Voor Kinderen.

DE KLEINKINDEREN

BIJ GROOTVADER,

X.

De zoB had reeds een paar uur geschenen, toen de beide mannen ontwaakten. Benoit haastte zich op te staan, en naar de kinderen te gaan zien. Die sliepen echter nog rustig, na den vreemden, vermoeienden nacht.

Terwijl de grootvaders zich aankleedden, beraadslaagden zij wat nu het best zou zijn voor hun kleine beschermelingen. Spoedig waren zij het eens, en na een haastig ontbijt, vertrok Rigol met de belofte, spoedig zijn vrouw te zullen zenden, die even als haar man, schoon zij weinig met hem in jaren verschilde, handen en voeten nog fiink roeren kon.

Inmiddels had grootvader Benoit zijn kleinkinderen gewekt, en gezorgd voor een goed ontbijt Terwijl zij dit verorberden, werd er over allerlei gepraat, en wilden de kinderen vooral graag weten of. moeder nu ook gauw zou komen.

„Dat kan ik niet vast beloven, " zei grootvader, „maar moe blijft toch om jelui denken en voor je bidden, en dat zullen wij voor moeder ook doen. En nu moet jelui eens goed luisteren wat ik zeg. Van middag gaan we uit, maar voor dien tijd moet je ons vast beloven niet uit het huis te gaan, ook niet in den tuin. In huis moogt jelui loopen waar je wilt."

Dat Marie en Elisabeth die belofte juist prettig vonden, betwijfel ik. Gelukkig was het huis groot, en de ochtend al voor een deel verstreken. Terwijl grootvader allerlei te doen had, gingen de twee meisjes het huis door, dat wel maar eesi verdieping had, doch heel ruim was. Er was een zeer mooie kamer met oude portretten en schilderijen, en op de tafel lag en groote B bel met fraaie platen, die ze wel en half uur bekeken. Toen_ gingen ze naar en stal, die aan het huis verbonden was, en aarin twee aardige veulentjes stonden, die un aandacht bezig hielden, tot ze grootvader oorden, die hen riep.

In de huiskamer vonden zij grootmoeder igol, die hen hartelijk verwelkomde, met hen raatte en o. a. even vroeg cf aan de kleeen ook wat ontbrak — want de kinderen aren in der haast weggegaan — tot het midagmaal moest bereid. Toen men gegeten had ei grootvader:

„Nu gaan we uit rijden in den grooten wagen. rootmoeder gaat mee."

De kinderen klapten in de handen bij het lij vooruitzicht. Weldra was het paard voorespannen, en stegen grootmoeder en kleinochtertjes in. De laatste hadden ïgraag bij rootvader op den bok of althans vooraan ezeten, maar dat mocht volstrekt niet. Zij egrepen niet waarom, grootvader des te beter.

Na een uur rijdens, kwamen zij aan een ollen weg. Aan het eind daarvan was een ek, dat grootvader opende. Ze stonden nu op en stUk grasland met boomen omgeven. Acheraan zag men een bouwvallig huisje.

„Nu kunt ge hier eens prettig spelen, " zei rootvader, „en straks zal grootmoeder koeken akken."

De kinderen lieten zich dit geen twee maal eggen. Inmiddels sloot grootvader het hek, en ing toen met grootmoeder naar binnen.

Op de plek waar thans zijn kleinkinderen peelden, had grootvader Benoit zelf gespeeld, u zeventig jaar geleden. In zijn jeugd had hij aar met zijn ouders gewoond. Later, toen hij uder werd en ging trouwen, had hij de woning erlaten, wijl zij zoo verbazend afgelegen was, n hij een betere kon krijgen. Daar echter nieand het oude huisje en den grond koopen ilde, had hij dit behouden, en gebruikte het eld als weide en als bouwland. Vaak ging hij r heen om er te werken, en bleef dan een of eer dagen op de plek, 'snachts in het huisje ertoevend. Al mocht dus ook al iemand hem ierheen zien gaan, dat zou niet het minste ermoeden wekken. Overigens was het een laats, waar nagenoeg nooit iemand heen kwam. ier kon grootvader de meisjes veilig zonder oor vrienden gezien te worden, laten spelen. iddelerwijl zat hij met grootmoeder in het uisje te bepraten, of het mogelijk zou zijn, de inderen hier, althans voor een poos te herberen. Heel gemakkelijk was dat plan niet uit te oeren, maar in grootvaders huis in het dorp, as het nog vrij wel gevaarlijker de kleinen ng te houden. Ze zouden zeker worden opgeerkt, en dan....

Toen het donker werd moesten allen weer aar huis. De kinderen hadden zich heerlijk ermaakt en even heerlijk gesmuld aan grootoeders lekkere koeken. Weer namen zij hun laats in den wagen in, en voort ging het, al ortend en stootend, over den hobbeligen weg, aar het dorp.

De kinderen die veel pret hadden gehad, praatten en lachten luid, heel den weg over. Grootvader keek nu en dan eens ernstig om, en dan beduidde grootmoeder hun, dat zij een beetje stiller moesten zijn. Dat hielp een oogenblik, maar niet lang, te meer wijl de kleinen volstrekt niet begrepen, waarom grootvader, die van middag nog zoo vroolijk had meegedaan, nu zoo ernstig keek, ' Enkele menschen gingen hen voorbij, die door den voerman vriendelijk werden gegroet, en zonder ongeval kwam men thuis. De kinderen gingen na den avondboterham spoedig ter rust.

De oude vrouw bleef nog even bezorgd. Zij kon het met Benoit niet eens worden, wat met de kinderen te doen. Benoit geloofde, dat als de kinderen maar een dag of drie voor de buitenwereld verborgen bleven, ze dan verder wel veilig een poos in het afgelegen huisje konden vertoeven. De eerste dagen sprak hij, zal men ongetwijfeld in den omtrek van Grenville naar hen zoeken. Doch dat houdt op, en dan is er niet veel vrees meer. Moeder Rigol echter zei, dat het toch uit moest komen, wijl telkeas ieiüand in het oude huisje zou moeten zijn, daar men de kinderen niet alleen kon laten. 't Slot van de zaak was, dat zij haar man nog eens zou raadplegen en hij den volgenden dag zelf zou komen. Wat boodschap hij toen bracht zullen we zien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen