De Vrije Universiteit.

Amsterdam, 13 Oct. 1905.

In de komende week, op Vrijdag 20 Oct., zal naar gewoonte de aftredende Rector Prof. Biesterveld het rectoraat overdragen aan den nieuwoptredenden rector Prof. Rutgers, welke plechtigheid geschieden zal in den „Werkenden Stand" des namiddags te 2 ure.

Het feit, dat op dien zelfden dag de Vrije Universiteit een kwart eeuw bestaan heeft, maakt dezen dag zeker tot een dag van dankzegging en vreugde. Maarterechtheeft de Vrije Universiteit zelf besloten geen bijzondere feestelijkheid aan dit jubileum te verbinden. Onze Hoogeschool is nog klein in kracht en omvang; haar voegt veel meer nederigheid dan zelfverheffing. En al wat den schijn zou kunnen hebben van reclame, moet bovenal door haar worden gemeden.

Waarbij komt, dat aan niet ééne Universiteit de kwart-eeuwen als jubilea gelden. In een kort menschenleven geldt de spanne tijds van een kwart of halve eeuw als een belangrijk moment, maar niet zoo in het leven eener Hoogeschool. Een Universiteit is aangelegd niet op één menschengeslacht, maar op een toekomst van eeuwen. Haar gedenkdagen vallen daarom met den omkeer van het eeuwgetij saam. Juist daarin spreekt zich het hoog besef uit, dat de Universiteit niet voor één geslacht, maar voor heel het volksleven tot een lichtbaak wil zijn. Eerst wanneer ze een eeuw bestaan heeft, roept ze haar Zuster-universiteiten saam om met haar feest te vieren. Dan is gebleken, dat er werkelijk levenskracht in haar schuilt.

Maar ook al verbindt de Vrije Universiteit aan de herdenking van haar vijf-en-twintig jarig bestaan geen bijzondere plechtigheid, toch hebben haar kweekelingen en haar vrienden gemeend dien dag niet onopgemerkt te moeten laten voorbijgaan, en belooft de aanstaande week een week van blijde feestvreugde te worden.

Het studentencorps roept ditmaal voor het eerst al de oud-leerlingen der Vrije Universiteit, die lid van het corps geweest zijn, saam. Een plechtige ontvangst, een gezellige maaltijd te Haarlem en een receptie ten huize Couturier zijn de hoofdpunten van het met zorg gekozen program. Voor dit feest der studenten is er zeker alle aanleiding. Een studentenleven duurt kort, hoogstens vijf of zes jaren. Dan wacht de drukke arbeid van ambt of betrekking in Kerk, School, Maatschappij of Staat. Maar de Alma Mater, waar de wetenschap geleerd werd, wordt daarom niet vergeten. Er blijft een band van liefde, - van dankbaarheid, van hartelijke sympathie bestaan. En met vreugde wordt daarom de oproeping van het Studentencorps begroet, om dit vijfde lustrum der Hoogeschool in gezelligen kring met dank aan God te herdenken.

En naast dit feest in den kring der studenten staat de feestelijke bijeenkomst van de vrienden onzer Hoogeschool, bijeengeroepen door de lokaalcomité's van Amsterdam en Rotterdam. Onze Hoogeschool neemt in heel de Universitaire wereld een bijzondere plaats in. Ze werd niet door Kerk of Staat, maar door particulier initiatief in het leven geroepen. Ze wordt gedragen en in stand gehouden door de liefde van ons volk. En waar dat volk als getuigenis van zijn onverflauwde liefde en als blijk van hartelijke waardeering voor wat de Vrije Universiteit dusver deed, een feestgave van bijna een tonne gouds aan haar wenscht aan te bieden, daar hebben de Lokaal Comité's van Amsterdam en Rotterdam terecht geoordeeld, dat dit in een feestelijke samenkomst gesphieden zou. De ure des gebedg^ die dUmaal door Ds. Sillevis Smitt van Rotterdam zal geleid worden, zal met het oog daarop niet 's avonds, maar 's morgens te loVa ure in het Concertgebouw gehouden worden, 's Middags te 11/2 ure zullen de gevers van het geschenk zich in hetzelfde gebouw verzamelen, waarbij de aanbieding zal plaats vinden en gesproken zal worden door de heeren Bijleveldt en Hovy, door de Hoogleeraren Fabius en Rutgers en door Directeuren. Terwijl daarna gelegenheid zal wezen om deel te nemen aan den feestelijken maaltijd in het Bible Hotel.

Wij twijfelen niet, of de vrienden en oud-leerlingen onzer Hoogeschool zullen ditmaal, aangelokt door zoo rijk program, zich in verdubbelden getale in Amsterdam laten vinden. Moge bij die feestelijke herdenking van het vijf-en-twintig jarig bestaan der Vrije Universiteit als grondtoon weerklinken, wat de diepste uiting is van het Gereformeerde leven, het Soli Deo Gloria. Aan de stichters onzer Hoogeschool, die tegen hoop op hoop het gewaagd hebben deze hooge taak te ondernemen, komt onze dank toe. Voor de mannen, die hun levenskracht hebben gebruikt om onze school tot bloei en eere te brengen, voegt ons waardeering. Aan het volk, dat de Hoogeschool droeg door zijn gave en gebed, worde hulde geboden. Maar niet Paulus, die plantte en Apollos die nat maakte, maar God, die wasdom schonk, die genade en eere gaf, trots menschelijke zwakheid en zonde, komt in de eerste plaats de lof en aanbidding toe. Hij heeft een pogen, dat in menschen-oogen schier te vermetel scheen, willen zegenen. Hij hield, trots aller aanval van buiten en zwakheid van binnen, onze Hoogeschool in stand. Hij schonk hoogleeraren. Hij deed het getal onzer studenten uitbreiden. Hij gaf genade aan de Vrije Universiteit om op het gebied der wetenschap te mogen strijden voor de Eere Zijns Naams. En waar bij ons de beschaamdheid des aangezicht is, daar klimt de dank op tot den Vader der lichten, die ook onze Hoogeschool in deze vijf-en-twintig jaar boven bidden en denken heeft welgedaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen