Officieele Berichten.

Classis Goriochem.

Aan de Kerken wordt medegedeeld, dat in I [ de vergadering der Classe Gorinchem, gehouden I Oct. 11., in tegenwoordigheid van Dep. Prov. ad Ex., de Eerw. heer C. J. H. van Diemen, beroepen Predikant te Meerkerk, peremptoir is geëxamineerd en met alle stemmen tot den Dienst des Woords en der Sacramenten toege laten. Stelle de Heere onze God dezen Zijnen dienstknecht tot een rij'.cen zegen.

De Classe voornoemd:

Ds. H. HASPERS, scriba.

Weleerw. en Eerw. Broeders!

De kerk van Sprang komt nog eenmaal met het vriendelijk verzoek tot de zusterkerken in den lande, die haar in haar grooten nood nog niet de behulpzame hand geboden hebben.

Reeds ruim een tweehonderd kerken gaven aan onze vraag vriend : -lijk gehoor en collecteerden voor ons of zonden ons een gave. Ook ontvingen we enkele malen van particulieren giften, 't welk alles ons hart met innige blijdschap en dank heeft vervuld.

Wanneer nu ook de ontbrekende kerken voor ons iets willen doen, dan zijn wij geholpen en kunnen de hypotheek aflossen, die afgelost worden moet.

En het is zoo gemakkelijk, broeders, om iets misschien niet veel, maar iets te doen.

Wij weten wel, de behoeften in de eigen gemeenten zijn groot, maar vergeet niet, onze nood is van zoo zeldzamen aard.

Och, broeders, betracht ook in dezen de gemeenschap der heiligen door in uw midden voor ons een collecte te houden. Gij helpt eene zuster die in het vuur der beproeving ligt en die tot u de hand uitstrekt om hulp.

Namens den kerker, der Geref. kerk van Spr.tng

Ds. J. VISSER.

F. M. DE JONG.

Verslag vaa de Centrale Pastorale Conferentie, gehouden te Zwolle 13 Aug. 1903.­

II.

Het Sabbatisme.

De referent. Ds. Kunst van Schipluiden begint met de opmerking dat het noodig is aan het sabbatisme onze aandacht te schenken, niet zoozeer omdat het in zoo ruimen kring zou verbreid zijn, als wel om de ergenaardige wijze van propageeren der sabbatisten voor hun stelsel, die sommigen in verwarring zou kunnen brengen. Het sabbatisme, het viereM van den zevenden dag der week als rustdag, kwam weer op als gevolg van veler subjectivisme en miskenning der historie.

Achtereenvolgens worden nu de verschillende bewijsgronden, die de sabbatist aanvoert tot verdediging zijner leerling, ter sprake gebracht en getoetst. Allereerst het beroep op het voorbeeld van den Heiland, dat weerlegd wordt door te wijzen op het onderscheid tusschen den staat zijner vernedering en zijner verhooging, waar n ook het verschil van sabbathsheiliging naar het Evangelieblad verklaard wordt. Aangewezen wordt het onhoudbare hunner bewering als zou de Heiland niet op den eersten weekdag zijn opgestaan en met zijn discipelen hebben ver gaderd.

De practijk der apostelen, eveneens cmgesmeed in een wapen dat de sabbatist hanteert, wordt aangegeven en blijkt in geenen deele in hun voordeel te pleiten. Tegenover onjui te exegese van en verkeerde conclusie uit plaatsen als I Cor. 16 : I en 2, Hand. 20:7 en Openb. 1:10 Wordt de goede exegese gesteld, waaruit de gevolgtrekking gemaakt kon worden dat in de dagen der apostelen reeds een begin van heiliging van den eersten dag der week viel waar te nemen, aanvankelijk nog naast den zevenden dag. Het willen handhaven van de schaduwachtige inzettinfen door sommige dwaalleeraars werd echter oorzaak, dat de apostelen krachtiger tegen de sabbatsviering in het krijt traden. Plaatsen als Rom. 14:5, Col, 2:3—17 en uit den Galatenbrief komen hier te sprake, die het schaduwachtige in den Joodschen sab bat aantoonen.

Tegenover de bewering d ; r sabbatisten als zou de historie der eerste eeuwen hun in 't gevlij komen, worden aangehaald uitspraken van Plinius, Justinus Martyr, Clemens Alexandrinus, Eusebius en anderen, die er op wijzen h )e rle Dag des Heeren al meer in aanzien rees en de Kerk geleidelijk doO' den Geest des Heeren tot de viering van den eersten weekdag gebracht v/erd.

Weerlegd wordt vervolgens het beroep der sabbatisten op de omstandigheid, dat Joden haa!; den sabbat in oneere zou gebracht hebben en dat de bedoelingen van Keizer Constantijn den vader der Zondagswetgeving, verre van Christelijk zouden geweest zijn, door de stelling dat in de Kerkhistorie niet de menschelijke factor en het menschelijk motief beslissend is

De bewering der Roomsche Kerk dat de Zondagsviering op haar gezag berusten zou waarom deze dus voor Protestanten verwer pelijk zou wezen, wordt als aanmatiging ver worpen, in verband w.iiarmee onze verhouding tegenover de Kerk deï Middeleeuwen wordt aangegeven en de tegenstelling gewraakt van den Sabbat als rustend op Goddelijken grondslag en den Zondag die een ketk.lijke of menschelijke inzetting zou wezen.

Nadat de referent nog gewezen heeft op de verkeerde Schriftbeschouwing die aan het vragen om een bepaalden tekst ten grondslag ligt; op het in zekeren zin verkeerde om de Wet der Tien geboden te noemen Gods onveranderlijke wet, stelt hij de Schriftuurlijke Sabbatsgedachte in het licht in verband met het werkverbond en de tweeërlei bedeeding van het genade verbond om te eindigen in de conclusie, dat het sabba tisme, afvoerend op het pad van sectarisme, gewoonlijk vergezeld van meerdere ketterijen door ons met kracht moet worden bestreden.

Dit degelijk stuk geeft aanleiding tot verschillende vragen en opmerkingen.

Zoo wordt o.a. gevraagd, of de sabbatisten bewijzen kunnen, precies den laatsten dag der week te onderhouden; met welken Zonsondergang die dag dan begint: met dien van het Oosten, of dien van de Westersche landen ? Hierop wordt geantwoord, dat de sabatisten feitelijk 't Joodsche jaar weer moetan invoeren Er wordt op gewezen, dat de referent exegetisch kracht'ger had kunnen spreken. Jezus komt telkens op den eersten dag der week met de jongeren saam na Zijne opstanding; als er staat I in de Openbaring sv T^ xvfiax^ ^jK^pia! kan daar! niet anders mede bedoeld zijn dan de dag^' geheiligd door Jezus' opstanding; xi/pio? wijst na den tijd der opstanding altijd op den verheerlijkten Middelaar.

Een ander vraagt, of niet meer nadruk moet gelegd worden op de gedachte van Calvijn en Ursinus, die den Zondag beschouwden niet als een dag van goddelijke maar van kerkelijke instelling. Want dagen en maanden en jaren mogen wij niet onderhouden. In dat standpunt ligt kracht tegen het sabbatisme. De Goddelijke dag was een schaduw, maar die schaduw van den O. T. Sabbat is vervuld. Aangezien er samenkomsten der gemeenten moeten zijn enz. is de Zondag noodig volgens kerkelijke instelling. Hiertegenover wordt opgemerkt, dat de instelling van den rustdag niet tot de schaduwachtige wetgeving behoort, daar het sabbatsgebod reeds in het paradijs is gegeven, en dat het „heiligen" niet een gedeelte maar ge/ieel „de dag des Heeren" geldt, en dat het .in onze dagen, ook in onze kerken, zeer noodig is daarop nadruk te leggen.

Na deze discussie kwam 'de derde referent aan het woord. Ds. Kramer van Beverwijk.

Verbetering:

In I — vorig No. — staat in het laatste gedeelte: '

dat zoowel voor een zg. wetenschappelijke Dogmatiek als voor een preek alleen, de H. S. moet en kan zijn de kenbron en richter ...; lees; als voor een preek, alleen de H. S

De eerste al. van stelling 7 : „Scheiding tus . schen Dogmatiek en Ethiek is principieel fout", behoort als laatste alinea bij stelling 6.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen