Buiteuland.

Engeland. De ook in Nederland bekende generaal secretaris der Presbyteriaansche alliantie heeft aan het moderamen van den Gereformeerden bond in Duitschland, een bericht gezonden omtrent den toestand van den oostelijken tak der alliantie, waaraan wij het volgende ontkenen:

„Het streven der alliantie is sedert hare oprichting steeds geweest, om eene vereeniging van kerken, onder de aannemelijkste voorwaarden tot stand te brengen. Wel is er menig jaar verloopen, sedert deze eerste grondstelling verkondigd werd, maar zij heeft toch in den laatsten tijd tot belangrijke uitkomsten geleid. De vereeniging tusschen de Presbyteriaansche kerken in Australië^ die reeds zoo lang in de pen was, kwam in Juli van het voorgaande jaar tot stand, zoodat in plaats van 5 kerkelijke gemeenschappen, die in dat land naast elkander stonden, daar slechts één te vinden is: De Presbyteriaansche kerk van Australië.

In October werd ook eenzelfde vereeniging op Nieuw Zeeland tot stand gebracht; tot hiertoe had men op elk der beide eilanden eene afzonderlijke kerkelijke organisatie; nu heeft men daar geen „Noordelijk en Zuidelijk meer, slechts één vereenigde Presbyteriaansche kerk. In geen deel van het Engelsche koloniale gebied vindt men nog van elkander gescheiden Presbyteriaansche kerken; die worden alleen nog in het moederland aangetroffen, en wij moeten God bidden, dat ook daar de breuk weldra geheeld en de gescheiden leden samengevoegd mogen worden.

Ook in Indië wordt de behoefte naar vereeniging kennelijk gevoeld; de verschillende kerken van inboorlingen, die in het iioorden en zuiden des lands van elkander gescheiden leefden, hebben zich onder leiding van de zendelingen tot een noordelijke en zuidelijke kerkgemeenschap aangesloten, daarbij uitdrukkelijk te kennen gevende, dat zij te zamen ééne in Christus vereenigde kerk wilden vormen. Over al deze zaken hebben v/ij, Presbyterianen, redenen tot blijdschap, terwijl de alliantie het beleven mag, dat den stoot, die zij tot een engere vereeniging der verwante kerken van Christus gegeven heeft, zulke uitnemende gevolgen gehad heeft.

Merkwaardig is ook datgene, wat Dr. Matthews mededeelt omtrent Perzië. Hij zegt: „de poging, die de Russische kerk in Perzië gewaagd heeft, schijnt sedert ons laatste bericht slechts geringe gevolgen gehad te hebben; geen van de beloften, die zij aan de Nestorianen gedaan heeft om hen te bewegen, het hun overgeleverde geloof te verlaten, is vervuld, zoodat een gevoel van teleurstelling zich van het volk heeft meester gemaakt. Toch zou men verkeerd doen, indien inen meende dat Rusland zijn plannen opgaf, integendeel, het is hoogstwaarschijnlijk, dat Rusland, dat in het begin veel tegemoetkoming ondervonden heeft, slechts het juiste oogenblik afwachten wil, om zijn actie door te zetten; daarom hangt mettertijd een zwaard over alle Evangelische zendingen in dat land en de zendelingen, die zoo langen tijd er voor gestreden hebben, de lieden daar voor verderf-lijke wegen te bewaren, verzoeken ons, hunner te gedenken, die daar met zulke groote moeilijkheden te kampen hebben." Omtrent de los van Romebeweging in Oostentijk zegt Dr. Matthews, dat zij een meer beslist godsdienstig karakter draagt, dan in het begin het geval was. Hij meent, dat zij, die uit politieke beweegredenen daar

Rome verlaten, zich meestal aansluiten bij de Oud-Roomschen. Wij willen het hopen, maar blijven toch bevreesd, dat staatkundige drijfveeren de achtergrond van de door zoovelen geroemde beweging vormen.

Het achtste Generaal Concilie van de Alliantie zal in Juni 1904 te Liverpool gehouden worden.

De Reformirte KirchenzeHung wekt de Gereformeerde kerken van Duitschland op, atgevaardigden naar die vergadering te zenden, bezwerende, dat die samenkomst met staatkundige zaken in het geheel niets uitstaande heeft; haar doel is alleen een gemeenschappelijken band tusschen alle op Evangelischen grond staande Gereformeerde kerken der wereld aan te kweeken en te onderhouden. Wij hebben tegen de Presbyteriaansche Alliantie, dat zij een vereeniging van kerken is, niet op grond van eene gemeenschappelijke belijdenis, maar van een gelijke kerkinrichting. Om echter hartelijk met Éngelsche Christenen te kunnen vergaderen, is het noodig, dat men weet, dat zij het onrecht, door de Éngelsche regeering aan onze broeders in Zuid-Afrika aangedaan, met ons verfoeien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen