Kerkelijke censuur.

Onze opmerking, dat de kerkeraden ten slotte genoodzaakt kunnen worden met censuur op te treden tegen degenen, „die secten en muiterijen begeeren aan te richten in kerken of wereldlijke regeeringen, " wanneer vermaan niet baat, heeft aanstoot gegeven.

Men las daarin den raad om personen, die al te hartstochtelijk voor de School ijverden en alleen Schoolmannen in den kerkeraad wilden kiezen, door den kerkdijken banvloek te treffen.

Natuurlijk is dit onze bedoeling niet. En in zooverre de kortheid der uitdrukking tot dit misverstand aanleiding kon geven, haasten we ons, dezen verkeerden indruk uit den weg te ruimen.

Ons standpunt is steeds geweest, dat de beide stroomingen in ons kerkelijk leven, de voorstanders der universitaire en die der seminaristische of kerkelijke opleiding, elkander broederlijk moeten verdragen. Hoe belangrijk het geschilpunt ook zijn moge, het raakt geen fundamenteel punt der zaligheid, en er is geen de minste reden, om ter wille van dit verschil van inzicht elkaar te verketteren of te bannen. Dat zou Doopersch, maar niet Gereformeerd zijn.

Dat in dezen strijd der meeningen van beide zijden soms afkeurenswaardige mid delen gebruikt worden, om aan eigen meening de meerderheid in kerkelijke vergaderingen te bezorgen, moge te betreuren zijn; maar wij vertrouwen, dat een ernstig woord van vermaan voldoende zal wezen, om dat partijwezen den kop in te drukken. En in elk geval zou het wapen van de kerkelijke tucht, in dien strijd tegen broeders gebruikt, eer kwaad dan goed doen.

Maar — en hierop doelde onze opmerking — het geval laat zich denken, dat een bepaalde groep in onze kerken het beginsel van de eigen inrichting tot een geloofsdogma maakt, dat boven de belijdenis en de kerkenorde staat; dat deze groep zich organiseert, met de bepaalde bedoeling en toeleg, dit dogma, dat noch in Gods Woord, noch in de belijdenis gegrond is, en door niet één Gereformeerde kerk ooit is beleden, tot een articulus stantis aut cadentis ecclesiae te maken; dat deze organisatie met dit sectarische uitgangspunt zich gaat stellen tegenover den wettigen kerkeraad, om dezen te verdringen en de macht over de gemeente zich aan te matigen, die God aan de ambtsdragers schonk; en in dat geval zou de kerkeraad, na lang en ernstig vermaan, ten slotte wel tot een tuchtoefening moeten overgaan.

Wie dat weerspreekt, weerspreekt niet ons, maar het Avondmaalsformulier onzer kerken. Waar de duidelijke toeleg en begeerte openbaar wordt om een secte te stichten en opstand tegen den kerkeraad te prediken, daar mag de kerkeraad dezulken niet ten avondmaal toelaten.

Dat dergelijke gevallen zich thans reeds hebben voorgedaan, is niet door ons gezegd.

Maar wel waren er bedenkelijke verschijnselen, die tot een ernstig woord van waarschuwing noopten.

Wie eenmaal een verkeerden weg inslaat, wordt zoo licht door de macht van het zondige beginsel tot uitersten gedreven, die hij zelf bij den aanvang zou veroordeeld hebben.

Onze kerkeraden mogen daarom wel toezien, dat zijzelf, door partijdige keuze der ambtsdragers, geen voedsel geven aan deze verkeerde beweging.

Bij de keuze voor het ambt mag niet de voorkeur voor de School of de Universiteit den doorslag geven, maar moet alleen gevraagd, welke mannen door God met de beste gaven en talenten voor deze taak zijn toegerust.

Naar het woord der apostelen: Ziet dan om, broeders, naar mannen uit u, die goede getuigenis hebben, en vol des Heiligen Geestes en der wijsheid zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen