Buitenland.

Duitschland. De Algemeene Synode er Hernhutters. Het modernisme geanctioneerd.

De Algemeene Synode der „Evangelische iüderunitat, vergadert om de tien jaar. Dit aar was zij vele weken samen en werd den den Juli gesloten. In eene verklaring over „het penbare leerambt, " vinden wij het volgende: „De gemeente mag alleen zuiken broeders de pleiding van de toekomstige dienaren des oords toevertrouwen, van welke zij ten volle ertrouwt, dat zij in het levendig geloof der geeente en in conscientieuse onderworpenheid an de Heilige Schrift staan, en die daarom ereid zijn, de toezegging te geven, dat zij het oor hun heiligste taak aanzien, hunne leerlinen, voor zooveel God genade schenkt, tot een zelfde onderwerping aan de Heilige Schrift en tot een innerlijk verstaan dier Schrift te brengen, hetgeen van de dagen der vadereu af e gemeenschappelijke grond van haar gelooi en de kracht van haar werken voor den Heere en zijn rijk geweest is.”

Dit alles is zeer vaag, als men weet dat de hedendaagsche schriftcritiek in het seminarie er Broedergemeente gevolgd wordt. Met 49 stemmen tegen één (twee leden der ynode bleven buiten stemming) werd eene verklaring aangenomen, waaraan wij het volgende ontleenen:

„Daarbij zijn wij ons bewust, dat juist op den bodem van echt evangelisch consciëntieus schriftonderzoek te allen tijde en aan alle plaatsen, en daarom ook in onzen kring, een menigvuldig verschil van beschouwing ontstaat, die ons niet mag beangstigen, zoolang en in zoover het blijkt, dat het verschillende straalbrekingen zijn van het eene licht, dat ons in de openbaring Gods in Christus Jezus onzen Heere gegeven is. Ook willen wij niet ontveinzen, dat alle pogingen om den inhoud des geloofs volgens de Heilige Schrift en het inwendige leven der gemeente te formuleeren, onvolkomen zijn en onder het woord van den apostel vallen: „wij kennen ten deele." Daarbij troosten wij ons met de beloften des Heeren, dat de geest der waarheid, dien Hij aan zijne gemeente medegedeeld heeft, als de onteilbaarste leeraar, baar in alle waarheid leiden zal. Daarom laat onze Bioederkerk ook den theologischen arbeid, g wdevne s g trots alle gevaren, die daaraan verbonden kunnen zijn, in haar midden vrij, wijl zij met de geheele kerk zijn dienst niet missen kan, en ziet zij den zekersten waarborg voor een gezegenden dienst van dezen daarin, dat hare theologisch gevormde dienaren, en vootal de onderwijzers in de theologie, oprechte en willige jongeren van den Heiligen Geest zijn, welke bereid zijn, door dezen Geest geleid, met de bun ten dienste staande middelen van menschelijke wetenschap in de beteekenis van het Woord Gods in te dringen en dat uit te dragen, “

Dan volgt eene verklaring omtrent hetgeen de Herrnhutters willen vasthouden aangaande bet Evangelie dat zij willen prediken. Deze luidt aldus: „Wij verbinden ons opnieuw om, voor zooveel God genade geeft, met alle eenvoudigheid en kracht den Heiland te verkondigen, het onder Christenen en heidenen te betuigen, dat onze Heere Jezus Christus onze eenige Heiland en Verlosser is, wijl in Hem, als den eeniggeboren Zoon Gods, de heilige en barmhartige God zelf woning onder ons gemaakt heeft. Voor alles willen wij vasthouden aan het woord des kruises, welks geheimenis God onze gemeente van den aanvang af op bijzondere wijze ontsloten heeft, en wenschen niet moede te worden, den offerdood van Christus, door welken God een zondige wereld met zich verzoend heeft, als het middelpunt van geheel onze prediking te stellen. En daar het Woord van de verzoening onder ons levendig blijven zal, zoo willen wij ook naar het voorbeeld der apostelen getuigen van de opstanding van Christus zijn. Want met de geheele kerk zien wij in het feit, dat Hij, die aan het kruis voor ons gestorven is, en door de heerlijkheid des Vaders tot een nieuw leven verwekt, waarlijk uit den doode is opgestaan èn voor ons leeft, de rots, waarop de kerk en elk Christen rust.“

Hoe Christelijk deze uitdrukkingen bij het eerste lezen mogen schijnen, als men ze ontleedt blijkt het, dat de Algemeene Synode der Broedergemeente voor het in haar binnengedrongen modernisme, de banier van Gods Getuigenis heeft laten vallen. Sedert jaren heeft het kerkverwoestend modernisme in haar kring zijn werk gedaan; officieel is het nu door de Synode gesanctioneerd, zij het ook met zalvende termen. Aan de eene zijde beleed de Synode den Christus als den gestorvenen en verheerlijkten Heiland, en werd de eisch gesteld, dat de theologische professoren het levend geloof der gemeente zouden deelachtig zijn; aan den anderen'kant heeft men betuigd, dat het genoeg is, dat deze professoren „oprechte en gewillige jongeren van den Heiligen Geest zijn, " waardoor zij vrijheid krijgen om allerlei doolleer aan de studeerende jongelingschap voor te dragen. Het modernisme kan nu voortaan ongestoord zijn werk voortzetten; de Broedergemeente heeft geen kracht meer het uit te drijven, zelfs geen kracht-meer tot een protest of tot een woord van vermaan. Of zou er in de gemeente iets anders gevonden worden, dan door hare vertegenwoordigers werd uitgesproken? Wü hopen het van harte. Men verneemt zelfs dat de bijdragen voor den arbeid der Broedergemeente onder de heidenen aan het verminderen zijn. Er was een tijd, toen het rationalisme in de kerken zijne triumfen vierde, waarin de Broedergemeente aan het Woord Gods vasthield. Dat was hare eer. Maar nu blijkt het, dat ook binnen hare veste het ongeloof is doorgedrongen, en zij die staan moesten als wachters op Sions muren, " roepen van vrede, vrede en geen gevaar. Zoo gelijkt zij op eea lamp, die door gebrek aan olie uitgaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen