Buitenland.

Frankrijk. De officieuse Synode van Reims.

De officieuse Generale Synode van de Gereformeerde Staatskerk, dit jaar te Reims gehouden, besloot, dat wanneer de regeering scheiding van Kerk en van Staat doordreef (en dit is reeds door de Kamer van Afgevaardigden gedaan) men wel niet eene nationale Synode, waarin liberalen en orthodoxen gelijke rechten moesten hebben, zou saamroepen, maar dat men wel eene vergadering van alle vertegenwoordigers der Gereformeerde Kerk wilde bijeenbrengen, waarin men kon overleggen wat er te doen was, om eene vereeniging van de verschillende richtingen tot stand te brengen!

Tot ons leedwezen zien wij hieruit, hoe de officieuse Synodale organisatie in Frankrijk, die de orthodoxe kerken moest vereenigen, in het spoor van het modernisme verloopen is. De Kamer van Afgevaardigden besloot na lang debat, dat aan de geestelijken en predikanten, die tot dusver Staatstr'actement genoten, pensioen zal worden verleend. Zij die 60 jaar oud zijn en 30 jaar dienst hebben, krijgen drie vierden van hunne bezoldiging, zij die 45 jaar oud zijn en 20 jaar dienst hebben, ontvangen de helft van hun tractement als pensioen; doch nooit meer dan 1500 francs. Weduwen ontvangen de helft. De geestelijken die tot hiertoe een Staatstractement kregen, ontvangen het eerste jaar na de ontbinding van het Concordaat nog hun volle tractement, het tweede jaar twee derde, het derde jaar de helft, en het vierde jaar een derde van hun tractement. Daarna krijgen zij uit de Staatskas niets meer.

Met betrekking tot de kerkgebouwen bleven ongeveer dezelfde bepalingen die onder het Concordaat bestonden, van kracht.

Rusland Hebben wij te vroeg ge-. juicht?

Wij gaven onverholen onze vreugd te kennen over het feit, dat de Czaar van Rusland vrijheid van religie gegeven had aan al zijne onderdanen. Alleen de Joden zouden niet in al de gunstige bepalingen, die de Czaar aan nietorthodoxen verleenen wilde, deelen, Aan eene commissie werd opgedragen „het edict van tolerantie, " gelijk wij het besluit van den Czaar kunnen noemen, met het nog altijd heerschende bureaucratische regime, in overeenstemming te brengen. De voorzitter dier commissie zoekt nu de door den Czaar verleende tolerantie zooveel mogelijk tot een minimum te beperken. Daarbij schreef de minister van binnenlandsche zaken aan de Gouverneurs der districten, dat er volgens de allerhoogste bevelen gehandeld moest worden, doch niet wanneer overwegingen van bijzonder gewicht hen noopten de vroeger bestaande bepalingen te handhaven.

Het is daarom niet te verwonderen dat tot hiertoe het besluit van den Czaar weinig heeft uitgewerkt. Wel kunnen „de bijzonder gewichtige overwegingen" alleen de rechtspositie der nietorthodoxen wat het openbaar leven betreft, aantasten, zonder de Godsdienstvrijheid te vernietigen, maar een Russisch blad merkt hierbij op, dat men toch in de praktijk, wanneer men in zijn rechtspositie wegens behooren tot zekere religie wordt gekrenkt, het gevoel krijgt dat men verdrukt en vervolgd wordt, al is men vrij ter kerk te gaan, waar men wil.

In de Petersburger Courant werd dezer dagen gemeld, dat in een deel van het gouvernement Gradus een krachtige beweging is ontstaan tot terugkeer in de Luthersche kerk. In 1863—1865 werden aldaar vele Lutherschen door middel van geweld tot de Russische staatskerk bekeerd. Sommigen werden het kinnebekken, anderen werden de ribben stuk geslagen; sommigen werden met den knoet getuchtigd tot zij bewusteloos waren, anderen tot aan den hals in den grond gegraven om ze honger en dorst te laten lijden. Vele ouders werden in kloosters en gevangenissen gesloten om hen van hunne kinderen te scheiden. In al deze dingen betoonde Schtscherbow grooten ijver. Hij werkte in het distrikt Wolkowisk, Wanneer hij in een dorp kwam, ontbood hij de boeren en deed hun zonder omwegen het voorstel om tot de staatskerk over te gaan.

De pas vrij geworden boeren werden dan bang, zochten uitvluchten en zeiden ten slotte, om er van af te zijn, dat zij tot de ortdoxe kerk wilde overkomen, wanneer sommige personen, die wegens de vastheid van hunne, overtuiging bekend stonden, eveneens tot de Grieksche kerk wilden overgaan. De menschen, die in dit verband genoemd werden, kregen het dan hard te verantwoorden: zij werden op knoetslagen en gevangenisstraf onthaald. Dit kan geen verzinsel zijn, daar nog menschen leven die het betuigen kunnen, dat knoet en kerker als bekeeringsmiddelen door de ijveraars voor de Grieksche kerk gebruikt zijn. Het gebeurde zelfs wel, dat men valsche getuigenissen van overgang schreef.

Wij ontleenen uit dezelfde bron de mededeeling, dat de menschen, die op deze manier tot de Staatskerk werden gebracht, nooit goede leden dier kerk zijn geweest. Het meerendeel ging niet biehten, liet de kinderen niet doopen en leefde zonder wettig te trouwen. Ook de dooden werden zonder den bijstand van een Pope begraven, daar de „Ksendzen" (Roomsche priesters) weigerden bij de begrafenissen tegenwoordig te zijn, en wel uit vrees voor de daarop bedreigde strenge straffen.

Zij, die Russische toestanden kennen, verzekeren, dat trots het edict van tolerantie, zij, die tot eene niet orthodoxe kerk willen overgaan, velerlei verdrukkingen zullen moeten ondergaan. Wij hopen dat zij zich hierin vergissen. Zou Rusland nog harder geslagen moeten worden, om het stelsel van dwang inzake de religie te doen verdwijnen?

N.-Amerika. Uit de Presbyteriaansche Kerk. De Neger-quae s tie. Vereeniging met de Cumberlanders. De zaak van Dr, Carter.

Wij spraken reeds een enkel woord over de Algemeene Synode dier Kerk, welke dit jaar te Widona, Indiana, gehouden is. In deze vergadering kwam o. a. de vraag ter sprake, of het geoorloofd was naast een kerkeraad of classe een anderen kerkeraad of classe in te stellen om den wille van de kleur. Dat wil zeggen: wanneer er ergens eene neger-gemeente bestaat, mag er dan een kerkeraad geformeerd worden om eene kerk te regeeren die uit blanken bestaat? Dit vraagstuk was, te;

eindbeslissing, teruggezonden naar de Kerkeraden, en nu bleek het dat er zich 188 .ooren 45 tegen verklaarden.

Zoo zal het dan nu voortaan mogelijk zijn om in eene plaats eene Presbyteriaansche Kerk te hebben die uit blanken bestaat, en eene zelfde kerk waarvan de leden zwart zijn. Al erkennen wij, dat het neger vraagstuk zeer ingewikkeld en moeilijk op te lossen is, toch betreuren wij het besluit van de meerderheid der kerkeraden. Wij kunnen in Gods Woord ook geen enkel voorbeeld vinden dat menschen die van ver schillend ras zijn, daarom kerkelijk gedeeld leven. Integendeel, bij het stichten van de kerk des Nieuwen Testaments worden afstammelingen van Sem, de Joden en nakomelingen van Japhet, de Christenen uit de Heidenen ook plaatselijk in eene gemeente vereenigd. In het Koninkrijk Gods is geen dienstknecht, noch vrije, geen Jood, noch Griek, geen Scyth noch Barbaar.

De belangrijkste zaak die op deze Synode ter sprake kwam, was de voorgestelde vereeniging met de Cumberlandsche presbyterianen. De Cumberlanders hebben de Presbyteriaansche Kerk verlaten, omdat zij zich niet in de Calvinistische belijdenis dier kerk konden vinden en veeleer het Aminianisme aankleefden. Vóór de vereeniging spraken zich 194, tegen 39 kerkeraden uit. De zaak werd daarop in banden gegeven van een Commissie van vereeniging, welke met een ecommissie uit de Cumberlandkerk verder moet onderhandelen. Al zal het nu wel niet spoedig tot eene definitieve vereeniging van de twee kerken komen, toch is het te betreuren, dat de gedachte om met eene kerk te vereenigen die Arminiaansch gezind is, niet aanstonds is verdreven.

Door het presbyterium van Nassau werd het voorstel gedaan om de belijdenis des geloofs te vervangen door eene korte verklaring. Tot onze vreugde kunnen wij constateeren, dat dit voorstel met algemeene stemmen van de hand werd gewezen. Tot dit presbyterium behoort Dr. Gaster, die er openlijk voor uitkwam, dat zijne leeringen in strijd waren met die van de Presbyteriaansche Kerk. De Synode nam het besluit, de leeraars ernstig op te wekken om te blijven bij de oude, historische belijdenis der kerk. Dat de vergadering hierdoor een tweeslachtig karakter kreeg, is niet te ontkennen. Aan de eene zijde zoekt men vereeniging met Arminiaansch gezinde lieden; aan de andere zijde vermaant men de leeraars aan het Calvinisme getrouw te blijven. Dat dit laatste echter niet zoo ernstig gemeend is als wij het zouden wenschen, blijkt uit het feit dat de Synode weigerde op de zaak van Dr. Carter verder in te gaan, toen er sprake van was om den genoemden leeraar kerkelijk te behandelen. Dit is te betreuren, en wij verwachten daarom dat wanneer de Cumberlanders met de Presbyterianen vereenigd zijn, de „korte verklaring" de Gerefor meerde belijdenis wel verdringen zal.

Dit is te meer jammer, omdat deze kerk van groote offervaardigheid blijk geeft. In het jaar 1904 gaf zij voor in-en uitwendige zending de som van ƒ 5, 000, 000. De Presbyteriaansche Kerk is dus eene .gemeenschap die mede telt. Daarom is het dubbel jammer dat, deze kerk zoo kennelijk van het eenmaal gelegde fundament afschuift.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen