De beweging voor de

Amsterdam, 3 Juli 1908.

De beweging voor de zoogenaamde „emancipatie der vrouw" is een teeken des tijds, dat ook In onze Gereformeerde kringen wel de aandacht verdient.

Dat iii deze beweging wel een element van waarheid schuilt, zal zeker niemand ontkennen. Voorzoover de vrouw in onze wetgeving en in onza sociale verhoudingen een plaats inneemt, waardoor haar eere gekrenkt wordt, werkt daarin niet een Christelijk, maar een paganistisch beginsel. In de heidensche wereld neemt de vrouw de plaats in van een slavin; aan het Christendom is het te danken, dat de vrouw weer haar eere ontving. De grondgedachte, die de Schrift ons openbaart, dat God man en vrouw beide schiep naar Zijn beeld en gelijkenis, is het machtige middel geweest, om aan de slavernij der vrouw een einde te maken en haar de eereplaats te herschenken, die naar Gods bestel haar toekomt. Wie in dat opzicht voor de rechten der vrouw opkomt, verdedigt een Christelijk beginsel.

Maar aan de andere zijde mag toch nooit uit het oog verloren, dat, hoe hoog de Schrift de vrouw ook eert, omdat ze naar den beelde Gods geschapen is, de Schrift toch ook even beslist handhaaft, dat de positie van man en vrouw niet gelijk is. Niet alleen in de Schepping zelve van man en vrouw, elk met hun eigenaardigen lichaamsbouw en geestelijken aanleg, komt dat verschil uit, maar nog meer daarin, dat God de Heere aan man en vrouw elk een eigen taak schonk in dit leven en den man tot hoofd stelde der vrouw. Voorzoover nu deze vrouwenbeweging opkomt uit de gedachte, dat man en vrouw een volkomen gelijke positie in het leven hebben in te nemen en elk onderscheid tusschen beide moet worden uitgewischt, gaat dit streven lijnrecht in tegen het Woord Gods en de Scheppingsordinantie des Heeren.

In deze „vrouwenbeweging" is dus wel scherp onderscheid te maken tusschen het opkomen tegen allerlei misstand en krenking, waaraan de vrouw nog onderworpen is in onze sociale verhoudingen, en tusschen het valsche revolutionaire beginsel, dat het onderscheid tusschen man en vrouw wil te niet doen.

Inzonderheid heeft de Kerk van Christus wel toe te zien, dat ze, omdat in Christus noch man noch vrouw is en in het religieuse leven voor God het geslachtsonderscheid wegvalt, de ordinantie van het natuurlijke leven niet schendt. Reeds in Paulus' dagen was er in de gemeente te Corinthe een vrouwenbeweging, die op grond der gelijkheid van beide in Christus, aan de vrouw ook het recht wilde toekennen, om in de gemeente het woord te voeren. En de Apostel des Heeren heeft deze emancipatie niet goedgekeurd, maar veroordeeld. Omdat de natuur leert, dat dit de roeping der vrouw niet is.

Het is daarom wel te betreuren, dat, toen het Congres voor Vrouwenkiesrecht te Amsterdam gehouden werd, de Synode der Luthersche Kerk als blijk van sympathie zich haastte aan dit Congres te melden, dat de Synode besloten had het stemrecht der vrouw in de gemeente in te voeren.

Het Woord Gods geeft hiervoor geen den minsten grond.

Maar ook afgezien daarvan schijnt het ons zeer bedenkelijk, dat een Kerk van Christus zoo onverholen haar sympathie uitspreekt voor een politieke beweging, die geheel buiten het terrein der Kerk ligt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen