De ongelukkige Borromeo-encycliek

De ongelukkige Borromeo-encycliek heeft in menig opzicht verrassende gevolgen gehad, die voor de Roomsche curie zeker verre van aangenaam zijn geweest.

Reeds het feit, dat dank zij het krachtig optreden ^van den Duitschen Keizer, de Paus last heeft gegeven deze encycliek in Duitschland niet af te kondigen en zelfs getracht heeft door een nadere verklaring het aanstooteiijke zijner woorden weg te nemen, moet voor de raadgevers van den Paus een zwaar te verduwen pil zijn geweest. Maar nog meer het feit, dat niet alleen van protestantsche zijde protest is aangeteekend, maar evenzoo door drie roomsche vorsten, wier trouw aan de „moederkerk" onverdacht is, den Koning van Saksen, den Prins Regent van Beieren en den Keizer van Oostenrijk. Beide feiten z'gn in de historie der Roomsche Kerk eenig, en toosen, hoe de toestanden ook in de Roomsche Kerk veranderd zijn.

Wij wijzen hierop niet uit zeker leedvermaak, maar ook cm duidelijk te doen uitkomen, hoe onbillijk het is aan de Roomschen in het algemeen dezen uitval vsn den Paus ten laste te leggen. Dat een Roomsche niet gaarne publiek de woorden van den Paus afkeurt, is te begrijpen. Toch behoefde men de ernstiger Roomsche bladen maar na te gaan, om zelfs aan de wijze, waarop men den Paus verdedigde of vergoelijkte, te voelen, dat men om wat liefs had gewild, dat de Paus zich niet zoo had uitgelaten. En in Duitschland was er zelfs meer dan een roomsch orgaan, dat niet onduidelijk zgn afkeuring te kennen gaf over de „onvoorzichtigheid" van den Paus.

Hoe goed het daarom is, dat de protestanten in alle landen op waardige wijze geprotesteerd hebben tegen den onverdienden smaad in deze Encycliek niet aileen den Hervormers aangedaan, maar ook é^rx volkeren en vorsten, die met de Reformatie zijn meegegaan, toch overdrqve men niet door de heele Roomsche Kerk hiervoor aansprakelijk te stellen. De Borromeoeccycliek komt alleen ten laste van de Pauselgke curie, die den Paus deze woorden is den mond heeft gelegd. Ze is een bewijs, hoe weinig men in de kringen dezer Iraliaansche prelaten op de hoogte is van de ware geschiedenis der Reformatie en van de groote zedelijke kracht, die het Protestantisme bij de volkeren ontwikkeld heeft. Men beziet daar de reformatie blijkbaar nog aloos door den bril van mannen als Pater Denifle, die in zijn Luther und Lutherthum het ontstaan der reformatie louter uit onzedelijkheidsmotieven verklaarde. En men voelt niet eens, hoe zulke woorden krenkend zijn voor alle protestantsche vorsten en alle protestantsche volken.

Te meer waardeeren we het daarom, dat naast den Duitschen Keizer ook Roomsche vorsten voor de eere hunner protestantsche oaderdanen zijn opgekomen. Daarin ligt wd het meest afdoende bewijs, dat dit woord van Rome nog niet den geest van heel de Roomsche Kerk uitdrukt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen