Dansen ten hove.

Het feit, dat onze Christenmannen thans op het gestoelte der eere geplaatst zijn, mag eenerzijds het hart van ons Christenvolk met dank vervullen, maar wekt anderzijds toch ook eenige bezorgdheid.

Bij veel eer is veel genade noodig, om dicht bij zijn God te leven. In de hoogere kringen van ons volk heeft de strenge, puriteinsche zede der Gereformeerden haar wortel geschoten. En waar ambt of positie verplicht in deze kringen te verkeeren, daar kan zoo licht de teederheid der conscientie schade lijden. Wat vroeger als zonde veroordeeld werd, wordt vergoelijkt of door de vingers gezien. En zoo is reeds menigeen afgegleden, van wien eens betere dingen werden gehoopt.

Dat ons Christenvolk daarom nauw toeziet op hen, die tot deze eereposten werden geroepen, is plicht. Wanneer dit geschiedt niet uit zondige vitzucht, niet uit lust om hatelijkheden te zeggen, maar uit waarachtige belangstelling, uit ijver voor de eere Gods, uit liefde voor den broeder, dan spreekt daaruit een trouw aan het beginsel, die eer te prijzen dan te laken valt.

Zoo hebben in de i6de eeuw onze Gereformeerde predikanten niet geaarzeld, om Marnix van St. Aldegonde te vermanen, omdat hij aan het hof van prins Willem I deelnam aan de dansen, die daar in zwang waren. Ze deden dit natuurlijk niet in pamfletten en blauwboekjes. Ze maakten er geen publiek schandaal van. Maar in trouwhartige brieven waarschuwden ze hem, dat, naar hun overtuiging, daarmede een „kwaad exempel" gegeven werd. Juist omdat ze Marnix lief hadden en hem als den pleitbezorger der Gereformeerde kerken bij den prins hoogachtten, mochten ze niet zwijgen, maar moesten ze hem wijzen op een gebruik, dat in hun oogen verkeerd was.

Voor zoover ook thans zulk een broederlijke critiek noodig mocht zijn, zal niemand deze critiek veroordeelen. Alleen dient men, om billijk te zijn, hierbij twee dingen wel in het oog te houden.

Vooreerst, dat onze Gereformeerde practizijns v/el onderscheid hebben gemaakt tusschen hetgeen iemand, krachtens zijn ambt, verplicht was bij te wonen, ook al keurde hij hetgeen er geschiedde niet goed, en hetgeen hij zelf uit eigen lust deed. Wanneer Marnix krachtens zijn ambt verplicht was, aan hoffcesten deel te nemen, waarbij gedanst werd, dan zouden de Gereformeerde predikanten hem daarvan geen verwijt gemaakt hebben. Anders zou een Christen geen ambt aan het hof kunnen bekleeden. Maar wel veroordeelden zij het, dat hij, in plaats van zich zelf te onthouden van deze dansen, er aan deel nam en ze daarmede goedkeurde.

En ten tweede, dat wel volgens de Gereformeerde zede het dansen niet goed te keuren is, omdat het zoo licht aanleiding geeft tot zondige gedachten, maar dat noch de Luthersche noch de Roomsche kerk er evenzoo over geoordeeld hebben. Volgens de Luthersche en Roomsche theologen moet er onderscheid gemaakt tusschen zondig dansen en geoorloofd dansen. Met name de zeer statige dansen aan het hof worden door hen niet afgekeurd En al mag men nu voor zich zelf aan de Gereformeerde opvatting boven de Luthersche en Roomsche de voorkeur geven, toch gaat het daarom niet aan, iemand, die deze opvatting niet deelt, als onchristelijk te veroordeelen. Hoewel prins Willem en Marnix ten deze meer de Luthersche dan de Gereformeerde opvatting voorstonden, heeft men hen daarom niet verketterd of publiek gebrandmerkt. Men vermaande ze in stilte, men trachtte hen beter in te lichten, men wees ze op het gevaar, v/aaraan zij zich blootstelden; maar men vond er geen aanleiding in, om hen voor het groote publiek als „wereldsche menschen" ten toon te stellen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen