Voor Kinderen.

HET BROOD.

Van Wurtemberg en Baden Trok 't tweetal heerschers uit. Van Metz kwam aangetogen De bisschop, fel op buit, Ze gingen saam ten strijde Naar 't Paltsland aan den Rijn. Dat blonk hun toe van verre Ia zomerzonneschijn.

Maar of de druiven bloeien. Het graan in d'arcu schiet, En 't al spreekt van Gods zegen, Het roert hun harten niet. Zij plunderen de schuren Tot schrik van groot en klein, Wijl vlam en noodkreet stijgen, Aan Neckar en aan Rijn.

Met gramschap op dien jammer De Paltser keurvorst staart, Hij roept zijn volk ten strijde. Twee mannen draagt elk paard. Van alle zijden komen Getrouwen tot zijn vaan, Nu grijpt hij zonder schromen Zijn drie belagers aan.

En schoon ze met hem spotteci Wel lacht die 't laatste lacht; De Paltzer trekt den degen En velt hun overmacht. In zegepraal gevank'lijk Naar 't Heidelberger slot Voert hij het drietal vorsten Dat met hem had gespot.

Aan d'achtermuur verheft zich, Een toren hoog en zwaar, Waar uil en vleermuis huizen; Een woning droef en naar, Een afgrond gaapt beneden. Rondom ligt donker woud. Hier kerkert Frits de Paltser Zijn haatren, eens zoo stout.

Hier leert de Wurtemberger Bedwingen d'oorlogslust, Hier moet de bisschop vasten, Komt Baden's graaf tot rust. Wat zal er straks nog volgen Wat nieuwe smaad en leed, Vraagt elk, toen d'and'ren morgen De Paltser binnentreedt.

„Komt mee, ” zoo spreekt hij „heerenl Mijn ridderzaal u wacht. Niet langer zult gij toeven In somb'ren kerkernacht. Een maaltijd overvloedig Is u gereed gemaakt. Komt mee en zet u neder £n proeft, hoe 't maal u smaakt.”

De vorsten zitten neder. Bij wat de tafel biedt. Gebraad en wijn en vruchten; Toch is 't, als smaakt het niet. In 't einde spreekt de Paltser: „Trekt u mijn maal niet aan? Ik liet van 't beste komen. Dat gij te gast zoudt gaan.

„Zijn beste stukken levert U 't Odenwaldsche zwijn. De Neckar geett zijn visschen, Zijn wijn en ooft de Rijn. Nu weet ge bij aanschouwen Wat goeds mijn Palts al biedt. Waarom dan nog te dralen? Nog eens: Zegt, smaakt het niet“?

Het drietal keek verlegen; En niemand at er voort. Totdat de Wurtemberger In 't einde nam het woord: „Ja, heer, het maal is kost'lijk. Waartoe ge ons hebt genood; Maar één ding missen we allen; Waar liet ge toch het brood? ”

„Waar 't brood ik heb gelaten? " Sprak Frits, de Paltser, snel, En uit zijn oogen lichtte De toorngloed fel en hel. Met riep hij tot zijn knechten: „De vensters open] all" Men zag naar alle zijden In 't wijde Neckardal.

Zij sprongen van hun stoelen Eu staarden over 't land, Daar rookten huizen, schuren Nog van den oorlogsbrand. Verwoest zijn dorp en velden, Vertreden 't rijpe graan; Geen cogst is meer te aanschouwen, Geen molen bleef er staan.

„Nu heeren, zegt, hoe komt het, " Dus sprak de Paltser straf, „Dat ik u bij de maaltijd Het lieve brood niet gaf? Van u mag ik thans eischen. Dat gij mijn veld bezaait. En zorgt, dat straks de landman Den rijken oogst weer maait.

„Gij ziet de zon schijnt heerlijk. De wind zweeft over 't veld, 't Wacht al op u: 't vernielde Dient weer door u hersteld. Zendt dus uw schathuissleutels En help me aan 't mijn gezwind. Dan zorg ik dat ten maatijd Het biood zijn plaats weer vindt”.

{Gevolgd).

CORRESPONDENTIE.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen