„Zie het Lam Gods.”

En ziende op Jezus, daar wandelende, zeide hij: Zie, het Lam Gods. Joh. I : 36.

Caiaphas en Filatus staan in de historie te boek als godvergeten onverlaten, tegen wier nagedachtenis alwie Christus aanbidt zich keereu moet, en zelfs heeft de legende de bitterheid van dit oordeel nog verscherpt.

Het is dan ook vreeselijk, zich ook maar even in te denken in de plaats van die rampzalige Joden en Romeinen, die in het groote Messiasproces als handelende personen zijn opgetreden, en de verantwoordelijkheid voor zijn gevangenneming, voor zijn veroordeeling en voorzijti ter dood brenging op zich hebben genomen. Van de krijgsknechten die Jezus bespotten als Israels'" Koning en straks hem geeselden en aan het Kruis nagelden, en dat Kruis opzetten op den top van Golgotha's heuvel, kan men dan nog zeggen, dat ze slechts werktuigen in de hand van het Sanhedrin en van Pilatu» waren,

maar Caiaphas en Pllatus hebben het alzoo bedacht j 't alioo gewildj 't aUoo doen gebeuren. Al wat in het Sanhedrin, op Gabbatha of op Golgotha geschied is, is geschied op hun last, op hun order, op hun bevelen. Zij zijn 't die 't gedaan hebben. Zij staan er bij God en menschen verantwoordelijk voor. Ze hebben zich aan Jezus persoonlijk vergrepen en zijn heilig lichaam gewelddadig doen aantasten, en vergoten zijn dierbaar, heilig bloed.

Ze hebben niets van Jezus'persoonlijke grootheid getast, gevoeld, vermoed. Jezus aanblik heeft hen niet tot bezinning gebracht. Jezus woord is hun niet in de ziel gedrongen. Geheel onaandoenlijk heeft èn Caiaphas èn Filatus Jezus voor zich zien staan, ze hebben Jezus aan den lijve doen aangrijpen, aan de ruwe hand van hun beulen Jezus overgegeven, en ze hebben niet gerust, eer, ter executie van een door hen geslagen vonnis, die Jezus aan het Kruis genageld en gedood was.

Vanzelf vervult dit 't hart van wie in Jezus zijn Goël vond, voor deze beide mannen met afschuw en verontwaardiging. Een afschuw die ten slotte zoo hoog kan stijgen, dat hij in zijn tegendeel omslaat, en een gevoel van mededoogen in ons doet opkomen voor de rampzaligen die dit vreeslijke moesten bestaan.

Men voelt dan: Om de wereld te kunnen verzoenen, moest Jezus sterven een gewelddadigen dood; zou hij een geweldadigen dood sterven, dan moesten er menschenkinderen zijn, die hem deze gewelddadigen dood aandeden; en hiertoe in de historie als aangewezen te zijn, is het banpte noodlot dat zich denken laat.

Van Judas heeft Jezus dit zelf uitgesproken in het bange woord: „Het ware dien mensch beter zoo hij niet geboren ware geweest". Voor die anderen daarentegen bad Jezus aan zijn kruis: „Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen." „En zelfs tusschen Caiaphas en Pilatus onderscheidde Jezus nog. Beide hadden zonde^ maar toch heette het tot Pilatus: „Die mij aan u heeft overgeleverd, heeft grooter zonde".

We staan hier alzoo voor een mysterie, waarin we niet dieper kunnen indringen. Het lag alles in Gods raad, naar dien raad Gods moest 't alzoo geschieden, en toch, zooals die rampzalige mannen zich aan Jezus vergrijpen dorsten en feitelijk vergrepen, het was zoo diep gruwelijk, zoo gruwelijk zonder naam.

Maar let er nu op, nergens wekt de Schrift ons tot haat juist tegen deze mannen op. Ze doet veeleer, zoodra het Lijdensverhaal ten einde is, deze mannen op den achtergrond treden, en houdt zich met Jezus bezig, niet als met een mishandeld en vermoord profeet, maar met den Gekruiste als het Lam Gods, en wel als het Lam Gods dat de zonde der wereld weg draagt. De bewerkers van dezen dood van het Lam Gods treden geheel terug en aller geheiligde aandacht wordt saamgetrokken op Jezus zelf, als het Lam dat stom was voor dien die het schoor, en zijn mond niet open deed. Ja, nog in de visioenen, die het Boek der Openbaring ons voor houdt, ziet Johannes gedurig het Lam, staande als geslacht, en om en voor dit Lam de heiligen die hun kleederen wit hebben ge wasschen in zijn bloed.

Zoo moest het, het kon niet anders. Wat in de raadzaal van het Sanhedrin en ook in Pilatus rechtzaal voorviel, was geen bijdrage tot de lijfstraffelijke rechtspleging, het was een wereldgebeurttnis. Het was het keerpunt waarbij de stroom der historie zich omwendde. Het was het brengen van dat eenig offer, waardoor in hemel en op aarde de stand der dingen werd omgezet.

Het ging hier niet om de persoonlijke zonde van den hoogepriester, of van een Romeinsch landvoogd, of van een krijgsknecht die een hem gegeven order ten uitvoer bracht. Het pleit ging op Golgotha om de zonde, om een geheel hei menschelijk leven doordringend bederf! Het Kruis staat tegenover de zonde, zooals ze uit satan in Eva's en Adams hart insloop, en in het bloed hunner kinderen op heel ons menschelijk geslacht is overgegaan. Om die zonde als de onheilige krankheid van alle menschelijk zielsleven, diarom ging het hier. £> ie zonde moest ontworteld, die zonde moest geknakt, die zonde moest en zou weer gebroken worden, en die zonde der wereld moest voor den heiligen Gods worden verzoend.

Dat ziet ge dan ook in heel den loop der Lijdensbistorie.

Jezus valt als slachtoffer niet voor ^«/ slechtste, maar voor 't beste waarin de zondige wereld nog roemen kon. Jezus is niet gevallen in de handen van sluipmoordenaars. Jezus is niet door een booswicht overhoop gestoken. Jezus is niet ter dood gebracht onder een wild, nog half barbaarsch volk.

Eer integendeel, er was in deze wereld niets dat menschelijkerwijze hooger stond, dan Caiaphas en Filatus. g d

Onder alle volk stond Israël als het volk der religie op den voorgrond. Israël had de woorden Gods ontvangen. Israel droeg de belofte. Onder alle volk was Israel het beste, dat de wereld had aan te wijzen. En in dit Israel stond aan het hoofd der religie het Sanhedrin, en aan het hoofd van dat heilige Sanhedrin stond Caiaphas. Hooger uitdrukking van het religieuze leven was in heel de wereld niet te vinden.

En niet anders stond het rnet 't Secht. Onder alle volken hadden de Romeinen het Recht het hoogst en het zuiverst en het gestrengst ontwikkeld. In de Gemeene Gratie waren zij hef volk van, het Recht geworden, en nog klinkt hun roepen voor het Recht in de rechtsbedeeling van menig volk na. Nog wordt alle studie van het Recht met de studie van het Romeinsche recht ingeleid.

Wat de twee hoogste levensuitingen uitgaat, t. w. de Religie en het Recht, werd alzoo in Caiaphas en Filatus het hoogste vertegenwoordigd wat de wereld op dat oogenblik te bieden had. En juist hierin nu komt het schrikkelijke van de zonde der wereld aan het licht, dat die wereld, niet op haar slechtst, maar op haar best genomen, niet gerust heeft en niet rusten kon eer zij den Zone Gods en den Zoon des menschen, eer ze dien heiligen Jezus, door den smadelijksten dood uit haar midden had uitgestooten.

Ware Jezus onder de wreede Parthen ol Scythen met de giftige pijl doorschoten, of ook in de handen van moordenaars gevallen, men had nog kunnen zeggen: Dit zou het betere deel der wereld nooit gedaan hebben. Maar nu is er geen verontschuldiging, nu juist.het beste wat de wereld te bieden had, zich zoo gruwelijk aan onzen Heiland heeft vergrepen.

Nu was het uitgemaakt, dat het de zonde der wereld was, die Jezus ten val bracht, en dat hij d4drom het Lam Gods kon zijn, dat de zonde der wereld wegdraagt.

Doch dan kunt ge ook niet meer een Caiaphas en Pilatus vloeken, maar voelt ge hoe de schuld vanons, menschen, dieindeterdoodbrengingvan Jezus spreekt, drukt op heel dewereld, drukt ook op u. Wat in het bekende lied gezongen werd: „Ik deed door mijne zonden hem al die jammeren aan; ik deed dat kleed hem dragen, dat riet, die doornekroon", krijgt dan ook voor u persoonlijke beteekenis.

Niet deze of die mensch, neen, de zonde der wereld heeft het Lam Gods ter dood gewijd. En dit kon niet anders. Want zou de zonde der wereld verzoend worden, dan moest die wereld zelve de band aan den Heilige Gods slaan. Dat is het ontzettende. De wereld viel in zonde, en van die zonde kon de wereld niet verlost worden, of ze moest het gruwelijk karakter van haar zonde daarin toonen, dat zij zelve den Zone Gods ten doode wijdt. Gelijk in Egypte de huisvader zelf het Lam slachten moest, zou door de besprenging van zijn bloed het verderf zijn woning voorbij gaan, zoo moest ook de wereld zelve bet Lam Gods slachten, zou door het bloed van het Lam haar zonde worden uitgedelgd.

De zonde der wereld is het, die het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt, geslacht heeft en elk kind des menschen, voor zooveel het de zonde der wereld ook in zijn hart om draagt, staat daarom persoonlijk aan het Kruis, waaraan Jezus stierf, medeschuldig.

Breekt ge met die zonde, dringt ge ze uit uw hart teiug, vloekt ge haar in uw binnenste, is ze u tot vijandin geworden, dan is dit de vrucht van het Kruis, en gaat ge achter het Lam Gods aan, dat de zonde der wereld, en ook uw zonde, wegneemt.

Maar dan ook omgekeerd, blijft ge de zonde in uw hart koesteren, dan blijft ook uw schuld aan het Kruis van Christus, en brengt dit Kruis u geen verlossing, maar de bevestiging van uw doem.

En daarom moet al 't worstelen van Gods kind zijn, om, al sleept hij At zonde tot aan zijn sterven met zich voort, nooit één oogenblik met die zonde den zoen te sluiten, maar al de dagen zijns levens in Jezus' kracht, tegen de zonde der wereld, en dus ook tegen de zonde van zijn eigen hart, met al de ver foeiing zijner ziel over te staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen