De doodstraf.

De hoogleeraar Mr. D. P. D. Fabius heeft na de zomervacantie ons verrijkt met een uitnemende studie over de doodstraf.

Waar zoovele kundige juristen in ons vaderland, zelfs dezulken aan wier christelijke belijdenis ons volk gaarne hulde brengt, bezwaren hebben tegen de doodstraf, daar heeft Prof. Fabius een goed werk verricht met dit onderwerp eens opzettelijk te behandelen, de ingebrachte bezwaren rustig onder het oog te zien en het rijke licht der historie over dit vraagstuk te doen schijnen.

Wie deze breede studie met haar talrijke citaten doorgelezen heeft, zal wel voor goed van den waan genezen zijn, alsof het ijveren voor de wederinvoering der doodstraf alleen aan achterlijke bekrompenheid zou te wijten zijn. Prof. Fabius heeft zich de moeite getroost de wetgevingen van vroeger en later tijd op dit punt na te gaan; bij begint bij de oudste wetgeving van Hammurabi, Abraham's tijdgenoot, en eindigt met het jongste ontwerp strafwetboek voor Zwitserland. En de vrucht van dit onderzoek is, dat de doodstraf, wel verre van een barbaarsche zede te zijn, aan wilde natuurvolkeren ontleend en thans gelukkig bij hoogere beschaving door de cultuurvolkeren afgeschaft, juist omgekeerd voorkomt bij die volkeren der oudheid, wier rechtsgevoel niet het minst ontwikkeld was, en thans nog gehandhaafd of weer ingevoerd wordt bij die volkeren, die aan de spitse der beschaving staan. Zoo blijkt hoe zelfs buiten den kring der openbaring het natuurlijk rechtsgevoel, wanneer het door geen valsche humaniteitsideeën op verkeerde baan wordt geleid, de doodstraf eischt voor hem, die opzettelijk het bloed van een mensch vergoten heeft. Reeds door de rijke verzameling van deze historische gegevens heeft dit werk blijvende waarde. Het biedt den voorstanders der doodstraf menig kostelijk wapen, dat ook op den wetenschappelijken tegenstander niet nalaten zal indruk te maken.

Niet minder beteekenis heeft dit geschrift echter, omdat hier voor 't eerst al de bezwaren, die gewoonlijk tegen de doodstraf worden ingebracht, achtereenvolgens werden besproken, ontleed en in hun nietigheid tentoongesteld. Prof. Fabius vat ook hier de zaak principieel op; hij toont uit welke geestesrichting die bezwaren voorkwamen ; doet u de ironie der historie zien, waar juist de mannen der Fransche Revolutie, die wel het meest onschuldig bloed vergoten hebben, de vurigste ijveraars voor de afschaffing van de doodstraf waren, en drijft onbarmhartig den spot met alle gevoelsargumenten, die zoo licht indruk maken op een weekgestemd gemoed, maar voor den strengen eisch van het recht geen stand kunnen houden, en ten slotte, juist door barmhartig te willen zijn, onbarmhartig worden.

Heel het verzet tegen de doodstraf blijkt zoo ten slotte niet te' gaan tegen dezen of genen vorm van de straf, maar tegen het recht der Overheid om te straffen, tegen het schandmerk der schuld, dat de mi-> daad aankleeft, tegen de ordinantie Gods, die de doodstraf bevolen heeft. Natuurlijk zal niet ieder tegenstander der doodstraf door ^al deze motieven worden geleid. Maar wel heeft Prof. Fabius volkomen gelijk, dat het verzet tegen de doodstraf opkomt uit en saamhangt met een geheel andere beschouwing van schuld en straf, gezag en overheid, die lijnrecht indruischt tegen wat God in Zijn woord ons geopenbaard heeft.

Voor de heldere en klare uiteenzetting van dit vraagstuk brengen we Prof. Fabius onzen dank. Het verrijkt de kennis, het is als apologetisch verweerschrift uitnemend geslaagd, en wat voor ons het hoogste staat, heel dit geschrift is doorgloeid van een heilige geestdrift voor het recht Gods, waardoor het vroom gemoed weldadig wordt aangedaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen