Buiteuland.

Duitschland. Stöcker over de taak der jongelingen ten opzichte van de sociale quaestie. Bezwaren van Luthersche z ij den tegen een vereenigde Duitsche Evangelische kerk.

In Berlijn bestaat een „Evangelische Jugendbund Kir sociale Arbeit". Den aisteu April voerde de bekende hofprediker Dr. Stöcker het woord tot de leden dier vereeniging over het onderwerp: „De Duitsche jeugd en de sociale arbeid." Hij betoogde, dat het eerste wat de jongeling te doen stond, was het streven om meer bijbelkennis te verkrijgen. Immers in het Oude Testament worden sociale gedachten met wonderlijke helderheid voorgesteld, terwijl in het Nieuwe Testament de grondstellingen, die in het Oude Verbond, wat de maatschappelijke wetgeving betreft, zijn te vinden, — namelijk de verhindering om tot grooten rijkdom te geraken, het verbod om naar rijkdom te jagen (men denke er aan, hoe de Heere het veroordeelt dat men akker aan akker trekt), het gebod der liefde, — verder worden uitgewerkt. De liefde, die Jezus van zijn discipelen eischt, ontbreekt helaas in de tegenwoordige maatschappij". Stöcker noemde het de taak voor de jongelingschap, liefde tusschen de verschillende standen te wekken.

Wij houden het er voor, dat op die manier beter gearbeid wordt, dan wanneer men Christelijke werklieden zoekt te vereenigen, om des te beter aan patroons eischen te kunnen stellen.

Nog altijd is, haast kan op zijn Duitsch gezegd, „op allerhoogst bevel", men bezig om te overwegen hoe men alle Duitsche landskerken in ééne kerk zou kunnen vereenigen. Het denkbeeld om alle Evangelische landskerken in één organisme saam te brengen is van den Duitschen keizer. Sommige modernen zijn met die gedachten wonder ingenomen; anderen vreezen dat gelijk Pruissen in het Duitsche rijk den toon aangeeft, dit ook in de kerk zal geschie den en dat dan de Berlijnsche Opperkerkeraad, welke voor het bolwerk der orthodoxie gehouden wordt, de leiding in handen zal krijgen.

De Lutherschen, die voor de Luthersche belijdenis hart hebben, zijn met de gedachte van een aaneensluiting der Duitsch Evangelische kerken wel ingenomen, maar vreezen toch ook voor groote gevaren wanneer het daartoe komen mocht. In de eerste plaats ducht men, dat de Pruissische geünieerde landskerk de leiding der vereenigde kerken krijgen zal. Wanneer dit geschiedt, wordt de belijdenis en zelfstandigheid der Evangelisch-Luthersche kerken bedreigd, wijl de Unie, volgens haar karakter en geschiedenis, de belijdenis in haar hooge beteekenis niet zal weten te handhaven.

Het is ook niet te ontkennen, dat door de Unie, dat is de vereeniging van de Gereformeerde en Luthersche kerk, de verschilpunten tusschen de Gereformeerde en Luthersche kerken voor onwezenlijk werden verklaard.

Daarom heeft de „Allgemeine Ev. Luth. Konferenz" aan alle Luthersche kerkbesturen het verzoek gericht, om met alle kracht er voor te waken, dat de zelfstandigheid der Ev. Luthersche kerk in leer eeredienst en kerkbestuur gewaar borgd blijven 7al. Om het recht van de Lu thersche belijdenis te handhaven, is het daarom noodig, dat de Luthersche kerken zich nauwer aaneensluiten en dat aan de Evangelisch-Lu thersche vrije kerken de rechten van zelfstandige kerken toegekend worden, en dat niet langer militairen ter zee en te land aan de herderlijke zorg van predikanten, die de Unie zijn toegedaan, toevertrouwd worden.

Het is opmerkelijk, dat in Duitschland leden van de landskerk opkomen voor de rechten van vrije Luthersche kerken! Zoover hebben wij het in Nederland nog niet gebracht.

Terecht ziet genoemde conferentie in leeraars die met de belijdenis der kerk gebroken hebben, en toch in het ambt gehandhaafd blijven, het grootste gevaar voor de kerk des Heeren. Daarom worden de geloovigen in het stuk dat van de conferentie uitging, vermaand om te bidden, dat er getrouwe herders en leeraars verwekt worden.

Uit alles meenen wij te mogen afleidetj, dat er voorloopig weinig van een vereenigde Duitsch-Evangelische kerk komen zal.

Frankrijk. Een treurige verklaring van twee Room se he priesters die hunne kerk verlieten.

Dat wij met eenig wantrouwen de beweging in Oostenrijk, die het „los van Rome" in hare banier heeft geschreven, en de beweging onder de Roorasche priesters in Frankrijk, onder wie er zijn die zich geneigd betoonen om tot het Protestantisme over te gaan, gadeslaan, hebben wij in dit blad nu en dan laten uitkomen. De „los van Rome"-actie in Oostenrijk heeft een sterk politieken bijsmaak, terwijl helaas het ook blijkt, dat vele Roomsche priesters in Frankrijk aan de Roomsche kerk den rug toekeeren, niet omdat zij van een bangen zielestrijd kwamen tot de leer van de rechtvaardigmaking door het geloof alleen, maar wijl zij in hun hart met alle geloof gebroken hebben. Wij durven niet beweren, dat dit van alle priesters geldt, die de Roomsche kerk in de laatste jaren verlieten, doch het is toch duidelijk dat er veel, zeer veel kaf onder het koren is. Wij worden in deze meening bevestigd door hetgeen we dezer dagen lazen van twee priesters die het laatst Rome een scheidbrief zonden. Het zijn de heeren Piétri en Marcel Hébert, beide abbé; de laatste was tot hiertoe directeur van een Roomsch instituut te Parijs.

De heer Piétri heeft verklaard, dat hij niet alleen met de Roomsche kerk brak, maar ook met het Christendom. Hij wenscht alleen nog maar „de groote natuur te eeren", „waarin alles werkelijkheid, werkzaamheid, solidariteit en vooruitgang is." Het is wel zonderling dat aan de natuur ook „solidariteit" toegeschreven wordt. Of is soms de leeuw die het lam verscheurt, solidair met dat dier? Of is het klimop dat de eik overweldigt, daarmede solidair ?

De gewezen abt Marcel Hébert maakt het niet veel beter. In de verklaring waarin hij aankondigt, dat hij zijn ambt in de Roomsche kerk neerlegt, zegt hij nu, dat „Jezus zich heeft vergist toen Hij zeide, dat hij zou wederkomen en dat Hij duivels zou kunnen uitdrijven. Ook zijn volgens hem de Evangeliën evenmin onfeilbaar als de conciliën, en hij erkende voor de toekomst alleen „waarheid, gerechtigheid en solidariteit".

Wie zich ook in zulke uitgangen mogen verblijden, wij niet.

Evenmin kunnen wij ons verheugen in het feit, dat in de gemeente Malataverne alle inwoners op vier na tot de Gereformeerde kerk zijn overgegaan. De menschen daar hadden een nieuwe kerk gebouwd, teneinde niet eiken Zondag drie kilometers ver te moeten wandelen om een Roomsche godsdienstoefening bij te wonen. Doch de bisschop weigerde een priester aan te wijzen om in het nieuwe kerkgebouw dienst te doen. Goede raad was duur. Het kerkgebouw stond er, en er moest toch dienst in gedaan worden. Het eind van de zaak was, dat een predikant der Gereformeerde kerk uitgenoodigd werd de nieuwe kerk in te wijden. Deze voldeed aan het verzoek en nu is in naam bijna geheel Malataverne Gereformeerd geworden. Wij twijfelen er echter aan, of er wel veel winst voor het Godsrijk uit dergelijke overgangen voortvloeit. Immers als straks de bisschop weer wat toeschietelijk wordt, kan de zaak plotseling omkeeren. In de laatste jaren is het meer voorgekomen, dat een Roomsche gemeente geneigdheid toonde een protestantschen prediker te volgen, omdat men een conflict met den bisschop had. Doch het is niet te verwachten, dat daaruit eenig heil voor de zaak der reformatie in Frankrijk geboren wordt. Als alle krachten eens besteed werden om de Fransche Gereformeerde kerken hare schoone belijdenis beter te doen verstaan, in plaats van zich te werpen op de Evangelisatie van het Roomsche Frankrijk, zou men volgens ons beter doen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen