Buitenland.

Duitschland. Een belangrijke uitspraak. Pastor Kolfhaus over het 25-jarig jubileum onzer Vrije Universiteit.

Wij maakten in dit blad melding van de zaak Romer. Deze licentiaat in de godgeleerdheid werd in de gemeente Remscheid tot predikant beroepen, na eene proefpredicatie die sommigen meer dan bedenkelijk toescheen, vanwege de moderne gevoelens, welke daarin weiden geopenbaard. Tegen de approbatie van dit beroep brachten een predikant, drie ouderlingen en een vertegenwoordiger der gemeente, bezwaar bij het consistorium van Rijnland in. Dit kerkbestuur heeft met het moderamen van de provinciale Synode, en wel eenstemmig, d^ ingebrachte bezwaren goedgekeurd. In de uitspraak wordt ge zegd, dat men aan den zedelijken ernst en aan de wetenschappelijke beteekenis van den licenciaat Romer volle recht wilde laten wedervarea, doch dat het consistorium van oordeel was, dat zijne beschouwingen omtrent den persoon van Christus, gelijk die in zijn gedrukte proefpredi­ . catie uitgedrukt waren, zoozeer van de Heilige Schrift en van de evangelische belijdenis afwijken, dat men, al plaatst men zich op een zoo ruim mogelijk standpunt, geen andere beslissing nemen kon, dan om het uitgebracht beroep voor ongeldig te verklaren en te bevelen, dat een nieuw beroep zou worden uitgebracht. Binnen vier weken konden belanghebbenden zich beroepen cp den Oppsrkerkeraad der Evangelische kerk, en nu vernemen wij, dat de kerkeraad en de vertegenwoordiging der gemeente Remscheid den 22sten December l.l. besloten hebben, bij den Opperkerkeraad in hooger beroep te - ^aan. Het is haast niet te denken, dat genoemd lichaam de uitspraak van het consistorium van Rijnland zal kunnen te niet doen. De voorstanders der moderne theologie in Rijnland en Westfalen zien hunne positie bedreigd. Daaruit is het zeker te verklaren, dat dezer dagen in dat land eene vereeniging is opgericht van „Vrienden der Evangelische vrijheid."

In de Re for mirte Kirchenzeitung van 7 Jan. vonden wij een waardeerend artikel over het zilveren jubileum der Vrije Universiteit. Het slot daarvan willen wij onzen lezers niet onthouden, wijl daaruit blijkt hoedanig de toestand der Gereformeerde kerk in Duitschland is. Het luidt aldus: „De Elberfelder gasten die voor 25 jaar aan het openingsfeest hebben deelgenoment spraken in hun verslag in de Kirchenzeitung de hoop uit, dat de stichting der vrije Gereformeerde Universiteit ook den aanhangers onzer belijdenis in Duitschland met nieuwen moed bezielen zou en dat zij een vereenigingspunt voor de Gereformeerden in alle landen van Europa worden zou. Nadat door de Unie de Gereformeerde Theologie van den academischen bodem van Duitschland verdreven is, zoodat onze studenten bijna nergens meer met de belijdenis der vaderen bekend gemaakt worden, biedt zich thans weer voor onze jongelieden de gelegenheid aan, de ware Gereformeerde Theologie te leeren kennen. Ja, in een der artikels der Kirchenzeitung uit het jaar 1880 wordt het zelfs als wenschelijk en niet onmogelijk voorgesteld, dat b.v. de Elberfelder gemeente voor een harer jongelieden, die van haar een .stipendium genoten, de gelden uit de aanwezige stipendia beschikbaar stelle, om na volbrachte driejarige studie nog een jaar de Gereformeerde Universiteit van Amsterdam te bezoeken. Deze hoop en deze wensch is niet vervuld. Wij Gerefor meerden in Duitschland hebben er de voorkeur aan gegeven, om verder te vechten over het gemis aan eene Gereformeerde theologie, en om te beraadslagen hoe daarin kon worden voorzien, om onze stipendia niet zelden toe te kennen aan lieden, die minder bekommerd waren over de Gereformeerde belijdenis, dan over de middelen becoodigd om hunne studiën te voleindigen.

Wij zijn er over verblijd, dat het de ge meecte van E'berfeld ten minste vergund is, op de allerbescheidenste manier een candidaten convict te openen, opdat onze aanstaande dienaren des Woords niet geheel onbekend blijven met de belijdenis en de idealen hunner kerk. Zoo kunnen Gods wegen met ons geweest zijn. Het oud geslacht, dat eenmaal den broederen in Nederland hun gelukwensch overgebracht bij den geboortedag van hun ernstig werk, is voor het grootste deel gestorven, maar deze regelen geven getuigenis dat ook onder de jongeren enkelen jde hoop en de gedachten der vaderen deelen en in elk geval met hunne vreugde ver vuld zijn over het opbloeien van de met zoo vele gebeden omringde en met zoo rijken zegen gekroonde Theologie in Holland, Gelijk de ouden, bidden wij aan de Vrije Universiteit toe, dat zij verder arbeide tot eere Gods en tot heil der kerk. De woorden waarmede de Elberfelder afgezanten het zooeven geplante stekje be groetten, nemen wij na een kwart eeuw over én roepen daarom over de grenzen heen:

„Sacrata stat nunc alta Acidemia, Arx sancta Christi! sanctaque floreat Fide triumfantis columna, Quam superis placeat tueri!"

Deze woorden zijn ons uit het hart geschreven. Hoe dikwerf hebben wij onzen broederen in Duitschland er aan herinnerd, welke woorden zij na de opening der Vrije Universiteit geschreven hebben, waarvan niets is vervuld. Toch verheugt het ons, dat pastor Kolfhaus hetzelfde gevoeld heeft als wij en er evenzeer leed over draagt.

Frankrijk. Scheiding van Kerken

Staat. IV.

Nu de scheiding van kerk en staat in Frankrijk een voldongen feit geworden is, blijkt dat vele voorstanders dier scheiding in den waan verkeerd hebben dat de Roomsche kerk er alleen door zou getroffen worden, en dat zij tot voordeel der Protestantsche kerken zijn zou. Wie weet, of alles daarop niet uitloopt, dat men met Pascal leert zeggen: „bel état de lëglise, qui n'est soutenue que de Dieu" (schoone toestand van de kerk die alleen door God geschraagd wordt.) Wij willen niet ontkennen, dat ook het staatsgeld in de hand des Heeren een middel zijn kan om de kerk des Heeren te schragen, doch de ondervinding leert, dat de staat zelden geld geeft, zonder dat hij die het ontvangt, er een deel van zijn vrijheid bij inboet.

De vraag is nu hoe zal de nieuwe wet worden uitgevoerd. De regeering heeft zich drie maanden voorbehouden om een reglement ter uitvoering te ontwerpen. Velen meenen, dat de regeering niet zal nalaten den kerken menigen hinderpaal in den weg te leggen.

Van Protestantsche zijde legt men zich bij de wet als fait accompli rustig neer. Anders liggen de dingen bij de Roomschgezinden. Een deel hunner, de strijdlustigen, gelijk de bekende graaf de Mun, zeggen: „de handschoen is ons toegeworpen, wij nemen dien op." Zij zouden gaarne eene algemeene agitatie in het leven roepen. De meerderheid echter is van oordeel, dat ra^n eene afwachtende houding heeft aan te nemen en zich' zoo goed mogelijk in den toestand die in het leven geroepen werd, moet schikken. Allen verklaren, dat men het woord moet afwachten, dat de paus in deze spreken zal. Tasschen Parijs en Rome wordt in dezen tijd druk gecorrespondeerd. Er is groote wijsheid noodig, om de dingen in het rechte spoor te leiden. De Roomsche kerk wordt door de nieuwe wet, dit is onze verwachting, van vele leden bevrijd, die alleen in naam tot haar behoorden; maar het zal haar zwaar vallen zich in die streken, waar het ongeloof vele verwoestingen aanrichtte, te handhaven.

N.-Amerika. Een protest.

De Keformed Presbyterian Church in Noord-Amerika hield verleden jaar hare Synode, waarop o. a. besloten werd om voortaan toe te laten dat er bij de godsdienstoefeningen gebruik mag gemaakt worden van instrumentale muziek. Door 16 leden is hiertegen protest ingediend en wel op de volgende gronden.

1. Omdat dit besluit eene afwijking is van de welbekende positie door de Ref. Presb. kerk ingenomen betreffende de eenvoudigheid van Godsvereering onder de N. T. bedeeling.

2. Omdat het ingaat tegen onze vastgestelde beloften, welke ons binden geen afwijkende gevoelens in leer en kerkorde, door de kerk plechtig eikend en beleden, te volgen.

3. Omdat het op zij zet den vrijwillig uitgedrukten wil van de kerk als vermeld in het voorstel gebracht op de laatst gehouden Synode, waarin de vrijheid van gebruik van het instrument tot hulp in biduren wordt geweigerd; en zonder de overtreders der wet onder behoorlijke censure te zetten, de minachting van het gezag, welke onzen tijd beide in kerk en staat kenmerkt, in de hand gewerkt wordt.

Om deze redenen protesteerden zij en beriepen zich cp het „Groote Hoofd der Kerk." Het is duidelijk, zeggen wij met de Wachter, dat de gronden waarop dit protest rust, zeer zwak zijn. Niet één grond wordt aan de Heilige Schrift ontleend, maar alleen wordt gewezen op een besluit der kerk, door haar zelve genomen, alsof deze onfeilbaar waren en niet voor herziening vatbaar zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen