Geen politiseerende dominés.

Een woord dat Evan Roberts, de bekende revivalist uit Wales, over Nederland gezegd wordt gesproken te hebben, wordt thans druk gebezigd, om onze Christenen, en inzonderheid onze predikanten, van deelname aan den politieken strijd af te houden.

Werp u, zoo luidt het schoonklinkend advies, op den geest van het volk. Tracht door de prediking de zielen tot God te bekeeren. Wanneer de volksgeest wordt omgezet, volgt een Christelijke staatkunde van zelf. Maar wie thans op politiek gebied medestrijdt, vooral wanneer hij een ambtsdrager is in Christus' kerk, verwaarloost zijn eigen roeping, loopt gevaar van een Jehu's ijver, die niet recht is voor God, en tracht Gods koninkrijk op te bouwen met politieke middelen, in plaats van door de werking des Heiligen Geestes de zielen voor Christus te winnen.

Nu weet men, hoe reeds Groen van Prinsterer telkens tegen deze schijnbaar vrome raadgeving te velde trok, omdat ze in den diepsten grond onvroom is.

Deze raad hoort thuis in den kring van het Methodisme, waar men alleen oog heeft voor de redding der zielen, en meent, dat daardoor alleen de eere Gods wordt bevorderd.

Maar die raad gaat lijnrecht in tegen het Calvinisme.

Voor het Calvinisme is ook de redding van den zondaar van hoog belang, en een geestelijke opwekking van het volk wordt evenzeer door ons als door den Methodist, beoogd. Maar hooger staat voor den Calvinist de eere Gods, die niet alleen in de bekeering van den goddelooze uitkomt, maar ook gehandhaafd moet worden op het gebied van wetenschap en kunst, van staat en maatschappij, van school en gezin.

En zoo cischt het ook het Woord van God.

Christus zelf heeft gezegd: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Wie dien Christus alleen als Verlosser van zondaren lief heeft, maar Hem niet eert ook in zijn koninklijke macht, heeft den vollen Christus niet, maar stelt zich met een halven Christus tevreden.

Dat daarom ook de dienaren van Christus deelnemen aan deze worsteling, schijnt ons geen afkeuring, maar eer lof te verdienen.

Indien de worsteling alleen ging om eenig staatkundig stelsel, protectie of vrijhandel, dan zou het zeker niet op den weg van de predikanten liggen, om daarbij op den voorgrond te treden.

Maar nu de strijd gaat om de alles beheerschende vraag, of de souvereiniteit Gods in ons vaderland zal erkend worden, zou elk dienaar van Christus ontrouw zijn, die niet het volle gewicht van zijn persoon en woord voor de zake Gods in de weegschaal wierp.

Zoo hebben onze Gereformeerde predikanten het steeds verstaan. Ze hebben op den kansel en in volksvergaderingen getuigd tegen elke antichristelijke politiek. En wanneer de Libertijnsche regenten, met Oldenbarneveldt aan het hoofd, hun beduiden wilden, dat de dominés zich met de kerk en de religie te bemoeien hadden, maar dat zij de politiek aan de heeren moesten overlaten, dan hebben ze steeds geantwoord, dat zij als dienaren Gods geroepen waren, aan volk en Overheid den wille Gods voor te houden, zooals God dien in zijn Woord geopenbaard had.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen