Gezinsverpleging.

Het kind hoort in het gezin.

Wat voor de plant licht en lucht, water en aarde is, dat is voor het kind de omgeving van het huiselijk leven, de omgang met broeder en zuster, de teedere zorg der moeder, de wijze tucht van den vader.

Daarom ging ons protest steeds uit tegen het verplegen onzer weezen in de kazernes, genaamd „weeshuizen." Voor den socialistischen toekomststaat mogen zulke generale opvoedingsgestichten, waar allen over één kam geschoren worden, het ideaal zijn, de ware paedagogiek vraagt voor elk kind een speciale verzorging, die alleen in het gezin te vinden is. Niet een weesmoeder en vader, die een honderdtal jongens, liefst gescheiden van de meisjes, te dresseeren hebben, maar een eigen pleegvader en moeder, en een gezin, waar men weer broeders en zusters vindt, is voor onze weezen eisch^ Zij derven reeds het beste wat God op" aarde aan het kind schenkt, de liefde hunner ouders. Waar kerk of gemeente de taak van hun verzorging overneemt,

daar moet de barmhartigheid aan de verweesde kinderen een nieuw gezin schenken waar ze iets van de verloren liefde der ouders terugvinden kunnen.

Er is reden tot dankbaarheid, dat deze beginselen allengs ook buiten onzen kring veld winnen en zelfs het Burgerlijk Armbestuur van Amsterdam de vraag overwogen heeft, in hoeverre verpleging van weezen in het gezin mogelijk is. Uit het Rapport daarover bij den gemeenteraad ingediend, (zie de TV/^^raa/van 25 October j.l.) nemen we het volgende over:

Aan den Gemeenteraad is overlegd het advies van het Burgerlijk Armbestuur over de vraag, in hoeverre verpleging van weezen in het gezin mogelijk is. Daarin lezen wij:

Dat ons bestuur de voordeelen voor gezins verpleging voor tal van kinderen niet gering acht, blijkt reeds uit de gedragslijn, die bij de Inrichting voor Stadsbestedelingen wordt gevolgd en de niet zeldzame gevallen, dat wij van den in art. 59, tweede alinea, ten opzichte van de verpleging der Burgerweezen gestelden regel zijn afgeweken.

Aan den anderen kant zijn de resultaten der gestichtsverpleging in onze beide Kinderhuizen stellig niet van dien aard, dat ze een dringend voorschrift tot opheffing dier wijze van verpleging zouden wettigen.

De argumenten, door voorstanders van één van beide stelsels gebruikt, zijn te bekend, om ze te moeten herhalen. Ook in onze vergadering werden zij wederom te berde gebracht, zonder nochtans de overgroote meerderheid in hare overtuiging te schokken, dat een weesbestuur, wil het zijne taak naar behooren kunnen vervullen, de beschikking behoort te hebben over beide wijzen van weezen verpleging. Wij erkennen het goede in beide stelsels en zouden niet gaarne zien, dat ons de toepassing van één van beide onthouden werd. En op dit standpunt staan wij niet alleen; want, voor zoover ons bekend, heeft geen enkel weesbestuur zich uitsl itend tot het eene of andere stelsel bepaald. Steeds was het de vereeniging van beide stelsels, die tot de beste resultaten leidde en noodzakelijk leiden moest.

Veel meer dan op eene abstracte keuze tusschen de beide stelsels, komt het onzes inziens aan op het bezit van de bevoegdheid, om in elk concreet geval rekening te kunnen houden met de bijzondere omstandigheden van het kind, met zijn gezondheidstoestand, zijn aanleg, zijn karakter en zijne vroegere omgeving; omstan digheden, die de keuze der verplegingswijze bepalen moeten. Wanneer er op één gebied behoefte bestaat aan individualiseering, dan is het zeker op het gebied der opvoeding van het kind. En zelfs als na rijp beraad de eene of andere verplegingswijze is gekozen, dan moet nochtans de bevoegdheid aanwezig blijven, om daarin gedurende den loop der verpleging wijziging te brengen, wanneer gewijzigde omstandigheden die eischen, of bij ervaring gebleken is, dat de gedane keuze niet gelukkig was.

Wat wij dus voor onze instellingen wenschen is volledige vrijheid om te handelen, zooalswij meenen dat met het oog op de belangen van het kind gehandeld moet worden. Op dit oogenblik bezitten wij die vrijheid niet geheel. Zoolang art. 59, tweede zinsnede, der Verordening op het bestuur der instell'ngen van Weldadigheid blijft bestaan, kan de Burger wees niet dan bij uitzondering buiten het gesticht worden verpleegd. In de keuze van di verplegingswijze der Bestedelingen is onze Commissie over die Inrichting volkomen vrij. Vandaar dat wij voor onze Commissie over het Burgerweeshuis dezelfde vrijheid wenschen, die thans reeds hare zuster commissie bezit.

reeds hare zuster commissie bezit. Zooals u bekend zal zijn, houdt zich ons bestuur in den laatsten tijd bezig met een onderzoek naar de wijzigingen, die het gewenscht is aan te brengen in de Verordening op de gemeenteinstellingen van Weldadigheid. Dit onderzoek zal ook de redactie van meergenoemd art. 59 omvatten. Zoodra wij daarmede gereed zijn, zullen wij de resultaten daarvan aan uwe goedkeuring onderwerpen en u uitnoodigen in dien zin eene voordracht bij den Gemeenteraad in te dienen.

Zooals men ziet, wenscht het Bestuur tusschen de twee „abstracte stelsels" nog geen keuze te doen. Maar het teekent toch, dat men wijziging wenscht van art. 59, ten einde meer vrijheid te krijgen de kinderen ook in het gezin te doen verplegen. Dat is de eerste stap op den goeden weg, dien wij met dankbare ingenomenheid begroeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen