeen door Ds. Sikicel in Hollands Kerkblad werd opgemerkt;

3". dat de mededeeiingen, die Prof Wielinga zich thans veroorlooft te doen uit een geheime vergadering, daarom te pijnlijker zijn, omdat de partij, die hier beschuldigd wordt van trouwbreuk tegenover het getroffen akkoord, juist door die geheimhouding buiten staat is zich te verweren.

Wij zullen daarom op dit pijnlijk incident niet verder ingaan, maar kunnen niet nalaten ons leedwezen uit te spreken over de wijze, waarop deze Kamper Hoogleeraar, terwijl de onderhandelingen over de saamsmelting van de Theol. School en de Theol. faculteit der Vrije Universiteit nog in vollen gang zijn, de gemoederen ontrust en bezorgdheid, die vi'ellicht onnoodig is, bij de kerken verwekt.

Zulk een wijze van schrijven sticht niet, maar verdeelt.

Er is hier geen enkele poging om het onheilig vuur van kerkdijken hartstocht te blusschen, maar veeleer, zij het dan ook niet zoo bedoeld, een gieten van olie in de vlam.

Als straks die vlam hoog opslaat en onberekenbare schade toebrengt aan ons kerkelijk leven, zal Prof. Wielenga te laat inzien, dat niet alleen de Vrije Universiteit, maar evengoed de Theologische School daarvan de bittere gevolgen zal ondervinden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen