Buitenland.

Engeland. Theologische apathie. De Kensit-actie voortgezet.

In een der Engelsche Christelijke bladen trok een artikel onze aandacht, dat tot titel droeg: Theologische apathie, of andeïs uitgedrukt: onverschilligheid omtrent Godgeleerde of leer stellige vraagstukken.

Het feit, dat er zulk een apathie bestaat, wordt in dit opstel geconstateerd en wel door niemand minder dan den bekenden Dr, J. et Guiness Rogers. Deze zegt: „Wie strijdt nu q nog over de vijf punten van het Calvinisme, die zulk een groote plaats innamen bij onze vaderen ? Indien daardoor de verdraagzaamheid van dezen tijd werd aangeduid, zou men he met groote voldoening kunnen gadeslaan ! Maar de beweging is veel verder gegaan. Een de bekwaamste schrijvers van de Daily News gaf ons een pittig artikel over: „Het afbreken der omheiningen, " met welke omheiningen de lijnen zijn bedoeld, die de verschillende Godgeleerde denkbeelden van elkander scheiden.

Het was den schrijver opgevallen, dat deze omheiningen bij velen zoo totaal waren ver dwenen, dat men geen onderscheid meer kent e tusschen belijders der Drieëenhe-d en Unitariërs, of zelfs tusschen Christenen en Agnostici. Men zegt dat er goede menschen onder alle religiën gevonden worden, en zelfs onder menschen die niet met al gelooven. Zij zijn rechtvaardig, vriendelijk, getrouw aan hun woord, trouwe vrienden, goede burgers — wat wil men eer. Het practisch resultaat is: waarom zou men zulk een gewicht hechten aan het eloof ? Op zijn best is het een zaak van bloote opinie, enz. enz.

Dit is een droevig verschijnsel. Zou niet overal hetzelfde zijn waar te nemen? De vraagstukken, die onze Gereformeerde vaderen met zooveel vuur konden bespreken, al was het ook dat zij niet altijd de waarheid in liefde betrachtten, worden tegenwoordig nog wel op de theoloische colleges behandeld, maar het is alsof et publiek ze met voorname minachting voorbij aat. Daaruit is mede te verklaren, dat in menige gemeente het drijven der Hoog kerkelijken of Ritu? listen zonder protest voortgaat en de Engelsche staatskerk van lieverlede naar Rome terugvoert.

Er zijn nog kringen in Engeland, die zich tegen de Romaniseerende richting in de staatskerk schrap zetten. De „Kensit-kruistocht" wordt nog altijd voortgezet, al is de man die de ziel daarvan geweest is, de boekhandelaar John Kensit, voor twee jaren door de hand van een onverlaat gevallen. Di'sns zoon J. A. Kensit zet de zaak, door zijn vader op touw gezet, met dezelfde energie voort. Onder zijn leiding is de staf Wickliffe predikers uitgebreid, zoodat tegenwoordig een dertigtal mannen voor baar ijveren. Maar wat zijn dertig arbeiders roor een land als Engeland ? Het is daarom te begrijpen, dat J. A. Kensit junior tracht gelden te verzamelen om een slichting te doen verrijzen, waarin jongelieden tot Wickliffe predikers kunnen opgeleid worden, opdat in elk Engelsch graafschap de roepstem zal weerklinken om het Protestantsch karakter der Engelsche staatskerk te bewaren.

Wij verblijden ons m deze beweging, al is het, dat wij van oordeel zijn, dat zij het kwaad niet in den wortel aantast. De Kensit beweging is te veel anti Roomsch en te weinig beslist Gereformeerd. Als men trachtte het Engelsche volk te doen begrijpen, dat de bisschoppelijke hiërarchie, gelijk die in de Engelsche staatskerk bestaat, in tegenspraak is met het woord Gods, en wanneer men de natie opriep om èn in de leer, èn in de ' kerkregeering, èn in de practijk des levens de Gereformeerde beginselen te aanvaarden, zou er met meer vrucht gearbeid worden, al ware het succes aanvankelijk slechts gering.

Zuid-Afrika. Het besluit der Synode de van de Geref. Kerk in zake de „Nat. Scouts" en „Han ds - u pper s".

Wij zijn thans in de gelegenheid, meê te deelen, hoe het advies luidt van eene commissie, die geroepen was een voorstel te doen hoe men kerkelijk had te handelen met leden der kerk die in den jongsten oorlog aan de zijde der vijanden gestreden haddn (National Scouts) en met hen die zich zonder noodzaak of te vroeg hadden overgegeven (Hands uppers). Het luidt aldus:

In zake de vragen van den kerkeraad van Middelburg en den Ring van Utrecht, „hoe met degeenen te handelen, die ontrouw aan Regeering en volk geworden zijn" is uwe commissie van oordeel, dat de kerk het gedrag van personen, die ontrouw geweest zijn aan hunne Regeering en hun volk in den jongsten oorlog, door het opnemen van wapenen of anderszins den vijand hulp verleend hebben door woord of daad, als een ernstige zonde beschouwt, die zij niet onberispt kan laten voorbijgaan, omdat zoodanige handelwijze in strijd is met de plichten van een lid van eene Christelijke Kerk en Staat en veel lijden, ellende, bitterheid en onvrede daardoor veroorzaakt is. Doch, aangezien er vrede verklaard is en het de roeping van de Kerk is, om de goede orde te bewaren, en den vrede te bewerken, zoo beveelt uwe commissie aan, dat ter wille van het heil en den vrede onzer Keik zoodanige personen vermaand worden tot bekeering en betering, opdat zij weer met vrijmoedigheid in de voorrechten mogen deelen van een lidmaat onzer Kerk. Voorts achten wij het wenschelijk, dat de Algemeene Vergadering het op het hart drukke van predikanten én kerkeraaisleden zoodanige personen te bezoeken en te vermanen en langs dezen weg hen terug te brengen.

Na bespreking besloot men deze zaak e an de kerkeraden over te laten, om naar bevind van zaken in elk bijzonder geval te handelen.

WINCKEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen